۱٫ سازندگان معمای شاه واکنش عجیبی به انتقادها نشان داده اند و منتقدانشان را هواداران شاه سابق ایران قلمداد کرده اند! سخیف ترین عکس العمل ممکن برای پاسخ به انتقادات همین است؛ واکنشی از سر استیصال که نشان از دست های خالی آنها دارد.
معمولا برخی کسانی که کار ایدئولوژیک می سازند و یا بعضی هوادارانشان، خود را با سوژه گره می زنند و یکی می بینند و از طرف دیگر منتقدان را رو در روی سوژه تصور می کنند.
وقتی مثلا کسی که از فیلم “محمد رسول الله” انتقاد می کند می شود کافر حربی و یا کسی که فیلم “اخراجی ها” یا “شیار ۱۴۳” یا “چ” را دوست نداشته باشد می شود ضدانقلاب یا کسی که روی فیلم “۳۳ روز” نقد منفی بنویسد می شود صهیونیست، چرا آقای ورزی، منتقدان سریال ضعیفش را شاهدوست نخواند؟
آنها فراموش می کنند که فارع از مضمون، چیزی به نام زبان تصویر هست، چیزی به نام ساختار هست، چیزی به نام فیلمنامه و کیفیت بازی و کارگردانی هست و خیلی چیزهای دیگر که ارتباطی با مضمون ندارد. مساله و مشکل، ساختاری است و به میزان مهارت و دانش فیلمساز بستگی دارد. سازندگان آثار ایدئولوژیک طبعا باید بدانند توهین کردن به کسی یا چیزی به زبان هنر، آداب و قواعد و روش هنرمندانه هم دارد تا به هدف مورد نظرش برسد و پروپاگاندا کردن یک شخصیت یا جریان هم همینطور. تحقیر کردن جریان ها یا شخصیت های منفی تاریخی اگر تا این حد با نابلدی و سطحی نگری انجام شود به راحتی به ضد خود بدل می شود و تمجید و تقدیس جریان ها و شخصیت های مثبت نیز همچنین. این عرصه بسیار حساس تر از از حدی است که امثال محمدرضا ورزی تصور می کنند و دشوارتر از حدی است که امثال او دانش و توانش را دارند.
۲٫ یکی از وظایف سینماتک ها در همه جای دنیا، نمایش و تحلیل کلاسیک های سینماست. یک حرکت فرهنگی تاریخی است بی هیچ شائبه دیگری. در جامعه سیاست زده ما اما هر حرکتی سیاسی تعبیر می شود و بی جهت برایش در طیف بندی های سیاسی سهم و نقشی در نظر می گیرند و برخی هم واکنش های نامتناسبی نشان می دهند و فضاسازی می کنند. اساس این واکنش ها مثل این است که بگویی در یک برنامه که هدفش تحلیل تاریخ معاصر است، تصویر شاه سابق ایران را نشان ندهیم یا در یک برنامه خبری، خبری از باراک اوباما نخوانیم!
هدف از نمایش و تحلیل فیلم های کلاسیک تاریخ سینمای ایران و جهان، تحلیل تاریخ، دانش افزایی و آگاهی بخشی است. همین.