ین روزها یک سوال اساسی و مهم مطرح است؛ “خانه سینما پس از بازگشایی چقدر توانسته است نقشی مهم و تاثیرگذار در مناسبات درون سینما ایفا کند؟”
پاسخ به این سوال از آن رو اهمیت دارد که بدانیم مبارزه صنفی سال های ۸۹ تا ۹۲ که در زمان اختلافات عمیق با مسوولان فرهنگی دولت دهم درگرفت و به پیروزی اصناف انجامید از چه بابت مهم بود. به عبارت دیگر چرا اصناف با حضور شگفت انگیزشان اصرار داشتند به هیچ قیمتی خانه سینما تعطیل نشود و بعد که بسته شد چرا بی امان جنگیدند که خانه باز شود؟ مگر کارکرد و فایده و تاثیر و اهمیت خانه سینما برای مجموعه سینما و اهالی آن چیست؟
برای پاسخ به این مساله باید به وظایفی رجوع کرد که اساسنامه خانه برای این نهاد تعیین کرده است. در فصل دوم اساسنامه، ۱۱ وظیفه برای خانه پیش بینی شده است. 
وظایف خانه سینما در چند سطح قابل تقسیم بندی است. یکی وظایف رفاهی، بیمه، ایجاد تعاونی ها، کمک به تامین امنیت شغلی که بند ۱ و ۲ را به خود اختصاص داده است. 
دوم وظایف مربوط به داوری و حل اختلاف است که بند ۹ و ۱۰ را شامل می شود. 
جالب آنکه جشن خانه سینما که به بزرگترین رویداد خانه بدل شده است، تنها بخش کوچکی از بند یازدهم را به خود اختصاص داده است. 
اما سایر وظایف خانه سینما چیست؟ 
بند سوم، مشارکت در شوراها و تصمیم گیری های کلیه بخش های سینماست. بند چهارم و پنجم، خانه را موظف کرده که با تشکیل گروه های کارشناسی صنفی، پیشنهادهای گوناگون برای استانداردسازی بخش های تولید و توزیع و نمایش داشته باشد و آنها را به تصویب برساند. ایجاد نظام اطلاعاتی عوامل و محصولات سینمایی و حمایت از فعالیت های خلاق سینمایی بندهای ۶ و ۷ هستند. بند یازدهم نیز خانه را موظف کرده نهادهای فرهنگی ایجاد کند و نشست ها و همایش ها و انتشار کتاب را در دستورکار قرار دهد.
اما بند هشتم بر آن دلالت دارد که حفظ شان فرهنگی و هنری سینماگران برای صیانت از حیثیت حرفه ای آنها به عهده خانه سینماست.
حالا می شود عملکرد خانه سینما را در این چارچوب بررسی کرد. آیا خانه توانسته در تصمیم سازی ها و معادلات سینمایی کشور نقشی موثر ایفا کند؟ آیا وقتی فیلم های مجوزدار از پرده پایین کشیده شد، خانه توانست از حیثیت اعضایش دفاع کند و حقشان را اعاده کند؟ آیا خانه نسبت به اتفاقات مهم سینمایی موضع و واکنش موثر دارد؟ آیا خانه سینما توانسته در معادلات توزیع و نمایش و تولید، به شکل ملموس و مثبت تاثیر گذار باشد؟ آیا صرفا حضور نمایندگان خانه در شوراها کافی است؟ آیا خانه در استاندارد سازی بخش های مختلف سینما اقدامی انجام داده است؟ آیا توانسته امنیت شغلی اعضایش را تامین کند؟ آیا خانه توانسته قدرت شگفت آوری که حضور و پشتیبانی اعضایش در سالهای سخت به آن بخشیده بود، حفظ کند؟ آیا توانسته از این پتانسیل عظیم بهره ببرد و در معادلات سینما قدرتش را به رخ بکشد؟ آیا اساسا جایگاه خود را در مجموعه سینما تعریف کرده است؟
متاسفانه در مقطع فعلی به نظر نمی رسد خانه از چنین جایگاهی در سینما برخوردار باشد. خانه به شکلی -ظاهرا- خودخواسته خود را از متن سینما کنار کشیده است. حتی بخشی وظایف رفاهی خانه با همکاری نکردن بخش هایی از دولت معطل مانده و مشکل بیمه بسیاری از اعضا همچنان باقی است. در زمان بسته بودن خانه طی دو روز سه هزار امضا پای یک بیانیه جمع شد و یا هزاران نفر جلوی خانه سینما برای دفاع از آن تجمع کردند، آیا این معنایی جز این دارد که یک پتانسیل عظیم در این نهاد صنفی وجود دارد؟ پس کجا و کی باید از این پتانسیل استفاده شود؟ 
از سوی دیگر حالا که خانه باز شده نباید تلاش مضاعفی انجام گیرد که مطالبات صنفی اعضای خانه سریع تر تامین شود؟ طبعا مقصود از مطالبات، فقط مسائل رفاهی نیست که البته به سهم خود بسیار اهمیت دارد و همچنان کاملا برآورده نشده، بلکه مجموعه مطالبات مادی و معنوی است که تامین آن عزم جدی تری از سوی مدیران خانه می طلبد. آحاد اعضای خانه هرزمان که به وجود و حمایتشان نیاز بوده، بی دریغ حاضر بوده اند. نوبتی هم که باشد نوبت مسوولان خانه است که در خدمت به آنان کم نگذارند. 
توقعی که از تیم مدیریتی حال حاضر خانه سینما می رود تلاش بیشتر برای انجام وظایف قانونی است. البته باید در مرحله اول با تمهیداتی به سرعت مسایل رفاهی اولیه مرتفع شود تا خانه بتواند با قدرت و شجاعت، نقش موثری در رویدادهای سینمایی بازی کند. با این قدرت نهفته خانه سینما کسی یا نهادی نباید جرات کند با اقدامات غیر قانونی به سینما لطمه بزند و امنیت سینماگران را به خطر بیندازد. کسی نباید جرات کند مقابل تهدیدها و فشارهایی که به کلیت سینما و اهالی آن صدمه می زند، پاپس بکشد. آحاد اعضای خانه همچنان پشتیبان خانه اند و از منتخبانشان حمایت می کنند، اما همه اینها به شرطی است که مدیران خانه بخواهند از حاشیه و انفعال به درآیند و در عین تعقل، قدری شجاعانه تر و فعال تر عمل کنند. 
یادمان نرود درنهایت باید عضو بودن درخانه سینما با عضو نبودن در آن تفاوت آشکاری داشته باشد و باز یادمان باشد که دلسرد شدن آحاد اعضا از تعلق و دلبستگی صنفی صدمه ای جبران ناپذیر برای خانه است. حفظ این دلگرمی و تعلق صنفی وظیفه دشوار مدیران خانه به حساب می آید. شاید کلید ماجرا همین دو نکته آخر باشد.

روزنامه شرق