کیوان کثیریان" />کیوان کثیریان
۱. هنرمند نباید وارد اجرای ممیزی فیلم شود و مجریگری این مبحث را بپذیرد. طبعا با ذات و ماهیت کارش در تنافر است. حضور هنرمندان در حوزه صدور پروانه ساخت -که اساسا با اصل وجودش مشکلات اساسی دارم – موجب می‌شود او نیز به‌عنوان بازوی دولت در حوزه ممیزی عمل کند و این به‌گمانم تبعات مختلفی دارد که دون جایگاه اوست. مقتضای عضویت در شورای پروانه ساخت، چیزهایی خواهد بود که هنرمند ماهیتا از آنها گریزان است. نگاه عیب‌جویانه به اثر هنری، جست‌وجو برای یافتن نکات اصطلاحا مشکل‌دار و پیش‌فرض سلبی نسبت به اثر و صاحب اثر، از مهم‌ترین خصایص کسی است که در منصب ممیز می‌نشیند. رودررو قرارگرفتن هنرمندان به بهانه مخالفت یا موافقت با سیاست‌های سینمایی دولت نیز یکی از تبعات منفی این اتفاق است. درهرحال، وظیفه اصلی هنرمندان خلق اثر هنری است و وظیفه اصلی دولت در بخش سینما تسهیل و بسترسازی برای بروز خلاقیت‌های هنرمند در قالب اثر هنری است. ورود هرکدام از دوطرف به حیطه طرف مقابل هرگز نتایج خوبی نداشته است.
۲. مروری بر فراخوان و مقررات جشنواره سی و چهارم فیلم فجر نشان از آن دارد که همچنان قرار است در، بر همان پاشنه بچرخد. وعده‌های دبیر محترم جشنواره همواره مبتنی بر ایجاد تغییرات فراوان و مثبت در جشنواره بوده ولی نهایتا تغییر عمده‌ای در مقررات جشنواره دیده نشد. اما یک تغییر غیرمعمول و عجیب در بخش مستند، به چشم می‌خورد؛ حداقل زمان فیلم‌های مستند به ۷۰ دقیقه افزایش یافته است. تا جایی که می‌دانم، نرم استاندارد جهانی سینمای مستند، کف زمان فیلم بلند را ۵۶ دقیقه می‌داند. حال این عدد ۷۰ دقیقه از کجا آمده است؟ سالانه چه تعداد مستند بالای ۷۰ دقیقه در ایران تولید می‌شود؟ اساسا آیا روی این عدد کار کارشناسی صورت گرفته یا با کارشناسان مستند و مستندسازان مشورتی شده است؟ یعنی فیلم‌سازانی که براساس استاندارد، زمان فیلمشان حدود ۶۰ دقیقه است، باید ۱۰ دقیقه به فیلم آب اضافه کنند تا بتوانند در جشنواره شرکت کنند؟