استقبال فراوان علاقه‌مندان از سی‌وسومین جشنواره فیلم کوتاه تهران، بسیار خوشحال‌کننده و درعین‌حال هشدار‌دهنده است. بار دیگر ثابت شد فیلم کوتاه طرفداران پروپاقرص خودش را دارد و خیلی‌ها هستند که به آن به‌عنوان سکوی پرتاب به سوی ساخت فیلم بلند نگاه نمی‌کنند و آن را صاحب هویتی مستقل می‌دانند. فیلم کوتاه به‌عنوان بخش مهمی از دنیای سینما، اهمیت و جذابیت‌های خاص خود را دارد.
ساخت یک فیلم کوتاه خوب، گاه از ساخت یک فیلم متوسط بلند دشوارتر و ارزشمندتر و تماشایش هم خوشایندتر است. فراغت از گیشه و رهایی از سرمایه‌گذاری‌های کلان به سینمای کوتاه، ویژگی‌های متفاوتی به سینمای حرفه‌ای می‌بخشد که راه تجربه‌گرایی و بروز خلاقیت را همواره باز نگه می‌دارد. اما وجود این همه علاقه‌مند، هشدار‌دهنده و قابل تأمل هم هست و حالا دیگر باید جدی‌تر به مسئله عرضه فیلم کوتاه فکر کرد. در حوزه عرضه فیلم کوتاه، تلویزیون باید بسیار جدی‌تر در نمایش این فیلم‌ها مشارکت کند، گرچه تلویزیون ما کی نسبت به همکاری‌کردن با سینما تمایلی نشان داده که حالا چنین توقعی داشته باشیم؟!
همچنین با تشکیل پاتوق‌های ثابت نمایش فیلم کوتاه در مراکز فرهنگی، این پاتوق‌ها به کانون تجمع منظم فیلم‌سازان و علاقه‌مندان فیلم کوتاه تبدیل شود تا نمایش فیلم کوتاه محدود به زمان جشنواره فیلم کوتاه تهران نماند و به یک روند و جریان بدل شود. البته ظاهرا تشکیل این پاتوق‌ها آغاز شده و می‌شود امیدوار بود با گسترش چنین مراکزی در نقاط مختلف تهران و البته شهرستان‌ها، هم فیلم‌سازان کوتاه انگیزه بیشتری برای نمایش فیلم‌هایشان داشته باشند، هم به نیاز مشتاقان تماشای فیلم کوتاه پاسخ داده شود و مهم‌تر از همه، فضاهایی برای گپ و گعده و حرف‌زدن درباره سینما پدید آید.
در سال‌های اخیر بارها اثبات شده سینمای کوتاه و مستند ایران، از سینمای بلند حرفه‌ای جلوتر حرکت می‌کنند و قابل اتکاترند. ازهمین‌رو لازم است به این بخش‌های سینما بیش از اینها و به اندازه استحقاقشان توجه شود.
روزنامه شرق