سینماسینما، کیوان کثیریان
شماره ۱۷ سهیلا

هم این فیلم و هم فیلم اول محمود غفاری -این یک رویاست- نشان می‌دهد که او علاقه‌مند است به دنیای زنان نزدیک شود. این فیلم هم درباره دغدغه‌های یک زن است. دغدغه مورد توجه بودن و ارتباط با غیرهمجنس. فیلم تلاش می کند به دنیای سهیلا نزدیک شود و بحران‌های عاطفی، اجتماعی و حتی جنسی زنان را تحلیل کند. به گمانم تلاش قابل احترامی است. فیلم تاحدودی یک زن را با تمام حساسیت‌ها، تنهایی‌ها و دغدغه هایش برایمان قابل درک می‌کند و در مقاطع متنوع درونیاتش را افشا می‌کند اما در مقاطعی اغراق شده به نظر می‌رسد. بازی درخشان زهرا داودنژاد در فیلم چشمگیر است و توانسته همدلی برانگیز باشد. مهرداد صدیقیان در این فیلم باورکردنی ظاهر شده و حضور خوشایندی دارد.
اما پاشنه آشیل فیلم فیلمنامه چندلحنی و غیرمنسجم است که ساختار تکه تکه و منزل به منزل آن به یک کلیت یکدست نمی انجامد.
۲.۵ ستاره از ۵

بیست و یک روز بعد

فیلم اول یک فیلمساز جوان که فضای آن آدم را یاد فیلم های مدل کانونی می اندازد و یا فیلم های اولیه مجید مجیدی. فیلم سروشکلداری که سعی می کند در دل فقر و فلاکت، امید و تلاش و جوانمردی و رفاقت بیرون بکشد. فیلمی که تلاش می کند قهرمانش را در فضاهای بازدارنده متفاوتی نشان دهد و همت او را در مبارزه با مشکلات تصویر کند. پسرک بارها به در بسته می خورد و بارها ناکامی را تجربه می کند ولی پایمردی می کند تا موفقیت انتهایی جا بیفتد و به تن تماشاگر بچسبد. اما به گمانم فیلمنامه نویس در چیدمان این مشکلات و بن بست ها و کمیت و کیفیت آن افراط می کند.
ایده نگهداشتن قطار، کارکرد دراماتیک هم پیدا می کند اما کمی گل درشت است. از یک منظر، انگار پسرک می خواهد به شکلی سمبلیک، هجوم غول مشکلات و سختی ها را یک‌تنه و قهرمانانه متوقف کند. ایده فیلمسازی و نویسندگی پسر هم خوب است ولی به خورد قصه نرفته و کارکرد مهمی ندارد.
سکانس پول جمع کردن از بچه ها برای تماشای ایست قطار بسیار مشابه فیلم “مسافر” کیارستمی درآمده است. بازی پسرک و ساره بیات هم هر دو خوب است. “بیست و یک روز بعد” فیلمی است که می شود به کارگردانش امیدوار بود.
۲.۵ ستاره از ۵