عباس کیارستمی، یکی از هنرمندانی است که لحن تازه‌ای در سینما ابداع کرده است. تازگی که در نگاه متفاوت او به همه‌چیز وجود دارد، از همه سینماگران پیش یا پس از خود متمایزش می‌کند. درست در همین نقطه است که ماندگاری اتفاق می‌افتد و احترام جهانیان، بی‌گفت‌وگو به سمت او جلب می‌شود. عباس کیارستمی، فیلمساز جهانی و صاحب سبک ما یکی از نام‌هایی است که بر تارک سینما، همیشه تاریخ خواهد درخشید. بی‌شک این درخشش، به گرفتن یک نخل طلا هیچ ربطی ندارد، چرا‌که فیلمسازان بسیاری دستشان به نخل و اسکار رسیده است. آنچه کیارستمی را متمایز می‌کند، نگاه تازه به دنیا و پدیده‌های آن و پیشنهاد تازه‌ای به انسان است.
حالا هرچه ما جماعت نخبه کش، فرهیختگانمان را منکوب کنیم و به آنان انواع برچسب‌ها را بزنیم، فرقی نمی‌کند. تاریخ پر است از نوابغی که در زمانه خود از سوی حاسدان و بداندیشان تخریب شدند یا به هیچ انگاشته و سرکوب شدند، ولی در درازنای تاریخ، جایگاه خود را پیدا کردند و ارزش واقعی‌شان برای جهانیان روشن شده است. کیارستمی، خوشبختانه از آن دسته سینماگرانی است که در زمان حیاتش شناخته شده و دست‌کم در برخی مقاطع و محافل قدر دیده است. او یک چهره برجسته در سینمای جهان است که به نوعی سلبریتی به حساب می‌آید؛ آن‌هم بی‌گمان فقط به دلیل تفکر انسانی و هنر والایش در سینما و هنر. سینمای کیارستمی، سینمای محبوب من نیست اما او را یکی از مفاخر بزرگ فرهنگی تاریخ کشورمان می‌دانم. زادروزش بر همه ما مبارک باشد و عمیقا به اینکه در دورانی که او زیسته زندگی کردم، افتخار می‌کنم. امیدوارم عباس کیارستمی سلامت‌ش را بازیابد و تمام جامعه هنر و دستگاه بهداشت و درمان ما در مقابل سلامت این هنرمند برجسته احساس مسئولیت بیشتری کنند.

روزنامه وقایع اتفاقیه