گاهی فکر می‌کنم چه اتفاقی می‌افتد که بعضی همکاران ما در برخی رسانه‌ها تا این اندازه با موضعی خصمانه و منفی از هیچ تلاشی برای تخطئه یک رویداد مهم بین‌المللی که در کشور خودمان برگزار می‌شود، دریغ نمی‌کنند. چرا دلمان نمی‌خواهد یک جشنواره آبرومند در کشورمان داشته باشیم؟ چرا کمک نمی‌کنیم این جشنواره مسیر بهترشدن را طی کند؟ گاه طوری برخورد می‌شود که انگار این جشنواره در یک کشور دشمن برگزار می‌شود و ما موظفیم به هر قیمتی علیه آن بنویسیم، سرکوبش کنیم و حتی به‌دروغ کم‌رونق جلوه‌اش دهیم. گاهی در تمایلات ملی آدم‌ها می‌شود شک کرد و می‌شود از این میزان حقد و حسد شگفت‌زده شد. جشنواره جهانی فیلم فجر این روزها در تهران در حال برگزاری است. روزانه بالغ بر چهار‌هزارنفر در پردیس چارسو در رفت‌وآمدند، غالب آثار ایرانی که برای نخستین‌بار به نمایش درمی‌آیند بین ۸۰ تا صددرصد ظرفیتشان پر شده‌اند، بیش از ۱۰ فیلم خارجی بدون حتی یک صندلی خالی روی پرده رفته‌اند، بارهاوبارها مسئولان چارسو ناچار شدند صندلی‌های پرتابل وارد سالن کنند تا تعداد بیشتری از علاقه‌مندان بتوانند از فیلم‌ها استفاده کنند، چندین سئانس فوق‌العاده داشته‌ایم و همه اینها در حالی است که داریم درباره فیلم‌های خارجی حرف می‌زنیم. این استقبال از فیلم‌هایی که به‌راحتی در شبکه غیررسمی می‌توانند در دسترس قرار گیرند، برای جشنواره‌ای بین‌المللی بسیار جالب توجه است. دوستانی که تنها در کار شمردن صندلی‌های خالی هستند، چرا درباره سالن‌های پر و صندلی‌های اضافه حرف نمی‌زنند؟ چرا درباره ورک‌شاپ‌های پروپیمان و درجه‌یک حرف نمی‌زنند که با ازدحام بی‌سابقه و کیفیت بالا برگزار می‌شوند؟ چرا درباره پیوند جشنواره با دانشگاه سخنی نمی‌گویند؟ چرا درباره اینکه در روز بالغ بر پنج‌هزارنفر به کاخ وارد می‌شوند چیزی نمی‌گویند؟ چرا سینماگران مطرح و طراز اولی که در کاخ حاضر می‌شوند و از شیوه و کیفیت برگزاری اظهار شگفتی می‌کنند را نادیده می‌گیرند؟ چرا سوابق میهمانان خارجی جشنواره را انکار می‌کنند؟ چطور برنامه‌ریزی استفاده حداکثری از حضور میهمانان خارجی را نمی‌بینند؟ چرا با ادبیاتی سخیف، زیر پونز نقشه به‌دنبال چین و آمریکا و آلمان و ایتالیا و فرانسه و هند و ده‌ها کشور دیگر می‌گردند؟ چطور ازدحام و استقبال‌ها را نمی‌بینند؟ اصلا چرا همه عادت کرده‌ایم با ازدحام و زیر دست‌وپاماندن فیلم ببینیم تا اسم جشنواره را بگذاریم پرشور؟ اگر با آرامش و احترام و نظم فیلم ببینیم و از برنامه‌ها استفاده کنیم بهمان نمی‌چسبد؟ اگر حاشیه و جنجال مزاحم دورمان نباشد، معذب می‌شویم؟ سی‌وچهارمین جشنواره فیلم فجر به گواه آنها که انصاف را فراموش نکرده‌اند، اعم از اهل رسانه و هنرمندان و علاقه‌مندان، یک اتفاق غرور‌آمیز برای سینمای ماست. تلاش شده با ایجاد یک فضای مفید، آرام و توأم با احترام، از همه جهات استانداردهای یک جشنواره جهانی مراعات شود. بی‌شک کم‌وکاستی هم دارد ولی این آغاز راه یک جشنواره درست‌ودرمان در ایران است؛ جشنواره‌ای که بشود به آن بالید حتی اگر حاشیه‌سازان و کارشکنان نخواهند.
منبع: شرق