اینکه کیانوش عیاری در آستانه ۶۵ سالگی دارد دست به کار فیلم تازه ای می شود، خبر مهمی است. بیشتر از این بابت که پس از ظلم آشکاری که به فیلم اخیرش-خانه پدری- شد و سیاست بازان و دلواپسان دروغین فیلم فوق العاده او را برای مبارزات کم ارزش جناحی شان قربانی کردند، عیاری دوباره قد راست کرده و کوتاه نیامده است.
مرد بااخلاق سینمای ایران که خودداری و بزرگواری اش در جریان غائله خانه پدری شگفت انگیز بود، سینما را از “الف” هشت میلیمتری در سینمای آزاد اهواز آغاز کرده و حالا به “یا”ی خانه پدری رسیده است؛ سینمایی پخته، متین و باهدف.
مرد آرام و کاربلد جنوبی، خیلی در سینما خوش شانس نبود.
بلایی که سر “آبادانی ها” آوردند و از حضور در جشنواره های معتبر جهانی بازش داشتند، مشکل بیهوده ای که برای “بیدارشو آرزو” تراشیدند و هرگز نگذاشتند به موقع و موثر به نمایش درآید، ماجراهای “سفره ایرانی” که موجب شده همچنان فیلم به نمایش درنیاید و سرآخر هم بریدن سر “خانه پدری” موجب شده که کیانوش عیاری تا امروز به قدر لیاقت و قابلیتش در سینما قدر نبیند.
مردی که با کارنامه ای درخشان، سرآمد شیوه ای واقعگرایانه و منحصر بفرد در سینمای ماست، تعهد اجتماعی در جای جای آثارش موج می زند. او از معدود فیلمسازان نسل خود است که هنوز جوان فکر می کند، پرانرژی و باانگیزه سراغ سینما می آید و سعی دارد به وضعیت اجتماعی اطرافش موضع داشته باشد.
عیاری با تک تک فیلم هایش یک اتفاق را رقم زده و در بسیاری از آنها پیشرو و جریان ساز بوده؛ “بودن یا نبودن” نخستین فیلمی است که به موضوع مهم و ملتهب پیوند قلب می پردازد، “آبادانی ها” از معدود اقتباس های سینمایی درست و دیدنی سینمای ایران است و “بیدار شو آرزو” نخستین فیلمی است که در خرابه های زلزله بم ساخته شده. فیلم برجسته ای مثل “آن سوی آتش” که از ماندگارهای تاریخ سینمای ایران است و فیلم های خوبی مثل “شبح کژدم”، “تنوره دیو”، “روز باشکوه” و “شاخ گاو” موجب شده عیاری را از سینماگران طراز اول و صاحب سبک ایرانی بدانیم و از معدود فیلمسازانی که فیلم بد در کارنامه اش ندارد!
تازه سریال های “هزاران چشم” و “روزگار قریب” که هنوز جزو درجه یک های تلویزیون به حساب می آیند را نباید فراموش کرد.
همه اینها باعث می شود خبر فیلم ساختن عیاری، خبر مهمی باشد. او فیلمسازی است که هنوز می شود برای تماشای فیلم جدیدش روزشماری کرد.
مرد بااخلاق سینمای ایران که خودداری و بزرگواری اش در جریان غائله خانه پدری شگفت انگیز بود، سینما را از “الف” هشت میلیمتری در سینمای آزاد اهواز آغاز کرده و حالا به “یا”ی خانه پدری رسیده است؛ سینمایی پخته، متین و باهدف.
مرد آرام و کاربلد جنوبی، خیلی در سینما خوش شانس نبود.
بلایی که سر “آبادانی ها” آوردند و از حضور در جشنواره های معتبر جهانی بازش داشتند، مشکل بیهوده ای که برای “بیدارشو آرزو” تراشیدند و هرگز نگذاشتند به موقع و موثر به نمایش درآید، ماجراهای “سفره ایرانی” که موجب شده همچنان فیلم به نمایش درنیاید و سرآخر هم بریدن سر “خانه پدری” موجب شده که کیانوش عیاری تا امروز به قدر لیاقت و قابلیتش در سینما قدر نبیند.
مردی که با کارنامه ای درخشان، سرآمد شیوه ای واقعگرایانه و منحصر بفرد در سینمای ماست، تعهد اجتماعی در جای جای آثارش موج می زند. او از معدود فیلمسازان نسل خود است که هنوز جوان فکر می کند، پرانرژی و باانگیزه سراغ سینما می آید و سعی دارد به وضعیت اجتماعی اطرافش موضع داشته باشد.
عیاری با تک تک فیلم هایش یک اتفاق را رقم زده و در بسیاری از آنها پیشرو و جریان ساز بوده؛ “بودن یا نبودن” نخستین فیلمی است که به موضوع مهم و ملتهب پیوند قلب می پردازد، “آبادانی ها” از معدود اقتباس های سینمایی درست و دیدنی سینمای ایران است و “بیدار شو آرزو” نخستین فیلمی است که در خرابه های زلزله بم ساخته شده. فیلم برجسته ای مثل “آن سوی آتش” که از ماندگارهای تاریخ سینمای ایران است و فیلم های خوبی مثل “شبح کژدم”، “تنوره دیو”، “روز باشکوه” و “شاخ گاو” موجب شده عیاری را از سینماگران طراز اول و صاحب سبک ایرانی بدانیم و از معدود فیلمسازانی که فیلم بد در کارنامه اش ندارد!
تازه سریال های “هزاران چشم” و “روزگار قریب” که هنوز جزو درجه یک های تلویزیون به حساب می آیند را نباید فراموش کرد.
همه اینها باعث می شود خبر فیلم ساختن عیاری، خبر مهمی باشد. او فیلمسازی است که هنوز می شود برای تماشای فیلم جدیدش روزشماری کرد.
روزنامه وقایع اتفاقیه ۳ دی ۹۴