خب طبعا هر عقل سلیمی در فهرست نامزدهای سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر نکات جالبی می بیند. خیلی ها هستند که بودنشان عجیب است و خیلی ها نیستند که نبودنشان. پیش از این البته از حذف خیلی از فیلم ها در مرحله انتخاب و بحرانی که هیات انتخاب ایجاد کرد هم گفتیم.

گفتن ندارد. فیلم خوب، خودش خودش را فریاد می زند. مثلا چندسال پیش در حضور “جدایی نادر از سیمین” جایزه بهترین فیلم را به “جرم” دادند. خب. الان آن فیلم کجاست و این فیلم کجاست؟ بابا در این جشنواره “استرداد” سیمرغ بهترین فیلم را گرفته!
هنرمند شایسته هم خودش را اثبات می کند. چه بسا کسانی که سیمرغ نگرفته اند ولی یک تنه اعتبارشان ده‌ها برابر یک سیمرغ می ارزد. نمونه اش سوسن تسلیمی با آن همه بازی درخشان و بی توجهی محض جشنواره به او الان جایگاهش در سینمای ایران کجاست؟

وقتی هی پای سلیقه را وسط می‌کشیم و از معیار و ملاک می‌گریزیم نتیجه اش می‌شود همین. از آن هیات انتخاب و این هیات داوری و این جشنواره کلا توقعتان بالاست. اعتبار جشنواره فجر به عنوان سرمایه ملی؟ شوخی نکنید. تنها چیزی که برای بعضی‌ها مهم نیست همین است!
با احترام به همه نامزدها که خیلی‌هایشان کاملا بحق در این فهرست حضور دارند، هرچه انتخاب‌ها و جوایز فجر بی‌مبناتر و پرت‌تر باشد، اعتبار نظرات و انتخاب‌های منتقدان بالاتر می‌رود. اصلا چرا حرف اضافه بزنیم. “مردم” به زودی تعیین می کنند که اصل ماجرا از چه قرار است.

***
همین الان از یکی از کارگردان‌ها پرسیدم؛ فیلم شما جلوه‌های میدانی‌اش کجایش بود که نامزد سیمرغ شده؟ چرا ما ندیدیم؟
گفت: ما اصلا جلوه های ویژه میدانی نداشتیم!
تو خود حدیث مفصل بخوان ازاین مجمل