پشت دیوار سکوت
مگر می شود همه چیز این قدر بد باشد؟ نمی‌شود باور کرد که مسیر کارگردان “شیرسنگی” و “درمسیر تندباد” پس از بیش از سه دهه فعالیت، به چنین فیلمی بینجامد.
فیلم مستندی که بهانه ساخت این فیلم شده- “چند قطره خون” ساخته نوید نامور- به مراتب از این فیلم تاثیرگذارتر و تکان دهنده‌تر است. توصیه می کنم حتما به جای فیلم مسعود جعفری جوزانی، آن فیلم را به نمایش عمومی درآورند تا لااقل مردم نسبت به موضوع خون های آلوده و اچ آی وی آگاه شوند. چون با دیدن فیلم جوزانی عملا چیزی دست مخاطب را نمی گیرد، تازه اگر کسی بتواند تا انتهای فیلم را تماشا کند.
این فیلم مصداق بارز حرام کردن سوژه و تلف کردن سرمایه های مادی و معنوی است. فرصت سوزی آشکار است. فیلم توان اثرگذاری درحد یک لحظه را هم ندارد. دیالوگ‌ها به شدت بد نوشته شده‌اند و از فرط رو بودن و شعارزدگی، آزاردهنده شده‌اند. حضور این فیلم که مخاطب را تا این حد کم هوش تصور کرده، در بخش مسابقه صدالبته سوال برانگیز است.
نیم ستاره از ۵
خوب، بد، جلف
خب خدارا شکر که اولین ساخته پیمان قاسم خانی یک کمدی قابل قبول و سرگرم کننده از آب درآمد که نه جلف است و نه بد. اگر نخواهیم با دماغ سربالا و ژست های رایج، آن را ببینیم، باید اعتراف کنیم فیلم پر از لحظه‌های شاد و مفرح است و به یادمان می آورد که چقدر در سینمایمان جای کمدی خوب خالی است.
فیلم هم از طنز کلامی بهره می برد و هم کلی موقعیت های کمیک دارد. شوخی‌ها سنجیده و به اندازه‌اند و خوب نوشته شده‌اند. بخشی از شوخی ها هم ادامه شوخی‌های موفق سریال “پژمان” هستند.
فیلم هم با آدم های مشهور سینما و فیلم‌ها و سریال‌ها شوخی می‌کند و هم با بازیگران خودش و این شوخی‌ها همچنان خنده می گیرد.
بازی پژمان جمشیدی کاملا پذیرفتنی است و او در تمام لحظه‌هایی که باید موقعیت را دربیاورد و خنده بگیرد، موفق می شود. زوج او و سام درخشانی خوب جواب داده است.
طبعا فیلم بسیار فروش موفقی خواهد داشت و این اتفاق خوبی برای سینمای ماست.
۳ ستاره از ۵
سارا و آیدا
فیلم تازه مازیار میری یک‌فیلم متمرکز است. در تمام مدت، نخ موضوع اصلی را در دست دارد؛ نه سکانس زائدی دارد و نه آدم اضافه‌ای.
فیلمنامه، یک “هچل” خوب را طراحی می‌کند و جوانب مختلف تنگنایی که کاراکتر اصلی در آن گرفتار می شود، درست و حساب شده انتقال می‌دهد.
همین طراحی درست، موجب همدلی می‌شود و دوراهی‌های پیش روی شخصیت اصلی و خطاهای پی‌در‌پی او قابل درک به‌نظر می‌رسد.
دوراهی میان نیاز حاد مادی و حفاظت از صفت درستکاری و البته تقابل این دوراه، کاراکتر را در موقعیتی دشوار قرار می‌دهد.
البته مشکل اینجاست که این، تم تازه‌ای نیست و اتفاقا پرداخت تازه‌ای هم ندارد؛ همان شکل معمول و مورد انتظار است و نه چیزی بیشتر. از این حیث می شود فیلم را کمینه‌گرا و تا حدی محافظه کار دانست.
فیلم یک بدمن تیپیکال دارد که البته به او زیاد نزدیک نمی‌شود و تا حد نیاز حداقلی داستان از حضورش استفاده می کند. به‌واقع جز سارا(آن هم تا حدودی)بقیه آدم ها چندان به شخصیت بدل نمی شوند.
تصمیم آخر سارا پیامد طبیعی شخصیت پردازی اوست. اما نکته اینجاست که انتخاب بازیگر و ویژگی‌هایی که برای کاراکتر او طراحی شده، موجب می شود سکانس آخر کاملا قابل پیش‌بینی باشد و هیچ حدس دیگری جز این نشود زد.
فیلم، دو محور اخلاقگرایی و وجدان‌مداری را عمده می کند که قابل باور و به اندازه از آب درآمده است ولی به دلیل محافظه کاری به مرز نمونه‌های تلویزیونی که مضامین اخلاقی از این دست را دستمایه می‌کنند، نزدیک شده است.
“سارا و آیدا” فیلم روان و جمع وجوری است که می‌شود با آن همراه شد و این خود امتیاز کمی نیست.
۲.۵ ستاره از ۵