فیلمی که حالش خوب است و یکی پشت دوربینش نشسته که به نظر می آید می داند چه می خواهد و دارد چه می کند را باید قدر دانست. وسط امواج منفی سهمگین این روزها و این سال‌ها، حال خوب یک فیلم در سینمای ما کیمیاست. “ایتالیاایتالیا”، فیلم خوبی است. یک قصه ساده با موقعیت های بامزه و یک قالب نوآورانه کافی است که با یک فیلم دیدنی طرف باشید.

سال گذشته هم نوشتم که سارا بهرامی پدیده بازیگری امروز ماست. حتی اگر در تئاتر هم ندیده باشیدش، همین دو فیلم سال گذشته و “ایتالیاایتالیا” برای قانع شدنتان کافی است. تسلط بر حس و ارائه توامان و به اندازه حس های متفاوت، چهره انعطاف پذیر و سمپاتیک و درک بالای موقعیت از جمله نکات عمده بازی بهرامی است.

کاوه صباغ زاده در اولین فیلمش نمره قبولی می گیرد و منتظر دومین کارش می‌مانم.

۳ ستاره از ۵

یک فیلم با گویش آذری و زیرنویس فارسی بدون هیچ بازیگر شناخته شده،  تنها در صورتی می‌تواند برای تماشاگر کم‌حوصله جشنواره جذاب باشد که ایده بکر و موقعیت میخکوب کننده‌ای داشته باشد.

“خانه” سعی کرده با ایده مرکزی‌اش توجه را جلب کند، روابط و شخصیت ها را به موقع معرفی کند، موقعیت را به خوبی بسط دهد و با یک غافلگیری نهایی، فیلمنامه سه پرده‌ای‌اش را جمع کند.

بازیگرانی که برای ما شناخته شده نیستند با بازی خوبشان، به باورپذیری اثر کمک کرده‌اند. فیلم پس از مدت کوتاهی قلابش را می‌اندازد و بدون زیاده‌گویی قصه را تعریف می کند.

“خانه” فیلم جمع و جور و قابل قبولی است که نشان می دهد می‌شود در شهرستان ها هم اثر باکیفیت و آبرومند تولید کرد.

۲.۵ ستاره از ۵

ابراهیم ایرج زاد را با فیلم های کوتاهش شناختم؛ چند تجربه فرمی ساده و نه چندان موفق اما با بازیگران شناخته شده. اولین فیلم بلندش اما از انتظارم فراتر بود. گرچه فیلمنامه در پرداخت روابط و پیشینه های ضروری کم دارد و فیلم از ایده خوبش عقب می ماند و برخی موقعیت ها را هدر می دهد، ولی در خلق موقعیت اصلی تکان دهنده اش موفق است. یک سوم ابتدایی فیلم کمی کم انرژی و کمی کشدار است ولی به تدریج همدلی بیشتری جلب می کند.

توجه به تم قربانی شدن کودکان در زمانه ای که پدران و مادران دچار مشکلات فردی و اجتماعی رو به تزاید شده اند از نکات مثبت مضمون فیلم است.

گو اینکه امکان تاثیرپذیری از یکی دوفیلمساز معاصر هم احساس می شود ولی این لطمه ای به کلیت مستقل فیلم نزده است.

۲.۵ از ۵