پارسا پیروزفر که بعد از مدت ها درباره اتفاق پلاسکو واکنش نشان داده بود، این بار در آستانه انتخابات متنی در صفحه اینستاگرامش قرار داد.

به گزارش سینماسینما، این هنرمند نوشت:

آدم با آدم فرق دارد. حتى دو نفر آدم کاملاً شبیه به هم وجود ندارند. آدم هاى هیچ مجموعه اى شباهت کامل به هم ندارند. بنابراین محصول هر آدمى با دیگرى متفاوت است، ولو اینکه در مجموعه واحدى از جنسیت، نژاد، مذهب، ایدئولوژى، حزب و … باشند. تفکرى که همه را شبیه به هم مى بیند، کل مجموعه را بدون در نظر گرفتن تفاوت هاى فردى اعضاى مجموعه، صرفاً بر اساس پیش فرض هایى قضاوت مى کند. این تفکر اگر قدرتى در اختیار داشته باشد، به همه اعضاى آن مجموعه بطور یکسان لطف یا ظلم خواهد کرد. و اگر قدرت نداشته باشد چه بسا این نوع نگاه منجر به ظلم به خود و آدم هاى خارج از آن مجموعه گردد. مگر در هر اقلیمى، هر مذهبى، هر شغلى، هر خانواده اى طیف وسیعى از آدم هاى بد و متوسط و خوب و عالى وجود ندارد؟ سیاستمداران هم از این قاعده مستثنى نیستند. مگر همین همسایه دیروز، فردا صاحب فلان پست نمى شود، و هم کلاسى قدیمى، در آینده استاندار بهمان جا؟ همیشه و همه جا در مجموعه دولتمردان، طیف رنگارنگى از آدم هاى سفاک، رحیم، سفیه، خردمند، جبون یا دلیر نبوده اند؟ نبوده اند آنان که از یک خاندان و یک خانواده برخى مملکت به باد داده، و برخى آباد کرده اند؟ دولتمرد خردمندتر، هر قدر هم از تصور ما از دولتمرد آرمانى به دور، یا دست و پایش بسته باشد، شاید بتواند به آرامى شرایط بهترى براى جامعه فراهم کند؛ و یا لااقل مانند دیگرى ملتى را به تباهى و قهقرا نکشاند. تفکرى که همه را به یک چشم مى بیند اینجا هم خطرناک است؛ این بار براى خودمان، اطرافیانمان، و بیش از همه براى طبقاتى که متحمل بیشترین فشارها مى شوند. بله، تکان خوردن هم خودْ انتخابى است. مى توانیم از جا تکان نخوریم، چون با هیچ یک از انتخاب هاى موجود خود را کاملاً هم مسیر نمى دانیم. ولى در این بازى، انفعال هم خودْ تکانى است به نفع یکى! تکان نخوردن، بخشیدن میدان به کسانى است که شاید بهترین انتخاب موجود نباشند. دلسردیم و افسرده، پس تکان نمى خوریم. بارها تکان خوردیم و نتیجه اى ندیدیم. ولى شاید گاهى هم اوضاع کمى بهتر بوده و ندیده ایم. شاید چون دل و دماغ کنجکاوى و کشف تفاوت افراد را نداریم. ولى علاج این دلسردى و بى تفاوتى چیست؟ ادامه انفعال؟ باور به اینکه چیزى را نمى توانیم تغییر دهیم؟ بعید است علاج آن، تشویق خودمان و دیگران به رکود بیشتر باشد! فضیلتى در این رکود، و ارج و اجرى در این بى حرکتى نیست. بى طرفى به شمار طرفى که نمى خواهیمش خواهد افزود؛ و فردا دلسردى مان را عمیق تر، و فشارها را بیشتر خواهد کرد…
… تکان نخوردن، ما را همان جا که ایستاده ایم نگه نمى دارد، که عقب تر خواهد برد؛ ما و همه عزیزانمان را در گردابى آشنا فرو خواهد کشید. راهى جز دیدن تفاوت آدم ها و انتخاب نیست. براى سقوط نکردن در مغاکى که پیشتر تجربه کرده ایم فقط یک راه وجود دارد، یک و فقط یک راه … تکان خوردن و جلو رفتن ..

بیست و هفتم اردیبهشت نود و شش