باران کوثری سه پست آخر اینستاگرامش را به شرکت در انتخابات اختصاص داد.

به گزارش سینماسینما، این بازیگر نوشت:

رأى ندادن را نمى فهمم . چرا باید این حق شهروندى ( شاید یکى از معدود حقوق به جاى مانده مان ) را از دست بدهیم ؟ هیچ کدام از کسانى که رأى به تحریم مى دهند ، راه حل کاربردى تر و بهترى جایگزین نمى کنند و از قهر یا غضب خودشان را عقب مى کشند و میدان را خالى مى کنند براى نیروهاى همیشه در صحنه اى که حداقلى رأى مى دهند و تصمیم گیرنده هاى اکثریت را مشخص مى کنند .
سال ۱۳۸۴ و قهر ما از انتخابات و اعتراضمان به نامزدهاى اصلاح طلبان و عدم حمایتمان از آیت الله رفسنجانى راه به کجا برد؟ به یاد آر … رأى دادن ما هزینه دارد ، نه فقط براى خودمان، بیشتر براى آنانى که ترجیح مى دهند ما دلسرد و دلزده در خانه بنشینیم و رأى ندهیم . رأى دادن به ما حق مى دهد مطالباتمان را تکرار کنیم ، به دنبال تحقق شان باشیم و درباره ى آرایمان ( با همه هزینه اش ) سؤال بپرسیم . به یاد آر …

من با همه ى نقدها و دلگیرى هایم در مسائل فرهنگى به دکتر روحانى رأى مى دهم . بى انصاف نیستم و در همین روزهاى دلخورى پیگیرى مى کردم که چه اقتصادى تحویل گرفتند و چه اقتصادى تحویل دادند . از ایده آل و حتى آن چه راضى کننده باشد دوریم ، درست ، ولى آیا همچنان به گوجه فرنگى ها نگاه مى کنیم که گران مى شوند یا «تک رقمى شدن نرخ تورم » را هم بررسى مى کنیم ؟ از «افزایش قابل ملاحظه ى رشد اقتصادى » چه قدر مى دانیم ؟ آیا به همین راحتى مى گوییم : گرانى هنوز هم هست یا مقایسه مى کنیم ، با روند قهقهرایى اقتصاد دوره ى قبل، چه قدر گرانى بیشتر و بیشتر مى شد ؟ به ثبات قیمت ارز توجه کرده ایم و یادمان مانده این همان ارزى است که در دوره ى قبل هر روز بالا و پایین مى پرید و امکان هر سرمایه گذارى را به حداقل مى رساند ؟ بحث دولت قبل نیست که حتما هر دولتى در مقایسه با دولت پیشین ، عملکرد بهترى دارد !!! اما جمع کردن ویرانه ى اقتصادى سال هاى ۸۴ تا ۹۲ و کنترل وضعیت نا به سامان آن و دست آوردهاى این چنینى قابل تقدیر است . براى رأى دادن یا ندادن به دولت روحانى مى توان به عملکرد این چهار سال نگاه کرد و حداقل آن که ، بعد از تجربه ى سال۸۴ مى دانیم زمان شعارهاى پوپولیستى بعضا خنده دار و وعده هاى ناممکن اقتصادى و بازى با یارانه ها سرآمده. افزایش یارانه ؟!!!از عصبانیت خنده ام مى گیرد که یک وعده ى نخ نما و امتحان پس داده با همه تبعات تلخ و جبران ناپذیرش ، هنوز به عنوان یک وعده انتخاباتى شعار داده مى شود .
به یاد آر …
ما که همه سرمایه مان فرهنگ دو هزار ساله و عزت ملی مان است حتما به یاد داریم که در سال ۱۳۹۰ سالن سازمان ملل به مناسبت سخنرانى رئیس جمهور وقت خالى شد . حتما شما هم مثل من ، آن روز با دیدن کسانى که حتى وقت شنیدن حرف هاى نماینده کشورمان را نداشتند اشک ریختید ، بحث نیاز به شنونده ى خارجى نیست (که حتى هست) اما وقتى حتى در سخنرانى هاى داخلى هم جز تکرار وعده هاى ناکارآمد و الفاظ توهین آمیز مثل خس و خاشاک (به یاد آر …)رحرف جدیدى زده نمى شد ، دلت مى گرفت از شان و عزتى که تا مرز از دست رفتن ، رفته بود . باز بحث دولت پیشین نیست که هیچکس به گرد پایشان هم نمى رسد ، اما تنها دو سال بعد – تاکید مى کنم فقط دو سال-با اعتماد سازى و به کارگیرى سیاست خارجى درست و انتخاب نمایندگانى کاربلد ، خوش صحبت و مسلط به مسائل خارجى،تبدیل به کشورى با تمایلات صلح طلبانه مى شویم و عکس ” دولتى ها” به عنوان چهره هاى صلح طلب مجلات و روزنامه هاى خارجى را پر مى کند . اصلا دست آورد کمى براى چهار سال نیست …
من پر از نقدم و دلخورى . در این چهار سال بارها و بارها نقدهایم را عنوان کرده ام و به دنبال تحقق مطالباتم هستم . من به دولتى رأى مى دهم که در آن بتوانم مطالباتم را فریاد بزنم و بابت نقد آن هزینه نپردازم . شمایى که مى گویید خواسته هاى ما در اختیارات دولت نیست و از دست رئیس جمهور کارى بر نمى آید ، همین که مى توانیم در جلسات سخنرانى رییس جمهور شعارهایى سر دهیم که حتى نجوا کردنشان مى تواند دردسرساز باشد ، حرکتى رو به جلوست . ممکن است تحققش در اختیارات دولت نباشد اما بیانش و مطالبه اش به گوش ها مى رسد . هستند کسانى که شعارهاى ما به یادشان مى آورد ما فراموش نکرده ایم . به یاد آر …
و در آخر ، رأى من رأى کسانى است که بیش از من و شما و براى من و شما هزینه پرداخته اند . رأى من به نشان اعتماد و احترام به داغى که دیده اند ، به تهمت هایى که شنیده اند ، به صبرى که کرده اند ، به راهى که رفته اند ، رأى آن هاست : بانو پروین فهیمى ، سید محمد خاتمى ، بهاره هدایت ، مصطفى تاج زاده ، عبدالله مومنى ، محسن صفایى فراهانى . به یاد آر …
.
رأى من ، رأى این هاست : دکتر روحانى .