کوروش سلیمانی بعد از پیروزی ۶ بر ۱ بارسلونا مقابل پاری سن ژرمن پستی تازه در صفحه اینستاگرامش قرار داد.

به گزارش سینماسینما، این بازیگر نوشت:

هنوز به فوتبال جادویىِ دیشب فکر مى کنم و امکان اتفاق غیرممکن وقتى تو بخواهى، در فوتبال و زندگى، امکان پیدایش این همه شور و شوق، امکان تجربه ى یک شادى جمعى … فوتبال براى من گاهى فراتر از فوتبال است، چیزى در حد هنر، نمایش، سینما … و مثل کلاس درس … هیجان آن هم براى من گاهى تا حد استفاده از ماشین هاى بازى پارک ارم بالا مى رود، مثل دیشب که فریادم را در هتل محل اقامت گروه مان از فرط هیجان. به سختى قورت دادم و هنوز در گلویم بقایایش هست … مدت ها بود به جز دربى هاىِ گاه و بیگاه، بازى هاى ایران در جام جهانى و یا بازى بزرگ ایران در استرالیا تا این اندازه هیجان زده نشده بودم.
خاطرم هست که یکى از عجیب ترین و بیشترین واکنش هایم به بازى هاى آسیایى ۱۹۹۰ پکن برمى گردد که ایران در فینال و در پنالتى قهرمان شد. تیم على پروین و قایقران و عابدزاده … آن شب من تنها در کنار خاله ى سالخورده و بسیار عزیزم که حالا سالهاست به رحمت خدا پیوسته، در حالیکه اعضاى خانواده در اتاق نبودند شاهد قهرمانى ایران بودیم. این اتفاق هرچقدر براى ایشان بى تفاوت بود براى من عجیب واکنش برانگیز بود. یادم هست آن شب وقتى قهرمان شدیم من از خوشحالى داد زدم، دااااد، داااااااد … ایران، ایران …. و از شوق به سقف خانه چسبیدم. خاله جانم هم بنده ى خدا پس از مدتى تحیّر و تعجب عمیق همینطور که مرا نگاه مى کرد پس از مدتى به من پیوست اما نه براى همراهى، بنده ى خدا در کنار من مدام مادرم را صدا مى زِد و به کردى مى گفت: ایران، ایران بیا پسرت دیوانه شده …  حالا که مى نویسم مى بینم چه جالب بود آن لحظه، هر دو ایران ایران را فریاد مى زدیم، من کشورم را، او مادرم را … یادش بخیر … خلاصه اینکه قدمت ابراز شوق و دیوانگى هاى پس از گل و قهرمانى تیم هاى محبوب من به روزگارانِ گذشته برمى گردد و مرا خوشبختانه از آن رهایى نیست … باقى بقایتان