بعد از اعلام خبر درگذشت حسن جوهرچی هنرمندان زیادی در صفحه اینستاگرام شان ابراز تأسف و تأثر کردند و تسلیت گفتند.

فریبرز عرب نیا نوشت:

دوستان گرامی درود،
امروز خبر درگذشت دو همکار گرامی از دو نسل گوناگون، آقایان کاظم افرند نیا و حسن جوهرچی را شنیدم. بسیار اندوهگین و ناراحت شدم و …
به خانواده های گرامی و بستگان محترمِ هر دوی این بزرگواران ، به ویژه دختر و پسرِ نازنین آقای جوهرچی همدردی خود را اعلام می نمایم و از درگاهِ یزدانِ پاک برایشان آرامش و عمری طولانی و با عزت آرزو می کنم.
من در روزهای سخت و بهت انگیزی شبیه به این روزها بوده ام، و در یکی از سخت ترینشان، از کسی از اطرافیان جمله ای شنیدم که چون شعله ای گرم کننده و روشنی بخش مرا تسکین داد، شاید چون احساس کردم که او عمیقاً و با تمامِ وجود، راستیِ سخنش را تجربه کرده است. خیلی ساده به من گفت: «خدا به وقتِ مصیبت، توانِ تحملش را هم به آدم می دهد»
روانشان شاد و یادشان گرامی..

ایرج نوذری نوشت:

چه بگویم ، از کجا بگویم – تمام صفحه شده تسلیت – تمام پست ها رنگ بی مهری ، سیاه . اما اذعان دارم سر هنرمند را ببرید ، اما دلش را نشکنید. چرا هیچ چیزی سر جایش نیست و اکثراً دلها شکسته، که نه ربطی به ماه دارد نه به زمستان وسال – خیلی زود بود برای گفتنِ روحش شاد -بشکفد بار دگر لاله رنگین مراد
غنچه سرخ فرو بسته دل باز شود
من نگویم که بهاری که گذشت آید باز
روزگاری که به سر آمده آغاز شود
روزگار دگری هست و بهاران دگر
شاد بودن هنر است، شاد کردن هنری والاتر
لیک هرگز نپسندیم به خویش
که چو یک شکلک بی جان شب و روز
بی خبر از همه خندان باشیم
بی غمی عیب بزرگی است که دور از ما باد
کاشکی آینه ای بود درون بین که در آن خویش را می دیدیم
آنچه پنهان بود از آینه ها می دیدیم
می شدیم آگه از آن نیروی پاکیزه نهاد
که به ما زیستن آموزد و جاوید شدن
پیک پیروزی و امید شدن
شاد بودن هنر است گر به شادی تو دلهای دگر باشد شاد

زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست
هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته به جاست.
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

الهام حمیدی نوشت:

تولد ها بجای مرگ و فوت
سلام از صبح تا حالا با خودم کلی کلنجار رفتم آخه چرا و تاکی خوبان از همه زوتر میروند ؟ حالا که حسن جوهرچی از بین ما رفت پیشنهادم این است بیائیم از این پس مردم و همکارانم بجای اینکه در مرگ و فوت هنرمندان عکس آنها را بگذاریم در روزهای تولدشان یادشان کنیم تا هم شاد تر باشیم و هم شاید در قید حیات درد فراموشی و بی رحمی ها را کم کرده باشیم، در حالیکه سال ۹۵ رو به اتمامه اما انگار ماجراهای ناخوشایند و مرگ و میرش تمومی نداره چند شوک بد رو گذروندیم و حالا هم باید شاهد فوت بازیگری باشیم که این اواخر مثل خیلی ها بهش جفا شد مردی که نسل ما خاطرات خوبی از او بیاد دارد، او با ادب و خونگرم و مهربون بود و مدام خاطره همکاری با این عزیز را در اوایل ورودم به سینما در کار جوان امروز فراموش نمی کنم ، تسلیت به همه مردم و خانواده محترمش و دو فرزندی که سخته درد یتیمی براشون ، امیدوارم چاره ای به فکر حسن جوهر چی های زنده که تا هستند بکنیم و بعد مرگ افسوس و خاطره بازی نکنیم شاید اگر بیشتر مراقب حسن عزیز بودیم او هنوز در بین ما بود ، پس فقط در فوت و غم و بیماری از هم سراغ نگیریم و به مرده پرستی پایان دهیم.

علی دهکردی نوشت:

این پیراهن سیاه ، انگار قصد رفتن و رنگى شدن نداره
خسته شدم از این همه سوگ و تسلیت . …
رفتن همکارها و پیشکسوت ها ، پلاسکو ، آتشنشان ها ، اهواز ، سیستان و بلوچستان ، کولبرها ، سقوط بهمن ،
امروز صبح هم که خبرى تلخ ، مثل زهر به جونم ریخت .
رفیقم رفت .
حسن جوهرچى رفت .
رفیق سال ها و سالیان به ناغافل رفت .
رفیق مهربان و نازک دل رفت . …
دست و دلم به گذاشتن عکسش نمی رفت .
و نمى ره . … کاش تهران بودم و مى تونستم همراه سوآتاى نازنین و على عزیزم و در کنار ِ جاى خالى پدر مهربون شون باشم .
خدا حافظ رفیق نیمه راه .

هدیه تهرانی نوشت:

بعضى از آدمها را اگر سالها نبینى حتى شنیدن اسمشان هم یاد آور حس خوب و سادگى و مهربانى است ، او از این آدمها بود … حیف که جاى آدمهاى خوب خالى میشود و این جاى خالى نه بدرد مى خورد و نه پر میشود .
حیف حیف حیف … با احترام به خانواده و اهل هنر و مردم ، اما
گفتن تسلیت براى رفتن تو سخت است
بهتراست باور نکنم

امیر مهدی ژوله نوشت:

غم انگیزترین بخش ماجرا همین جاست که یه نفر میمیره،بعد همه جا میخوریم ،بعد دنبال علت میگردیم بلکه به یه الکلی ،ترامادولی ،کوکی برسیم بگیم آهان.مرحله بعدی عکس مشترک با متوفی ست. اگر نبود یه عکس خاص ،کمتر کار شده،خز نشده.حالا کپشن. ورق میزنیم،گوگل میکنیم، سرچ. اهان.خب.تمام…تمام.
بعد فکر میکنم به اینکه کی نوبت منه که همه بگردن دنبال عکس و کپشن و علت و ترامادول و تمام. …تمام؟
خدا رحمت کنه حسن اقای جوهرچی رو ،خاطره جمعی یه نسل رو که جوون نجیب ریشو بازی میکرد وقتی هنوز ریش مد نبود . مرد زود رفته، یتیم نباشن بچه هات.

روزبه نعمت اللهی نوشت:

امشب به قصه ی دل من گوش می کنی
فردا مرا چو قصه فراموش می کنی

این در همیشه در صدف روزگار نیست
می گویمت ولی توکجا گوش می کنی
خدانگهدار فراموشت نمیکنم رفیق نازنین