نیکی کریمی در صفحه اینستاگرامش عکسی از نمایشگاه عکس اش منتشر کرد و در شرح آن نوشت:

از سال هفتاد و شش عکاسی کرده ام .
با عباس کیارستمی همیشه آخر هفته ها به اطراف تهران می رفتیم و یا چند روزی به همدان و از آن جا سر از یکی از شهر ها و روستاهای کوچک کردستان در می آوردیم و یا می انداختیم به سمت شمال و گاهی مهمان خانواده های ترکمن می شدیم .
تقریبا تمام راه ها و گذر گاه های اطرف دماوند به سمت منزل فرشید مثقالی که از مقصدهای همیشگی مان بود و یا را ه های کردان اطراف منزل مرتضی ممیز را هر سال در فصل های مختلف عکاسی می کردیم و چه خوب بود این عکاسی از مکان های همیشگی و آشنا و غرق شدن در جادوی لحظه و زمان.
باید بگویم که عکاسی جدی را از عباس کیارستمی یاد گرفتم . زاویه ها، افق ها، قاب ها و نور ها را. گاهی سفری چهار ساعته به شمال ده و یا ده ها ساعت طول می کشید .
بی وقفه می ایستادیم و عکس می گرفتیم، صبر می کردیم تا نور خوبی روی تپه ماهوری دیده شود و یا باد بر درختی بوزد . پس از هر سفر عکس ها چاپ می شدند و به دقت دیده و بررسی و بحث می شدند و آن هایی را که بیشتر دوست داشتیم، کنار گذاشته می شدند و اینگونه عکاسی شد یکی از کارهای روزانه من در کنار خواندن کتاب و فیلمنامه و ترجمه. البته آن عکس ها را هیچ گاه به نمایش نگذاشتم .
جهان عکاسی برایم هر روز مهم تر و قوی تر شد . ‎مجموعه ” گل مردگی” را در سال نود و چهار آغاز کردم و برایم بسیار فراز و نشیب داشت تا به تصویر نهایی برسم. این اولین بار بود که از طبیعت و خیابان و دوربین روی دست به استودیو می رفتم و صحنه ها را می چیدم. احساس یک فیلمساز/نقاش را داشتم که باید قابی ابدی از تصویرش می ساخت. مردن و به استعاره از آن، پژمردن جهانم را به هم زده بود چرا که مرشد همیشگی ام را از دست داده بودم و درگیر ذهنی به تصویر کشیدن این فقدان بودم. همزمان اخبار نابسامانی های خاورمیانه من را بیشتر به مفهوم نیستی و فقدان درگیر می کرد.احساس تک افتادگی و تنهایی در جهانی بی نور و بی امنیت. همه این ها من را رساند به “گلمردگی”. ‎اما هنوزعکاسی برایم یعنی عباس کیارستمی و آن شعف کودکانه و بی ادعا و شخصی.
یادش گرامی