رخشان بنی اعتماد پس از تماشای نمایش «کوکوی کبوتران حرم» در یادداشتی به تجلیل از این نمایش پرداخت.

به گزارش سینماسینما، در متن این یادداشت آمده است:

نمایش “کوکوی کبوتران حرم” پچ پچه ، زنان بی صدایی است که چون سایه آنچنان نزدیک به ما که دیده نمی شوند . مثل همسایگانمان ، مادرانمان ، خواهرانمان و اصلا خودمان که  ناگفته هایمان از فرط فراوانی به روزمره گی و عادت کشیده می شود .
قلم “علیرضا نادری ” مثل دیگر کارهای ماندنی اش ، در حکم تیغ به غایت تیزی در دست جراحی کهنه کار ، به ظرافت لایه هایی تو در تو ی کالبد جامعه را می شکافد و پیش روی چشمان غفلت زده می گذارد .
“افسانه ماهیان ” کاروان زائرانش را هوشمندانه به مقصد می رساند . مسافرانی از تبار آرزو بر دلان همیشه تاریخ، که حسرت های حداقلی را با خود به گور می برند . یک به یک شخصیت ها در عین معمولی بودن ، انقدر معمولی که هر روز هزاران شان را در کوچه و خیابان می بینی که با سبدهای خرید و کیسه های پارچه ای در دست از خم کوچه ای به خیابانی می گذرند و تو فکر می کنی این زنان هیج کاری در دنیا جز پختن و شستن و حامله شدن و زاییدن ندارند و همین زنان معمولی، ترا آنچنان ماهرانه از پس کوچه های پیچ در پیچ نادیده، به پستوی دنیای ساده شان می کشانند که با تک تک شان محشور می شوی . از آن دختر سر به هوای اغواگر گرفته تا زن میانسال ِآمرِ نهی از منکر .
همدل می شوی با مرضیه و بهناز و ناهید و مسیح و عاطفه و فروغ و دیگر مرضیه و یلدا و فرزانه و گیتی و شقایق و شیدا و …