سینماسینما، سام بهشتی – وقتی از معمار نوشتنِ و قلم، نمایشنامه ای روی صحنه می رود، ناخواسته مخاطب ترغیب می شود، که به اندازه دو ساعت از جهانِ پیرامونش جدا شود و به دنیای شخصیت هایی که علیرضا نادری خلق کرده، سفر کند، این که واژه هایی جادویی او، با زبان روان و عامیانه تبدیل به یک نمایشنامه می شود، اتفاقِ غریبی نیست، چون هویت او به عنوان یک صاحب سبک در حوزه نمایشی ما ثابت شده است و نادری جز مفاخر ما در حوزه ادبیات نمایشی است و رنجی که در طول این سال ها کشیده، خود گواه این نکته است، اما نحوه پرداخت و جان بخشیدن به شخصیت های نمایشنامه های او کارِ هر کارگردانی نیست و همانند راه رفتن بر روی لبه پرتگاه است، اگر طراحی میزانسن ها ملال آور و طاقت فرسا شود، مخاطب به دلیل ثقیل بودن، بار دراماتیک و کاشت و برداشت ها در نمایشنامه های علیرضا نادری، در طول اجرا با بحران های جدی مواجه خواهد شد.

کوکوی کبوتران حرم، متن اعتراضی به شرایط امروز جامعه ما است که تاریخ مصرف ندارد و ده سال دیگر هم اجرا شود تازگی و طروات خود را از دست نمی دهد، قصه به شدت زنانه که خالقِ شخصیت های آن یک نمایشنامه نویس مرد است و این بار افسانه ماهیان آن را برای اجرای عمومی اش طراحی کرده است، کارگردان دغدغه مند و خلاق تئاتر که در بستری متفاوت می خواهد متن را که سال ها مجوز نمی گرفته است را اجرا کند، ماهیان در آثار قبلی اش ثابت کرده است که جز کارگردانانی است که به نمایشنامه های ایرانی متعهد است و #هم_هوایی اش جز ماندگار ترین آثار تئاتر معاصراست،زیر_زمین_تا_پشت_بام اش در زمان اجرا، نقدی جدی به مساله روز در آن مقطع داشت، اما در نمایش تازه اش، جدی ترین ایرادی که می توان به آن گرفت، همان نکته ای است که اشاره شد، طراحی با وسواس و سخت که منجر به زجر مخاطب در سالن تئاتر می شود، قصه به شدت زنانه است و پر از لحظه های پر فراز و نشیب که اگر ریتم و ضرباهنگ آن حفظ نشود و در یک خط حرکت نکند، به دلیل اتمسفر حاکم بر سرنوشت شخصیت ها و طولانی شدنِ سبک روایت، مخاطب را آزار می دهد و خسته می کند، در این نمایش در صحنه های مختلف ریتم می افتد و زمان طولانی روایت قصه، برای مخاطب سخت و ملال آور می شود.

مهمترین اتفاق در نمایش کوکوی کبوتران حرم، جدا از طراحی جذاب دکور که در خدمت محتوا است، انتخاب کاراکتر نقشِ ملتهب هما است، نقشی که در نمایشنامه بار دراماتیک قصه از صحنه اول تا پایان بر روی دوش او است و بهناز جعفری به طرز ماهرانه ای با استفاده از تکنیک های شخصی و منحصر به فرد اش، پختگی کامل و دانش کافی اش در حیطه بازیگری در میان هم بازی های توانای خود، نقش را از آن خود می کند و بر روی صحنه نمایش خوش می درخشد، انتخاب درست ماهیان با توجه به مختصات شخصیت و توانایی های جعفری برای ایفای این نقش، مثبت ترین ویژگی این نمایش است.

به جرائت می توان گفت که حضور بهناز جعفری در این نمایش، نقطه عطفی در کارنامه هنری او است، بازیگری که در قاب سینما با تمامی کارگردانان مطرح سینما در آثارشان همکاری کرد و سالها در تئاتر به روی صحنه رفت و بعد از این همه تجربه، برای خلق شخصیت هایی که به او سپرده می شود، بهترین و کارآمد ترین تکنیک ها را به کار می گیرد.

عاطفه رضوی، یکی دیگر از بازیگران این نمایش است که حضورش در صحنه نمایش کوتاه است اما به جد یکی از نقش های کلیدی را ایفا می کند و حضورش به اندازه و منسجم است،مرضیه بدرقه و ناهید مسلمی هم به طرز غریبی حضورشان در این نمایش استثنایی و اعجاب برانگیز است و در میان این همه بازیگر زن شاخص در یک اثر، توجه مخاطب را به خود جلب می کنند.

کوکوی کبوتران حرم، پر از لحظه های ناب و جسورانه است، نمایشی که باید آن را دید، جدا از نقدها و ایراد هایی که مطرح شد، همین که هنوز کارگردانانی همانند ماهیان در این تئاتر وجود دارند که، برای هزارمین به سراغ متن های نخ نما شده، خارجی نمی روند، به نوبه خود اتفاق به شدت شگفت انگیزی است.