سینماسینما، عاطفه کربلایی
در خبرها از قول محسن برمهانی – معاون سیما – آمده بود که سازمان صداوسیما از هیچ برندی صرف نظر نمی‌کند و در حال مذاکره با همه آنهاست. در ادامه به نام فرزاد حسنی اشاره شده بود. این اظهارات از سویی نشان‌دهنده تغییر سیاست‌های سیما است. رسانه‌ای که برای ویژه برنامه‌های سال تحویل ۱۴۰۲ به خاطر آنچه که «دور از سلبریتی زدگی» از سوی شورای نظارت بر سازمان صداوسیما توصیف شده بود، مورد تشویق قرار گرفت، مدتی است از تلاش برای بازگشت چهره‌ها به تلویزیون سخن می‌گوید. همین چند وقت پیش بود که احتمال بازگشت رضا رشیدپور و محمدرضا گلزار به آنتن خبرساز شد؛ خبری که به مذاق برخی از مجریان تازه‌کار و کم‌مخاطب تلویزیون خوش نیامد و در نهایت این اتفاق نیفتاد.
از سوی دیگر اظهارات برمهانی نشان می‌دهد، مسئولان تلویزیون هنوز قصد ندارند سر از برف درآورند و نمی‌خواهند عمق فاجعه را ببینند. در روزگاری که شبکه‌های ماهواره‌ای فارسی‌زبان تلاش کرده‌اند در قالب‌های مختلف طرحی نو دراندازند و مخاطب بیشتری را به خود جلب کنند، صدا و سیما مسیری معکوس را طی و هر روز محدویت‌های بیشتری را اعمال کرده است.
مشکل تلویزیون بازگشت دو سه چهره محبوب نیست. مشکل آن‌جاست که در سال‌های اخیر روز به روز این رسانه تحت سیطره یک طیف فکری خاص قرار گرفته است و آن قدر دایره خودی‌ها تنگ شده است که حتی برنامه ورزشی ۹۰ را هم بر نتافتند و فردوسی‌پور را خارج از «مدار» دیدند و موجب تعطیلی یکی از معدود برنامه‌های پرمخاطب باقیمانده سیما شدند.
مدتهاست که دیگر از سریال‌های «خیابان خلوت‌کن» تلویزیون خبری نیست. اگر روزگاری علاوه بر سریال‌های تاریخی، مجموعه‌هایی مثل همسران، خانه سبز و خانه‌به‌دوش مخاطب زیادی را جذب می‌کردند، حالا پرمخاطب‌ترین مجموعه‌های تلویزیون حدود ۳۰ درصد مخاطب دارند.
مرجعیت خبری صدا و سیما هم تعریفی ندارد. نظرسنجی مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران (ایسپا) از کاهش چند درصدی مرجعیت خبری صداوسیما در دو سال اخیر حکایت دارد. بر این اساس در شرایطی که دو سال قبل مرجعیت خبری صدا و سیما حدود ۴۲.۱ درصد بود، حالا این رقم به ۳۷.۹ درصد کاهش یافته است.
خلاصه آنکه تا مسئولان تلویزیون نخواهند با واقعیت روبرو شوند، بازگشت چهره‌هایی مثل رشیدپور، حسنی و گلزار دردی را دوا نمی‌کند. ترمیم چهره در هم شکسته سیما در بین مخاطبان نیاز به استفاده از نیروهای متخصص و نگاه فراجناحی و واقع‌بینانه به موضوعات و اتفاقات دارد؛ مطالبه‌ای که به نظر می‌رسد راه طولانی برای تحقق آن در پیش رو داریم.