سینماسینما، عاطفه کربلایی

همیشه لازم نیست پول زیادی خرج کرد و با استفاده از بازیگران نام‌آشنا و پیش‌تولید سنگین یک سریال ساخت تا مخاطب داشته باشد و به دل بنشیند؛ نمونه‌اش«آقای قاضی». این مجموعه به کارگردانی سجاد مهرگان که از شبکه دو پخش شد، نام ساده‌ای دارد که از همان ابتدا تکلیف خودش را با مخاطب روشن می‌کند و این سادگی به عناصر دیگر آن هم تسری پیدا می‌کند.«آقای قاضی» تنها یک لوکیشن دارد و آن دادگاه است و تنها سه بازیگر ثابت دارد که یکی قاضی و دو تای دیگر منشی دادگاه و سرباز وظیفه هستند البته این سریال بازیگران مهمان متعددی دارد که هماهنگی آنان تلاش‌های مضاعفی را می‌طلبد.

این سریال که بر اساس پرونده‌های قضایی ساخته شده است هر بار با هنرپیشه‌های مهمان ماجرای دو پرونده را در قالب دو اپیزود روایت می‌کند.
موضوعاتی برای این سریال دستچین شده‌اند، از ویژگی مشخص برخوردار هستند که کاربردی و متنوع بودن از جمله آن‌هاست؛ از مالکیت تعداد سیمکارت‌ها گرفته تا کپی کردن کارت بانکی.
از نکات قابل توجه این مجموعه باورپذیر بودن بازی‌هاست و چون از بازیگران شناخته شده به عنوان مهمان استفاده نشده، بیننده گاهی فراموش می‌کند که در حال تماشای اثری نمایشی است که این خود باعث هرچه تأثیرگذارتر شدن سریال می‌شود.

در کنار این تمهیدات تلاش شده «قاضی» (با بازی بهزاد خلج) از تیپ فاصله بگیرد و به شخصیت نزدیک شود و در موقعیت‌های مختلف واکنش‌‌ها و لایه‌های متفاوتی از شخصیت او را ببینیم و حتی او گاهی به زندگی خصوصی خود اشاراتی می‌کند.
در کل «قاضی» سریال خوش ساخت و جمع و جوری است که در عین سادگی جذاب و باورپذیر است و جزو معدود سریال‌های قابل توجه تلویزیون در سال‌های اخیر به شمار می‌رود.