هنوز از شوک و بهت و ماتم خبر فوت علی معلم و غم ده سال خاطره و روزهای دنیای تصویر و جلسات داوری جشن حافظ بیرون نیامده بودم که امروز صبح در حالیکه گوشی ام روی سایلنت و داخل جیبم بود،آن را بیرون آوردم و با خیل تماس های بی پاسخ رفقای خبرنگار و روزنامه نگار مواجه شدم و لرزه بر اندامم افتاد.لختی بعد خبر شوم دوم در کمتر از چهل و هشت ساعت روی سرم آوار شد.

مگر چنین چیزی امکان دارد؟مگر افشین نمی گفت که بیا قسمت دوم روایت ناپدید شدن مریم را بسازیم و برای آن یک سوژه جذاب دارم؟مگر ده دفعه به من نگفت بیا برایت تعریف کنم و من احمق فرصت نکردم…مگر نمی گفت که این فیلم حساب نبوده و همه فکر می کنند که من خودم هستم و بازی نمی کنم و کسی نمی داند که تمام آنها دیالوگ نوشته شده بوده و من تمرین کرده ام و بازی کرده ام و باید یک فیلم دیگر باهم کار کنیم و من با خنده می گفتم یک فیلم دیگر باهم کار می کنیم که شما براش اسکار بگیری،ولی توی این فیلم بذار همه فکر کنند خودت هستی.
اصلا مگر افشین عصر دوشنبه به من زنگ نزد تا صحت خبر فوت علی معلم را از من بپرسد؟
حالا من باید در کمتر از چهل و هشت ساعت صحت خبر فوت خودش را از حمیدرضا بگیرم؟
نه،امکان ندارد…اما ظاهرا داشت.زمانی که بچه های فیلم روایت ناپدید شدن مریم اولین و تنها فیلمی که افشین یداللهی در ان بازی کرده بود،یکی یکی به من زنگ زدند فهمیدم که امکان دارد.
داشتم خفه می شدم،درست مانند یک مرده متحرک به دفتر آمدم.باید دست به قلم می شدم و چیزی می نوشتم…حتما و قطعا نوشتن چهار خط جمله برای منی که هفده سال کار روزنامه نگاری کرده است کاری ندارد…اما نشد،هر کاری کردم چیزی نیامد….ده بار نوشتم و پاک کردم…اصلا باید چه می گفتم؟خاطره تعریف می کردم؟از خوبی این دو عزیز می گفتم؟
گیج و منگ بودم که با بابک قائم یکی از تدوین گر های فیلم روایت ناپدید شدن مریم به این نتیجه رسیدیم که برای تسلای روح خودمان یک خاطره تصویری از افشین عزیزمان در فیلم روایت ناپدید شدن مریم درست کنیم که حاصلش در عرض یک ساعت شد این چیزی که می بینید.
روحت شاد افشین عزیز
محمدرضالطفی
کارگردان فیلم سینمایی روایت ناپدید شدن مریم