کیوان کثیریان _ در دوران عجیب و غریبی زندگی می کنیم. همه چیز عجیب تر از همیشه است و همه چیز دارد شکل متفاوتی به خود می گیرد. هیچکس مسئولیت هیچ چیز را به عهده نمی گیرد. هر تصادف جاده ای به اندازه یک سال یک کشور اروپایی قربانی می گیرد و مقصر مثل همیشه فقط راننده است، فیش های حقوقی آنچنانی لو می رود و هیچکس مسئول نیست، دکل گم می شود و اختلاس های هزاران میلیاردی اتفاق می افتد، باز هیچکس بازخواست هم نمی شود و… الی ماشاالله مسائل بی مسئول در مملکت داریم.
خوشبختانه مسئله فرهنگ که اساسا هیچ وقت مسئول و متولی ندارد. همیشه هم در انتهای فهرست اولویت همه قرار دارد و سخن گفتن از آن معمولا جزو امور لوکس و غیر ضرور محسوب می شود.
به نظر می رسد “فرهنگ” در حال حاضر در اعلی درجه مظلومیت و بی پناهی قرار دارد.
وقتی رئیس جمهور محترم اساسا دغدغه فرهنگ ندارد و یا اگر هم دارد، از نمود بیرونی اش خبری نیست، از دیگران چه انتظاری باید داشت؟
وقتی وزیر فرهنگ که باید در صدر مدافعان فرهنگ و هنر باشد، جاخالی می دهد و به صف مقابل ملحق می شود، دیگر چه توقعی از دیگران؟
وقتی اعضای فهرست امید که با حمایت همین جماعت هنرمند به کرسی مجلس رسیدند، حتی حاضر نمی شوند در کمیسیون فرهنگی ثبت نام کنند، دیگر چه می توان گفت؟
وقتی نفر اول تهران پس از ناکامی در گرفتن عنوان ریاست مجلس به یکباره امیدش فروکش می کند و حتی حاضر می شود عضو معمولی یک کمیسیون دیگر باشد ولی حاضر نیست در کمیسیون فرهنگی ثبت نام کند، چه می شود گفت؟ و وقتی نمی تواند روی لیست عریض و طویل امید برنامه ریزی کند که برخی از آنها کمیسیون فرهنگی را جدی بگیرند چه می توان کرد؟
باز گلی به گوشه جمال علی لاریجانی و علی مطهری که به شکل صوری هم که شده در کمیسیون فرهنگی ثبت نام کردند.
الان باید خوشحال باشیم که مازاد کمیسیون های دیگر مجلس به کمیسیون فرهنگی سرریز شد؟ باید خوشحال باشیم که لیست امید دغدغه فرهنگ ندارد؟ باید خوشحال باشیم که جناب عارف که پیش از انتخابات به تماشای فیلم و تئاتر می رفتند، کمیسیون فرهنگی را قابل ندانستند و آن را دو دستی به جناح مقابل سپردند؟ آیا اصلا فرهنگ برایشان مهم هست؟ آیا ما که به فهرست گمنام و کم تجربه مورد تایید ایشان رای دادیم باید خوشحال باشیم که هیچکدام از این آقایان و خانم های جوان، علاقمند به حوزه فرهنگ نیستند؟ آیا نباید پیش خودمان بگوییم اگر قرار بود “در” فرهنگ در مجلس بر پاشنه سابق بچرخد اصلا چرا رای دادیم؟
نباید بپرسیم چرا حتی روزنامه نگاران فهرست تهران-کواکبیان و حضرتی- علاقه ای به کمیسیون فرهنگی ندارند و سر از کمیسیون های امنیتی و اقتصادی در می آورند و یکی دیگر هم از سرناچاری عضو کمیسیون فرهنگی می شود؟
کمیسیون فرهنگی اعتبار ندارد؟ سفر ندارد؟ نان و آب ندارد؟
الان مسئولیت این ماجرا را چه کسی به عهده می گیرد؟ آقای عارف؟ مسلما خیر. معمولا مسئولان و البته وکلا، پس از انتخاب شدن، مسوولیت چیزی را به عهده نمی گیرند. می روند تا چهارسال دیگر که باز با “شو”ی تماشای دوتا فیلم و دوتا تئاتر و دوتا عیادت، حمایت هنرمندان جلب شود.
مسئولان محترم باید عادت کنند با رای آوردن همه چیز تمام نمی شود. از فردای آن روز، مسئولیت آغاز می شود و قدم اول مسئولیت، پاسخگویی به مطالبات رای دهندگان است.