پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

موفقیت بازیگر نوجوان فیلم مجید مجیدی در جشنواره «ونیز» برای سینمای ایران خبر خوبی است. سه نماینده سینمای ایران در این رویداد معتبر تقریبا دیده شده و به عنوان نمایندگان این سینما و سینماگرانش تحسین شدند. اگر «خورشید» در بخش اصلی جشنواره هم جایزه می گرفت، این حال خوش بیشتر می شد. سینمای ایران در ماه های اخیر روزهای خوبی نداشته، کرونا پیکر نحیف صنعت سینماداری را نشانه گرفته و بسیاری از کارکنان سینماها بیکار شده اند؛ دو فصل مهم اکران، یعنی نوروز و عید فطر از دست رفته و امیدی به نیمه دوم سال و جان گرفتن سینماها نیست. اکران آنلاین به عنوان پدیده ای نوظهور در کشوری که همواره نوسان اینترنت دارد نسخه جایگزین مناسبی برای نمایش فیلم و ارتباط با مخاطب نیست. فیلم های بسیاری که می توانستند به گیشه رونق بدهند و تماشاگران را به سینمای ایران بیاورند، فرصت روی پرده رفتن پیدا نکرده اند و امیدی هم نیست که امسال این اتفاق بیفتد. حتی سرنوشت برگزاری سی و نهمین جشنواره فیلم فجر، مهم ترین رویداد سینمایی این سرزمین هم مشخص نیست و همه چیز در شایدها و اگرها خلاصه شده است؛ در چنین شرایطی دیده شدن سه نماینده از سینمای ایران در جشنواره ای معتبر و جهانی امیدبخش است. امید، همان لنگرگاهی است که ما امروز به آن نیازمندیم. در حالی که زندگی، روابط و حتی وضعیت شغلی و آینده حرفه ای مان با کرونا گره خورده و آرامش و امنیت روحی مان مخدوش شده این امید است که می تواند نوید روزهای بهتر به ما بدهد.

«خورشید» فیلمی است در ستایش امید، زندگی و مبارزه. فیلمی است با یک قهرمان نوجوان و جذاب که بازی خوب روح الله زمانی، او را باورپذیر و دوست داشتنی کرده است. «خورشید» از دل تاریکی و یاس شروع می شود، از جایی که همه راه ها برای سلامت زیستن به پایان رسیده و به نظر نمی رسد بشود از آن تیرگی، سرافراز بیرون آمد. اما علی (روح الله زمانی) قهرمان پرتلاش فیلم معادلات را بهم می زند. «خورشید» فیلمی است که جامعه امروز به آن نیاز دارد، گل درشت، شعاری یا احساساتی نیست؛ فاصله طبقاتی را نشان می دهد و وعده های بیهوده و رویایی به بیننده نمی دهد اما تماشاگرش را به دویدن، مبارزه کردن و کم نیاوردن تشویق می کند.

اگر برای سینما به عنوان یک رسانه تاثیرگذار، کارکردی بیش از سرگرم کنندگی قائل باشیم بخش مهمی از آن فرهنگسازی برای جامعه است. جامعه امروز با انواع مشکلات و کژفهمی ها درگیر است و مردم، تبدیل به جزایری دور از هم و مستقل شده اند. امنیت روانی مخدوش شده و همدلی کمرنگ است، اگرچه در شرایط بحرانی مانند سیل، زلزله یا شیوع ویروس کرونا اقشار و صنف هایی به میدان آمده کم کاری بقیه را جبران می کنند اما واقعیت مشهود از گسست اجتماعی وسیع خبر می دهد؛ در این شرایط و در حالی که اغلب تولیدات سینمای ایران یا تلخ هستند یا کمدی های جلف و سطح پایین که ربطی به احوال درونی مردم ندارند، فیلمی مثل «خورشید» روحیه قهرمانی و رشد را تقویت می کند. تماشای این فیلم، مثل تماشای «بچه های آسمان» یا «رنگ خدا» برای نوجوانان می تواند بعد آموزشی و انگیزشی داشته باشد.