تاریخ انتشار:۱۳۹۷/۱۱/۲۲ - ۱۴:۲۶ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 106317

جواد طوسی:ساخت فیلم هایی چون «غلامرضا تختی»درجامعه ای که ما در آن زندگی می کنیم به خودی خود دشواراست،چرا که سوتفاهمی نسبت به برخی شخصیت های تاریخی که اتفاقا شخصیت هایی کاریزماتیک هستند ومثل غلامرضا تختی زندگی و مرگ آنها درهاله ای ازابهام است،فیلمساز را به این سمت می برد که این سوتفاهم را یا تعدیل کند و با قوت ببخشید.فیلمنامه سعید ملکان وبهرام توکلی دارای ارزش های بسیاری است که نادیده گرفتن آن ازسمت هیات داوران این سوال را پررنگ ترمی کند که شاید نبود پیش زمینه ذهنی دررو به رو شدن با چنین اثری که پیش ازاین در سینمای ایران متداول نبوده است و رفتن به سمت چنین لحن و شیوه بیانی برای هیات داوران هم تازگی داشته .نادیده گرفتن این فیلمنامه تا حد زیادی شاید به جفای عمومی و فرهنگی جامعه ما به شخصیت های اینچنینی برمی گردد که داوران جشنواره ای با این قدمت را به هم سمت خود سانسوری هدایت می کند.دراین فیلم به خوبی می بینیم که به جایگاه مردمی تختی جفا نشده است و تختی در نگاه مردم شناسانه حضور ماندگار خودش را حفظ کرده است.ورود به دنیای غلامرضا تختی در فیلم با یک تقدم و تاخرهمراه است و استفاده کلاژ گونه ازمستندات و به تصویر کشیدن فرازهایی اززندگی این اسطوره که با لحن داستان آمیخته شده است خود به خود کار فیلمنامه نویسان را سخت کرده است و قطعا شیوه نگارش چنین فیلمنامه ای آسان نیست.فیلمنامه این اثربا نگاهی روانشناسانه نوشته شده.اگرواقع نگری را در زندگی تختی دنبال کنیم می بینیم درسالیانی خاستگاه عقیدتی او رو به روی یک سیستم قرار می گیرد و سیستم قصد استفاده ابزاری ازاو را دارد و ساحت اسطوره ای او به انزوایی اجتناب ناپذیرکشیده می شود.از طرف دیگر به زندگی زناشویی و خانوادگی تختی دراین فیلم به خوبی نگاه شده است و خواسته همسراو به عنوان اینکه ازهمسرش توقع یک تکیه گاه امن را دارد،مینیمال و ظریف پرداخته شده است.صحبت درباره مرگ اونه به عنوان نقطه ای مخدوش کننده،بلکه درسیرروایت فیلم به بیننده توضیح می دهد که چه مراحلی او را به سمت این پایان کشاند و بیننده درمقابل شخصیت او سرتعظیم فرود می آورد.دراین فیلم با زبان تصویر توضیح داده می شود که قهرمان تحت هر شرایطی تنها است و وقتی از قدرت فاصله می گیرد، می تواند جایگاه و تگیه گاه مردمی خودش را حفظ کند.درآخرهم می بینیم که قهرمان روی دوش اقشار مختلف مردم است.می توان گفت در سینمای ایران با چنین لحن و بیانی فیلم اتو بیرگرافی ساخته نشده است و فیلم در طولانی مدت درک می شود و به زندگی این اسطوره چند وجهی نگاه شده است.خودکشی برای شخصیت هایی مثل غلامرضا تختی با ابعاد چند وجهی فارغ از نگرش طردشده آن می تواند یک انتخاب دلخواه و نوعی مرگ آگاهی باشد.

لینک کوتاه

مطالب مرتبط

نظر شما


آخرین ها