پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

علیرضا رسولی‌نژاد کارگردان مستند «ایستوود» از تجربه ساخت این فیلم و مرور خاطرات گذشته‌اش گفت.
به گزارش سینماسینما، «ایستوود» مستندی است غریب و با فرمی تازه و جذاب که این روزها در اکران حقیقت نمایش داده می‌شود. علیرضا رسولی‌نژاد دراین گفتگو درباره تجربه ساخت این مستند و تلاشش برای روایتی متفاوت صحبت کرده است.

الناز دیمان: ایستوود، یک فیلم مقاله است یا فیلم پرتره؟ اگر بخواهید خودتان درباره اش صحبت کنید، تعریف شما از فیلم چیست؟
علیرضا رسولی نژاد: حال‌وهوای «ایستوود» برگرفته از مشاهدات و خاطرات فیلمسازی آماتور است که سال‌ها پیش دست به یک ماجراجویی دون‌کیشوت‌وار زده است. فیلمسازی که چند سال پیش برای پیدا کردن فردی شبیه قهرمان زندگی‌اش (کلینت ایستوود) راهی شهرستان سیرجان شده بوده، و حالا دارد خاطرات و مشاهدات و تجربیاتش را با مخاطب در میان می‌گذارد. خب طبیعتا در چنین بستری حال‌وهوا و مود و لحن فیلم مدام تغییر می‌کند و چیزی که شاکله‌ی فیلم را نگه می‌دارد، همان قطب‌نمای ایستوود است. «ایستوود» برای راوی فیلم (فیلمساز آماتور) یک منبع تغذیه است. راوی در جایی از فیلم می‌گوید «او برای من نماد زیبایی و امید و وجدانه!». راوی فیلم بر اساس همین گفته مشاهدات و پرسه‌زنی‌هایش را حول محور امید و وجدان و آرزو نظم می‌دهد. و در این بین از فرم‌های بیانی متنوعی برای شکل دادن به جهان ذهنی و عینی خود بهره می‌برد. فیلم «ایستوود» آشکارا وامدار چند نوع سینمای مستند است: داکیودراما، ماکیومنتری، فیلم‌مقاله، فیلم‌پرتره و … فیلم به نظر تنها یک پرتره نیست. از چند پرتره تشکیل شده است.
در «ایستوود» ضمن مرور یک شهرستان امروزی و ترسیم پرتره‌ای از آن، به پرتره‌های دیگری هم پرداختیم: به پرتره و شمایل کلینت ایستوود و نیز سلف‌پرتره‌ خود فیلمساز آماتور. در هم‌آمیزی این پرتره‌ها و تداخل آنها چالش بزرگ و جالبی بود برایم. لحظه‌ای که خاطره و قهرمان و زادگاه و آرزوها در هم می‌آمیزند. در ایستوود سعی کردیم روایت به گونه‌ای پیش رود که برای بیننده‌ی عام هم جذاب باشد تا بتواند فیلم را دنبال کند. خوشبختانه در روند تدوین فیلم با همراهی آقای آرش زاهدی اتفاقات خوبی افتاد و به ریتم مناسبی در روایت رسیدیم. نکته دیگری که باید اشاره کنم این است که فیلم نزدیک به هشتاد لوکیشن دارد؛ بعید می‌دانم فیلمی سینمایی و یا مستند داشته باشیم که این تعداد لوکیشن را دارا باشد. کار بسیار سخت و مشکلی بود و اگر همراهی دوستان و همکاران عزیز نبود، این فیلم به سرانجام نمی‌رسید. از آقای رضا تیموری، فیلمبردار خوب و توانای سینما هم یاد کنم که کارش را مثل همیشه درست و با دل‌وجون انجام داد.

در سال‌های اخیر، اکران آنلاین گسترش و وسعت یافته. به نظر شما اکران آنلاین چقدر به دیده شدن مستندها کمک می‌کند؟
اکران آنلاین فیلم مستند کار بسیار درستی‌ است. در اغلب کشورهای دنیا فیلمهای مستند را در کانال‌های تلویزیونی نشان می‌دهند. ولی اینجا متاسفانه بنا به دلایل مختلف امکان نشان دادن فیلم‌ها و سلیقه‌های مختلف در تلویزیون «ملی» وجود ندارد. بنابراین تنها گزینه همین اکران آنلاین در پلتفرم‌هاست که خوبی‌ها و مشکلات خودش را دارد.
«ایستوود» در جشنواره های مختلفی حضور داشته و دیده شده. از این تجربه بگویید.
«ایستوود» خوشبختانه در فستیوال‌های معتبری انتخاب و پخش شد. اولین حضورش در جشنواره‌ی کپنهاگ دانمارک (CPH:Dox) بود که یکی از معتبرترین فستیوال‌های تخصصی مستند است. «ایستوود» بدون حال‌وهوای اجتماعی پررنگ و یا اتخاذ دیدگاهی اگزوتیک -که رویه‌ اکثر فیلم‌های مستند این دوره‌وزمانه است- توانست به این فستیوال مهم راه پیدا کند. این فیلم در بخش رقابتی «موج جدید» این فستیوال انتخاب شد. ایستوود در ادامه‌ی راه توانست به بخش مسابقه‌ فیلم‌های مستند فستیوال ورشو و نیز فستیوال تخصصی مستند مونترال کانادا (RIDM) راه پیدا کند. همچنین در فستیوال مد فیلم رم ایتالیا، در بخش نمایش‌های ویژه حضور داشت. خوشبختانه بازخوردهای خیلی خوبی -هم از طرف منتقدان و هم از نظر مخاطبین عادی- در تمام این نمایش‌های جشنواره‌ای داشته‌ایم. امیدوارم در ادامه‌ تلاش‌های بخش بین‌المللی مرکز گسترش، بتوانیم در فستیوال‌های آمریکایی هم حضور داشته باشیم. «ایستوود» پتانسیل‌های زیادی برای حضور در محافل و فستیوال‌های سینمایی آمریکا دارد.