پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما، زهرا مشتاق 

سکانسی از سریال «منم دوستت دارم» به سرعت در حال دست به دست شدن است. در این سکانس کوتاه بازیگر زن که نقش آن را نگار عابدی بازی می کند، در حالتی اندوهناک قرار دارد و از همسرش که امیرحسین صدیق آن را بازی می کند می خواهد و می پرسد که چرا این ایام خاص را به یاد نمی سپرد؟ در این سکانس راجع به شرایط خاص زنان در موعد عادت ماهیانه صحبت می شود. اما این اندازه بازخورد و وایرال شدن این ویدئو چه معنایی دارد؟ بسیاری این ویدئو را با عنوان «تابو شکنی صدا و سیما» معرفی کرده اند و جامعه در همین زمان کوتاه نشان داده است تا چه اندازه نیازمند شکسته شدن چنین تابوهایی است. تابوهایی که بودن و تولدشان از اساس غلط بوده است و خود منشا ناهنجاری های بسیار. برای مثال وجود کسانی چون ساسی مانکن و تتلو نیز زائیده همین تابوهاست. اساسا هر فعالیت به اصطلاح زیرزمینی و پنهان کاری های ناشی از وجود تابوها، زمانی و جایی، سیل گونه سرریز می شود. حال این مدیریت و درایت است که می تواند از این جریان مفید استفاده کرده و یا آن را هدر دهد. تابوهای من در آوردی اغلب چیزهای بسیار ساده و عادی را در بر می گیرد که نه تنها در سایر جوامع، بلکه از بدیهیات انسانی است. اما تابوهای سلیقه ای، همه چیزها را چنان از مسیر عادی خارج می سازد که آن را تبدیل به توده هایی مضر و سرطانی می سازد که می تواند پیکره یک جامعه را به مرز نابودی بکشاند. یکی از بهترین مثال ها در این خصوص وضعیت موسیقی است. ما شرکتی داریم که در آن فیلم های مستند تولید می کنیم. چند سال قبل فیلم مستند بلندی ساخته بودیم با عنوان «مایسترو» که درباره زندگی و آثار لوریس چکناواریان یکی از آهنگسازان و چهره های بین المللی موسیقی است. در حین ساخته شدن این فیلم، چند اجرا را به طور مستقل از فیلم ضبط کردیم. مثل اجرای فاخر اپرای رستم و سهراب، و تعدادی از سمفونی های بدون کلام را. پخش آن از صداوسیما که بیشتر شبیه یک جوک بی مزه بود. اما کار چنان زیبا و تأثیرگذار بود که واقعا حیف بود دیده نشود. برای همین به شبکه جام جم رفتیم و در دیدار با مدیر وقت شبکه به اتفاق بخش هایی از کار را دیدیم. چنان مورد استقبال و تشویق قرار گرفتیم که گفتیم کار همین امشب روی آنتن می رود. بعد از کلی سلام و صلوات آقای مدیر فرمودند که کار عالی است و هیچ مشکلی نیست. فقط بهتر است بعضی قسمت ها حذف شود. ما با تاسف و نگرانی گفتیم یعنی کدام قسمت ها؟ گفتند مثلا سازها. می دانید که ما نباید ساز نشان دهیم. من با دهان باز از تعجب پرسیدم پس آنوقت آقای چکناوریان دقیقا چه چیزی را دارند رهبری می کنند؟ هوا را؟ و آقای مدیر خنده فرمودند. کجا؟ شبکه جام جم. برای چه کسانی؟ ایرانیان مقیم خارج از کشور که به هر برنامه ای که اراده کنند دسترسی دارند. نتیجه؟ آن اجراهای زیبا و ارزشمند که من ایمان دارم اگر همین الان از هر کدام از شبکه ها پخش شود، بیننده میلیونی خواهد داشت، در انبار فیلم های ما خاک می خورد. امکان؟ بله، امکان فروش آن به یک عالمه شبکه فارسی زبان وجود داشت و دارد. ولی ما این کار را نکردیم. حالا سوال اینجاست که اگر صداوسیما با یک تابوشکنی ساده راجع به عادت ماهیانه زنان می تواند چنین سروصدا کند، با پخش چه برنامه های دیگری، خواهد توانست مخاطب قهر کرده را پای آنتن بنشاند، خدا می داند. فرصت ها را نسوزانیم و به تابوهای سلیقه ای پایان دهیم و برای شعور و اندیشه و انتخاب مخاطب خود احترام قائل باشیم. در این سرزمین هنوز مهلتی برای دوستی هست.