پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما، نغمه خدابخش

«٢٨٨٨» در راستای ساخته های قبلی سازندگانش فضایی تازه و نو را با زبانی متفاوت به نمایش گذاشته است. فیلم در ژانر فیلم‌های دفاع مقدس تعریف می‌شود و برخلاف فضاهای معمول در آثار جنگی و طراحی صحنه های عظیم و ریخت و پاش‌ها و ایجاد گرد و غبار و انفجار و صحنه های دلخراش با ایجاد فضایی تر و تمیز و استفاده از نماها و قاب‌های خاص تماشاگرش را غافلگیر کرده و از عنصر صدا برای تاثیرگذاری روایتش استفاده می‌کند. فیلم ادای دینی است به تلاش خلبانان و نیروی هوایی در مبارزه و دفاعی هشت ساله از آسمان میهن.

فیلم جهانی را خلق می‌کند که برای تماشاگر ناشناخته است و او را وادار به همراهی با تخیلی می‌کند تا در ذهن بسازد آنچه را که می‌شنود. صدا مهمترین عنصری است که به آن پرداخته، طرح و رنگی نو به آن زده و از آن کاراکتری با شخصیت پردازی خاصی طراحی کرده تا قهرمان در ذهن مخاطب جان بگیرد. با صدای خنده هایش، پیروزی او را حس کرده و خشنود شود و از صدای انفجار و سکوت به مرگ و پایان قصه قهرمان پی ببرد. آنچه بین مخاطب و روایت فاصله می اندازد عدم پرداخت به جنبه دراماتیک ماجراست از این رو فیلم در حد یک مستند_داستانی باقی می‌ماند. فیلم علیرغم کاستی‌هایی در حفظ ضرباهنگ و عاشقانه هایش اثری تاثیرگذار و قابل تفکر است.