پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما، محسن جعفری راد:

احسان بیگلری در اولین فیلمش نشان داده که هویت سینمایی مستقلی را جست و جو می کند و این رویکرد از انتخاب هسته مرکزی فیلم پرپیداست. موقعیت حضور یک ناسازه در جمع سازه و همگون که به کشمکش های بیرونی و درونی جذابی منجر می شود.

برگ برنده بیگلری شخصیت پردازی منسجم در فیلمنامه است.طوری که به خصوص برای دو برادر می توان یک شناسنامه ملموس تعریف کرد و جهان بینی هر کدام را مورد واکاوی قرار داد. هر چند در این میان شخصیت پردازی عروس خانواده کمی الکن به نظر می رسد اما شخصیت های اصلی انقدر جزییات دارند که می توان از این ضعف صرف نظر کرد.

نقطه قوت بعدی نوع بازی ها برای انتقال درونیات این شخصیت هاست. ناصر هاشمی نشان می دهد که چه استعداد نهفته ای داشته که با هوشمندی بیگلری بیش از پیش آشکار شده. بازی او سخت تر از شهاب حسینی است.چرا که هر چقدر حسینی بازی برونگرا و پر اکتی دارد هاشمی باید در سکون و سکوت و با یک بازی درونگرا تضاد خودش با برادر را نشان دهد که در این کار کاملا موفق است. حسینی هم انتظارها را برآورده می کند. هر چند که گاهی بازی اش اگزجره به نظر می رسد اما در کل شیمی رابطه او با هاشمی به خوبی شکل گرفته و به خوبی همدلی مخاطب را بر می انگیزند.

برادرم خسرو اساس روایت و ساختارش را بر پایه نگاهی اگزیستانسیالیستی به زندگی بنا کرده؛ دو برادر یکی مستبد و خودخواه و مکانیکی و اتوکشیده و دیگری رها و پر انرژی و سرخوش و شیدا که تضاد این دو نوع بینش و منش رفتاری به خوبی نگاه روان شناختی و فلسفی بیگلری را نهادینه می کند.

اشکالی اگر هست به جاه طلبی ناکافی بیگلری بر می گردد. برادرم خسرو فیلم خیلی بهتری می شد اگر بیماری خسرو منسجم تر و هدفمند تر تعریف می شد. در شرایط کنونی او گاهی مبتلا به بیماری دو قطبی و گاهی شبیه یک جوان راحت طلب و لوس بدل می شود که این پردازش دو پاره نقاط قوت فیلم را به نتیجه ای درخورد بدل نمی کند. یا نوع بسط و گسترش تقابل و تضاد دو برادر که می شد  بیشتر تکرار یک تضاد  و یک موقعیت ایستاست تا اینکه وجه پیش برنده در روایت داشته باشد.   از نظر ساختاری می شد تصویرپردازی بهتری صورت گیرد که به ریتم و ضرباهنگ بهتر فیلم کمک می کرد اما در شرایط کنونی جزیی نگری بیگلری بیشتر صرف عناصر فیلمنامه شده تا فرم بصری در اجرا.

اما با وجود این ضعف ها، برادرم خسرو از بهترین فیلم اول های چند سال اخیر است. البته به هیچ وجه قواره فیلم اولی به فیلم نمی خورد چرا که مهارت و دانایی یک کارگردان مجرب به خوبی حس می شود. فیلمی که سعی کرده از منظر روان شناختی به داستان خسروها ورود کند و با استناد به نقاط قوتی که اشاره شد، تماشایش توصیه می شود.