آزاده باقری: حس خوبی که فیلم سینمایی «آبی روشن» ساخته بابک خواجه پاشا به مخاطب می دهد بر کسی که پای تماشای آن می نشیند پوشیده نیست. فیلم خوش ساخت با قاب های زیبا و دیدنی که موسیقی درون آن به خوبی نشسته است و می تواند مخاطب را تا انتهای قصه با خود همراه سازد. قصه مردی آبرومند و معتمد که توانسته با وجود غریب بودن در میان مردمان آن ولایت، خود را در دل آنها جای بدهد و با مسئولیت سنگینی که به دوش اش محول شده سعی می کند تا سربلند بیرون بیاید.
قاب های تصویری که «آبی روشن» به نمایش درآورده است در طول ۹۰ دقیقه بسیار جذاب و دیدنی هستند. چه قاب هایی که درون معدن گرفته شده و چه زاویه دیدهایی که در خانه ها، دوربینًبه مخاطب نشان می دهد و چه قاب هایی که در دل جاده،تماشاگر را با خود همراه می سازد.
در کنار زیبایی چنین تصاویر دلنشینی نمی توان از بازی بازیگران آن نیز به سادگی عبور کرد. مهران احمدی و مهران غفوریان به بهترین شکل ممکن توانستند ملودرامی دیدنی را از خود به نمایش درآورند؛ بدون آنکه یادآور بازی های کمدی شان باشند. این توانمندی بازیگران طنز است که در چند سال اخیر هم مخاطبان عام و هم منتقدان و صاحبنظران را شگفت زده می کند که چطور می توانند در ژانرهای جدی نیز خوش بدرخشند و حتی جوایزی همچون بهترین بازیگر مرد و زن را نیز از آن خود کنند.
حضور بازیگران جوانی مانند سارا حاتمی، مرتضی امینی تبار و روح الله زمانی نیز نشان می دهد که همچنان سینمای ایران می تواند به خود بازیگران قابلی را ببیند. این سه بازیگر توانا نشان دادند که می توانند در کنار بازیگران با تجربه خوش بدرخشند. اتفاقی که سارا حاتمی با بازی در کنار مهران احمدی رقم زد. او توانست با بازی درست خود کاندید دریافت سیمرغ بلورین از چهل و دومین جشنواره فیلم فجر نیز شود. اتفاقی که سال گذشته برایش در فیلم سینمایی «کت چرمی» رقم خورده بود و همچنان نیز انتظار می رود تا مسیر موفقیت را با بازی در فیلم های آینده اش به بهترین شکل ممکن طی کند.
در نهایت باید به این نکته نیز اشاره کرد که بابک خواجه پاشا در ساخته هایش چه در «در آغوش درخت» و چه در «آبی روشن» به دنبال هویت های ایرانی از دست رفته می گردد. او تمام تلاش خود را می کند تا بتواند باز هم سینمای کشور را به سمت ایرانیزه شدن پیش ببرد. کاری که به نظر می رسد در آن موفق بوده و باید همچنان منتظر ماند و دید در ساخته های بعدی اش هم قرار است چنین حس و حال خوبی را به مخاطبان طرفدار ملودرام منتقل سازد یا خیر.
لینک کوتاه
مطالب مرتبط
پربازدیدترین ها
آخرین ها
- شیرین یزدانبخش درگذشت
- افسانهای در حبس؛ سرنوشت «چریکه تارا»
- اقتباس بهمثابه ابزار فهم جامعه/ از روایت تراژیک تا روایت عاشقانه
- «دیدار بلوط»؛ بازگشتی به شکوه یک خاطره
- اشغال بهرام بیضایی وزمانه پس از جنگ ۱۲ روزه/به بهانه ۵ دی سالروز تولد بهرام بیضایی
- «سامی»؛ روایتی انسانی از جنگ بیپایان
- سینمای مستقل ایران را به رسمیت بشناسید
- گیشه سینما در دست کمدیها/ دو فیلم جدید اکران شدند
- اعلام بودجه فرهنگ و هنر در سال ۱۴۰۵
- مصوبهای برای حذف وزارت فرهنگ؛ مصوبه «سیاستهای صوت و تصویر فراگیر»؛ تعارض با جمهوریت
- «بابا پیکاسو»؛ در چنبره عواطف، حرمان و جداافتادگی
- «شمعی در باد»؛ جسورانهترین فیلم نیمه اول دهه هشتاد
- مهتاب ثروتی و مرجان اتفاقیان به «خاکستر خیال» پیوستند
- «جزیره آزاد»؛ خداوندگار خودخوانده جزیره آزاد
- جیمز کامرون: از سلطه هوش مصنوعی میگریزم/ «آوارتار۳» و شروع افتخارآمیز اکران
- بازیگر آمریکایی خودکشی کرد
- «قمرتاج»؛ از ثبتِ واقعیت تا سازماندهی روایت
- «یک تصادف ساده»، فیلم مورد علاقه باراک اوباما
- مدیران تلویزیون به جای اینکه نقدها را بپذیرند به انتقاد از منتقدان می پردازند
- آخرین قاب یک کارگردان در «سینماحقیقت۱۹»/ احسان صدیقی درگذشت
- «شهر خاموش»؛ طلسم فاوست بر فراز شهر
- واکنش روزنامه هفت صبح به مصاحبه اخیر مهران مدیری : از برج عاج خود پایین نیامد
- استوری سحر دولتشاهی از پشت صحنه «هزار و یک شب»
- از «بادکنک سفید» تا «طعم گیلاس» در نیویورک
- پرویز شهبازی و سینمای مولف
- معرفی برگزیدگان بیست و چهارمین جشن حافظ؛ «پیر پسر» چهار جایزه گرفت/ سه جایزه برای «تاسیان»
- نقش هوش مصنوعی در باز طراحی کسب و کارها در ۲۰۲۶
- نمایش مناسبات داخل زندانها در سریالهای نمایش خانگی چگونه است؟
- «کفایت مذاکرات»؛ شوخیهای نخنما
- چهلوسومین جشنواره جهانی فیلم فجر؛ آزمونی جدی و نگاهی رو به آینده





