پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

رضا سخایی با انتشار یادداشتی که نسخه ای از آن برای سایت سینما سینما ارسال شده نوشت : بدون هیچ مقدمه ای از خودم و تمام سینماگران سوالات زیادی دارم.
آیا ما اهالی سینما از بابت فعالیت فرهنگی که انجام میدهیم و مدام در حال نسخه پیچیدن برای جامعه و کشور هستیم یک مرتبه بر خود و سینما یک تجویز درست و درمان کننده داده ایم؟
آیا در تمام این سالها به قوانین صنفی خود اشراف داشته ایم؟
آیا در مجامع عمومی صنفی شرکت میکنیم یا با دادن وکالت به فردی دیگر رفع تکلیف کرده ایم ؟
آیا در حوزه سینما تلاش و مبارزه برای رفع معضلات و مشکلات حرفه ای انجام داده ایم؟
آیا توانسته ایم انتخابات دقیق و درستی در صنوف خود داشته باشیم و افرادی را که انتخاب میکنیم بر پایه توانایی،سلامت،دانایی و آگاهی صنفی باشند؟
آیا وقتی افرادی که انتخاب شدند و خطا کرده اند کنار گذاشته ایم؟
آیا نظارت و انتقاد سازنده و ارائه پیشنهاد درست و مکتوب به صنوف خود ارائه کرده ایم؟
آیا توانسته ایم این توهم تکراری را که( مملکت کجایش درست است که اینجا درست باشد) را از خود دور کنیم و بدانیم حرفه، تخصص، صنف مربوط به خودمان است و حتی اگر مملکت گل و بلبل باشد تا ما گل نباشیم نمیتوانیم در سینما بلبل پروش دهیم.
آیا پیش آمده که مثلن با فردی سر صحنه دچار اختلاف شده باشیم ولی در انتخابات صنفی به او رای بدهیم؟
( اختلاف حرفه ای یک تعریف دارد و توانایی و سلامت صنفی تعریفی دیگر)
آیا متوجه شده ایم امنیت شغلی ما در مرحله اول در امنیت محصولات سینمایی گره خورده؟
آیا برای امنیت این محصولات که شامل قاچاق،حق کپی رایت، توقیف و سانسور میشود ذره ای همبستگی و اتحاد کلی داشته ایم؟
آیا یک مرتبه بابت این مسائل تصمیم گرفته ایم در همین حیاط خانه سینما دست به تحصن بنزنیم و با اعتراض درست مطالبه داشته باشیم؟
آیا پیش آمده که به دلیل توقیف ناعادلانه یک اثر سینمایی یک روز کل پروژه های سینمایی اعتصاب کنند و خواهان رفع توقیف فیلم همکارمان باشیم؟( اینجا منفعت حکم میکند فقط در اینستا نمایش وامصیبتا سر دهیم)
آیا حتی عوامل همان فیلم توقیفی در اکثر مواقع نگفته اند ( مگر از جیب من پرداخت میشود؟ ما که پولمان را گرفته ایم خود تهیه کننده برود اعتراض کند)
آیا جای اینکه صبح تاشب در اینستا نمایش اعتراض بابت سینماگران زندانی بدهیم یک مرتبه به شکل صنفی و با حضور اکثریت تصمیم گرفته ایم که حداقل در همان حیاط خانه جمع شویم و معترض باشیم؟
آیا اصلن تعریف عضویت حرفه ای و صنفی را آموخته ایم و مدام هی میگوییم هرکه در این روزها فعالیت حرفه ای انجام دهد بیشرف است و فقط و فقط خواسته خودمان را در کنار شعار آزادی تکرار کرده ایم و هیچگاه متوجه نبودیم وقتی عضو یک نهاد صنفی هستیم هرگونه اعتصاب و تعطیلی باید با درخواست رسمی صنفی که نتیجه درخواست اکثریت اعضا است انجام گیرد.
آیا سلیقه سیاسی و انتخاباتی خودمان را در دیدار با مسئولین وسط نیاورده ایم؟( در تمام این سالها هرگاه مسئولین دولتی طبق سلیقه ما انتخاب شدند دیدار با آنها کاملن باعث افتخار بوده و هنگامی که مطابق نظر ما نبوده اند هر فردی که با آنها ملاقات داشته مورد حمله و توهین قرار گرفته است)
آیا در مواقع بیکاری تلاش داشته ایم با تحقیق و پیگیری استعدادهای جدید در حرفه های تخصصی خودمان را کشف کنیم و به آنها میدان دهیم و کمک کنیم تا وارد این عرصه شوند؟ یا اینکه خودمان هم اهل فامیل بازی، پارتی بازی، زدوبند و حتی رانت بوده ایم؟
آیا به حضور آقازادگان سینمایی که هیچ تخصص،توانایی،سواد،تجربه نداشته اند اعتراض کرده ایم یا اینکه برای خوش خدمتی حتی آنها را به مهمانی های خودمان دعوت کرده ایم و بابت رانتخواهی مدام از آنها تعریف کرده ایم؟( البته سینماگران زیادی هستند که فرزندان خود را پله پله پرورش داده اند و مانند عوامل دیگر با آنها برخورد کرده اند)
آیا یک مرتبه مستقیم بر سر آنها که مدام آویزان رانت و لابی گری بوده اند و با چاپلوسی، ریا، تظاهر و حتی پرونده سازی به پروژه های دولتی رسیده اند فریاد کشیده ایم و نامشان را فاش کرده ایم؟
آیا در این مواقع ترجیح نداده ایم که منافع خودمان را به خطر نندازیم و به نوعی دشمن تراشی نکنیم؟
آیا ما که مدام به سانسور معترض هستیم خودمان دارای شفافیت و صداقتیم؟
آیا هیچ میدانیم سانسور زائیده حکومتها نیست بلکه شکل گرفته از افرادی است که با ورود به هر سیستمی میخواهند فقط و فقط سلیقه خودشان را اعمال کنند.
( سانسور بخش مهمی از ما مردم است ولی نمیخواهیم آنرا بپذیریم و حتی به اشتباهات خودمان اعتراف کنیم)
آیا بابت ساعت کاری، دستمزد، قرارداد تیپ، تعهد حرفه ای که اصول مهم یک حرفه است تلاش و مطالبه درست و ادامه دار داشته ایم؟
آیا در مقابل این درخواستها خودمان به پایبندی به اخلاق،تعهد و انجام وظیفه حرفه ای پایبند بوده ایم؟
خدا هدایت کند آن بیسوادی را که در مغز این مردم جا انداخت همه چیز باید از بالا درست باشد و اصلن متوجه نشدیم تمام ساختنی ها همیشه از پایین و بنیان درست شده است و حتی فیلمهایی که ساخته میشوند از فیلمنامه ، پیش تولید درست، انتخاب مناسب عوامل، برنامه ریزی دقیق و تعهد به انجام برنامه به سرانجام و نتیجه مطلوب میرسد با اینکه در این شکل کار اصلن در انتخاب تهیه کننده و کارگردان عوامل هیچ نقشی ندارند اما در کار صنفی و مملکتی که مردم انتخاب میکنند خودشان سرنوشت را رقم میزنند و حتی اگر چند نفر را جلوی آنها گذاشته باشند و بگویند باید از بین این افراد انتخاب کنید میتوانند رای باطل دهند و اگر اکثریت به ابطال نظر داشتند یعنی خواهان تغییرات اساسی هستند.
( حتی همین مطلب را نیز ما اهالی مدعی دانایی به همه چیز تا همین سال گذشته مطلع نبودیم)
تمام اهالی سینما و حتی مردم جامعه حق نسخه دادن و ارائه نظر هستند اما قبل از هرچیز خود درمانی را که دارویش در همان تجویزهاست فراموش نکنیم.
در این حکومت و هر حکومتی آنهایی که مدعی آزادی،صداقت،شفافیت،سلامت و درستی هستند ولی در پنهان عکس آن عمل میکنند همیشه منتظر بوده اند سیستم ها عوض شوند تا آنها نیز تغییر کنند و حتی با عوض شدن حکومت حالاخودشان که از قبل ادعای مبارزه داشته اند با ورود به سیستم جدید آنرا به خرابی میکشانند، چونکه فراموش کرده بودند با شکستن آینه خودشان را نیز بشکنند.
اگر توانستیم با دست خودمان و اتحاد همراه با صداقت و شفافیت سینمارا درست و پاکیزه کنیم قطعن میتوانیم در جامعه موثر باشیم و با آثارمان مردم را به آگاهی برسانیم.

۲۵ آبان ۱۴۰۱، رضا سخایی شاهرودی، سینماگر