پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

«ترومای سرخ» خوش ساخت و نجیب است.

سینماسینما، امیرحسین جلالی:

اسماعیل میهن‌دوست در دومین اثر سینمایی خود، «ترومای سرخ»، چون اولین فیلمش، «برخورد خیلی نزدیک»، زن را محور درام خود قرار داده. کارگردان کوشیده سفری اودیسه‌وار در دل تهران برای زنی میان‌سال رقم زند. نگار که در روز سالگرد آشنایی‌ عاشقانه‌‌اش با ایرج به نظر می‌رسد با او قهر است و پاسخ تماس‌ها و پیام‌های او را نمی‌دهد، قرار است به شکلی غافل‌گیرکننده شب‌هنگام او را در منزل دوستانی ببیند. نگار رازی دارد که البته بیش از آن‌که او می‌اندیشد، هزارتو دارد. زن عشقی نوستالژیک را در دل شهری که عشق و وفاداری در آن پوچ و سطحی شده، در حال تجربه است. داستان یاقوت، زن سرخ‌‌پوشی که دیوانه‌وار و روان‌پریشانه ۳۰ سال با لباس قرمز در میدان فردوسی معشوق را چشم‌انتظار بود، در پیرنگِ روایت کارگردان وجود دارد، اما نگار و یاقوت که وفادارانه عشق را مراقبت می‌کنند، نظاره‌گر مردمان شهری هستند که در بی‌خیالی و نیرنگ و دورویی تنها چیزی را که دغدغه ندارند، عشق است و وفاداری.

شیوه‌ روایی کارگردان نسبتا مبتکرانه است، بیشتر داستان را در پیامک‌ها، مکالمه‌های تلفنی و چت‌ صوتی و تصویری نگار و دیگر شخصیت‌های پرشمار فیلم پی می‌گیریم. چیزی که نشان‌گر شیوه و روح روابط زمانه‌ ماست. هر چند این شیوه، گاهی پی‌گیری قصه را سخت می کند و برای تماشاچی، کلافه کننده و عصبی‌کننده است.

از سویی به نظر می‌رسد کارگردان تمایل داشته دغدغه‌های زیاد خود را در بافت داستان وارد کند و تصویری تمام و کمال از جامعه نشان دهد. از این‌رو بسیاری از خرده‌روایت‌ها یا در بافت داستان به‌خوبی پیوند نمی‌خورد و زاید به نظر می‌‌آید، یا به‌خوبی پرداخت نشده. فیلم‌ساز کلافه از زمانه‌‌ای که در آن رنگ سرخ عشق و تمنا با زردی کاسب‌کاری و سطحی‌نگری تاخت زده شده، بی‌تاب است که همه‌ دریافت‌های خود را از جامعه در اثر اودیسه‌وارش نشان دهد و سیلی واقعیت را به تمامی بر گوشِ نگار/ مخاطب بنوازد. از این‌رو ایده‌هایی پرشمار در جای جای سفر چند ساعته‌ نگار در تهران سال۹۵ بر او عارض می‌شود که همه‌ دل‌گیری‌های فیلم‌ساز است، اما برای یک اثر ۹۰ دقیقه‌ای زیاد است.

فیلم با جمع‌بندی بدیعی به آخر می‌رسد که از زبان شخصیت اول گفته می‌‌شود. این جمع‌بندی هر چند در کلام التیام‌بخش است، اما مرهمی بر تشویشی که فیلم‌ساز از روابط در زمانه‌ معاصر به ما نشان می‌دهد، نیست. فیلم‌ساز از ما می‌خواهد انگاره‌ نوستالژیک وفاداری عاشقانه را به کناری بنهیم، و مهر بطلانی بر عشق بانوی سرخ‌پوش می‌زند.

اثر دوم میهن‌دوست خوش‌ساخت و نجیب است. تماشای آن را توصیه می‌کنم.