پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

فایده‌ای ندارد. هر چه قدر هم درباره دوقطبی‌سازی و مضراتش بگوییم فایده‌ای ندارد. عده‌ای نان و هویت‌شان را در این دوقطبی‌سازی‌های مضحک و چندش‌آور می‌بینند و اصلا هم برای‌شان مهم نیست از دل این دوقطبی‌سازی‌ها ممکن است چه فجایع هولناکی سر بر آورند. اختلاف سلیقه بر سر یک اثر سینمایی در همه جای دنیا وجود دارد اما گمان نکنم در هیچ جای دنیا طرفداران فیلم خود را در زمره شرافتمندان و دینداران و غیرت‌ورزان جا بزنند و منتقدان فیلم را بی‌شرف و کافرحربی و بی‌غیرت خطاب کنند. مساله خیلی ساده است؛ ساده‌تر از آن چه فکرش را بکنید اما بعضی از دوستان ما که انگاری نمی‌توانند در فضایی غیر از فضای دوقطبی تنفس کنند، می‌خواهند همین مساله ساده را به یک بحران ملی تبدیل کنند. حالا تکلیف آن کسی که می‌خواهد مثل بچه آدم و به دور از هیاهوی ژورنالیستی رایج نقد فیلم بنویسد چه خواهد شد؟ چرا همه عالم و آدم باید در دایره تنگ ایدئولوژیک تعریف شوند؟ اگر دوقطبی آبی و قرمز به رونق فوتبال می‌انجامد و حس رقابت را افزایش می‌دهد دوقطبی بی‌غیرت و باغیرت و انقلابی و سازشکار زمینه سوریه‌سازی را فراهم می‌آورد. تخم نفرت می‌کارد و خون و خاکستر درو می‌کند. خیلی عشق دوقطبی‌سازی دارید بروید یکی از این تیم‌های بی‌شمار فوتبالی را در اختیار بگیرید. برای شما که نباید خیلی کار سختی باشد. بگویید می‌خواهید کار فرهنگی کنید. بگویید می‌خواهید ارزش‌های انقلابی را از طریق فوتبال به نسل جدید تزریق کنید. درست مثل مربی تیم فوتبال در فیلم لاتاری. بعد هم هی مصاحبه کنید و برای رقیبان‌تان کری بخوانید. همه‌شان را بی‌غیرت خطاب کنید. شعارهای مهیج درست کنید و به لیدرهای‌تان بگویید هرچه فحش بلدند نثار تیم حریف کنند. اما شما را به خدا دست از سر فرهنگ و هنر و سیاست و دین و ایمان مردم‌ بردارید.