پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

 سروش دباغ در اعتماد نوشت :

جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه ۱۰ روز است که آغاز شده. فوتبال برای من با جام جهانی ۱۹۸۲ و تیم فوتبالِ ایتالیا و هنرنمایی دینوزوف و پائولو روسی آغاز شد. خوب به خاطر دارم که در بازی فینال، ایتالیا، با نتیجه ۳ بر ۱ آلمان را شکست داد و قهرمان جام جهانی شد. از همان زمان مهرِ تیم لاجوردی پوشِ ایتالیا به دلم افتاد، که «مهر اول کی ز دل بیرون رود» و « حقّه مهر بدان نام و نشان است که بود».
جام های جهانی ۸۶ و ۹۰ نیز در زمره خاطرات دل انگیز و فراموش نشدنی فوتبالی من اند. در آن ایام، دیگر مارادونا، اعجوبه و جادوگرِ فوتبالِ آرژانتینی دهه هشتاد میلادی، روبرتو باجو، هافبک و فورواردِ تکنیکی تیم ایتالیا و مارکو فان باستن، فورواردِ گلزن هلندی، بازیکنان محبوبم بودند. اکنون سال هاست از آن فضای دوران راهنمایی و دبیرستان فاصله گرفته ام و اشتغالات عدیده کاری، مجال چندانی برای تماشا کردنِ فوتبال برایم بر جای نگذاشته. در عین حال می کوشم بازی های جام های جهانی، خصوصا مراحل حذفی را از دست ندهم: هر چند باید اعتراف کنم جام جهانی بدون حضورایتالیا، برایم لطف سابق را ندارد. بازی آلمان و ایتالیا در مرحله نیمه نهایی جام ۲۰۰۶ که با پیروزی ۲ بر صفر به نفع ایتالیا به پایان رسید، از لذت بخش ترین بازی های حذفی ای بود که طی ده، دوازده سال اخیر دیده ام. فوتبال پدیده عجیبی است: از «برساخته های اجتماعی»ای است مشحون از هیجان، خلاقیت، هنر فردی، کار تیمی، شانس و اتفاقات پیش بینی نشده. حضور ذهن و تمرکز بالا و حرکات خلاقانه با توپ و بدون توپِ بازیکنان، بر زیبایی این پدیده استثنایی افزوده است. کسی که خود روزگاری فوتبال بازی کرده و بر ظرایف و دقایق و چم و خمِ این بازی وقوف دارد و « از دار آشنایی است»، می تواند به زمین مستطیلی سبزرنگ و بازیکنان پا به توپ چنان بنگرد که به نوازندگانِ یک ارکستر موسیقی: می تواند چنان غرق تماشای یک بازی جذاب شود و لذت برد که از شنیدن ِ یک قطعه موسیقی یا زمزمه کردن یک شعر لطیف یا خواندن یک رمانِ دلکش یا دیدن یک تئاتر یا یک فیلم در سالن تئاتر و سینما، سرمست می گردد و وقتش خوش می شود. اوقاتی که غرق تماشای فوتبال هستی، از فضای پیرامونی و روزمرگی و روزمرّگی و درد و رنجی که تو را در چنبره خود گرفتار کرده، برای دقایق وساعاتی غافل می شوی و طعم فراغت را زیر دندان هایت مزمزه می کنی و از خود به در می شوی و در فضایی نامتعارف قرار می گیری و مفتون و مسحور خلاقیت و هنرمندی بازیکنانی چون مسی و رونالدو می گردی. در این دنیایی که آکنده از گیر و گرفت و ناکامی و نامرادی و نامردمی و تلخی و سردی و خونریزی و جنگ است و انسان های گوشت و پوست و خون دار با انواع معضلات و نابسامانی ها دست و پنجه نرم می کنند، چشم دوختن و زل زدنِ زن و مرد و خردسال و میانسال و کهنسال، با پیشینه های تربیتی و معرفتی متنوع و رنگارنگ، به زمین چمنِ مستطیلی سبزرنگ و اتفاقات هیجان انگیز و پیش بینی ناپذیر آن را در اقصی نقاط این کره خاکی به مدت یک ماه دنبال کردن، دمی ایشان را از رنج هستی می رهاند: امری که در جای خود خواستنی و دلپذیر و کارآمد است.