تاریخ انتشار:1395/09/06 - 15:08 تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 33211

برکسی پوشیده نیست که اقتصاد ایران بر پایه نفت می‌چرخد و به تبع این امر هر تولیدی نیز مستقیم یا غیرمستقیم وابسته به بودجه‌های نفتی است. تولیدات سینمای ایران نیز از این قاعده مستثنا نیست، حتی سینمایی که با عنوان سینمای مستقل شناخته می‌شود به نوعی به منابع نفتی و بودجه‌های دولتی نیازمند است زیرا اگر این تامین منابع مالی نباشد، چرخه تولید نمی‌تواند به حیات خود ادامه دهد.

 سینماسینما ـ علی نعیمی، این امر به سیاست غلط دولت بازمی‌گردد که همچنان به شکلی فربه شرایطی را برای کوچک شدن ایجاد نمی‌کند. دولت هر چند نمی‌تواند ناگهان حضور خود را در بخش‌های مختلف حذف کند، اما می‌تواند به جای آنکه فقط در روند تولیدات بی‌بازگشت وارد شود، بخشی از سرمایه‌های خود را به زیرساخت‌ها تخصیص دهد؛ زیرساخت‌هایی که در طولانی‌مدت کمک می‌کنند تا بخش خصوصی بتواند با امید به آنها دست به سرمایه‌گذاری‌های سودآور بزند.

در حوزه سینما مهم‌ترین مشکل عدم بازگشت سرمایه و نبود سالن‌های سینمایی است، سالن‌هایی که بدون آنها اقتصاد سینما جایی برای صحبت ندارد و بدون آن سینمای مستقل یک شوخی بیش نیست. اما این به آن معنا نیست که اگر اقتصاد سینما لنگ می‌زند فقط دولت در این میان مقصر است. متاسفانه یک نگاه جامع‌نگر اقتصادی بر مبحث تولید سینما استوار نیست. در حالی‌که اگر واقعا سینمای مستقلی بخواهد ایجاد شود پتانسیل‌های مختلفی برای تامین منابع وجود دارد.

حسین طاهریحسین طاهری تهیه‌کننده سینما و تلویزیون و از مدیران سابق وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که سابقه مدیریت بر عرصه تئاتر کشور را هم در کارنامه کاری خود دارد با اشاره به وضعیت اقتصاد سینما و راهکارهای صنعتی شدن هنر هفتم گفت: یک نکته اساسی و اشکال بزرگی که در سینمای بعد از انقلاب سیستم مدیریت سینمای کشور در آن قدم گذاشته است این است که هنر را با پول نفت دنبال کردیم. این موضوع البته تنها مختص به سینما نیست و در کل فرهنگ و هنر در کشور هیچ‌گاه نتوانسته است بدون داشتن نیاز به بودجه‌های دولتی از راه اقتصاد آزاد امرار معاش کند و از طرفی شاهد آن هستیم که پول نفت سیستم اقتصاد کشور را تنبل کرده است و هنر کشور را وابسته به آن کرده است.

وی در ادامه گفت: اگر در دانشگاه‌های هنر ما در کنار تمامی رشته‌های تخصصی هنر، واحد‌های اقتصاد هنر راه اندازی می‌شد و هنرمندان ما مانند تمامی کشورهای پیشرفته در کنار هنر خود بحث بازاریابی و شکل گیری بازار آن را پیگیری می‌کردند امروز شاهد آن بودیم که سینمای ایران با تمامی ظرفیت‌های هنری خود می‌تواند در بازارهای جهانی هم جایگاه قابل توجهی داشته باشد.

طاهری با اشاره به اینکه سینمای ایران هیچ‌گاه نتوانسته است جهانی فکر کند گفت: همواره نگاه اقتصادی در سینمای ایران معطوف به بازار داخلی بوده است و سینمای ایران در تمامی این سال‌ها هیچ‌گاه نتوانسته جهانی فکر کند و در تولید و خلق و ارائه یک اثر تنها ابعاد داخلی آن را مشخص می‌کند. این نکته در نگاه کلی و ملی قابل توجه است و گرنه در حال حاضر سینمای ایران در جشنواره‌ّهای بین‌المللی حضور دارد و قائل به تلاش‌های فردی فیلمسازان ما است که توانسته‌اند در این فضا بازار کوچکی درست کنند و شخصیت بین‌المللی را به سینمای ایران اضافه کنند. برای همین در نگاه کلی و کلان نمی‌توان این ادعا را ثابت کرد که سینمای ایران در عرصه بین‌المللی دارای بازار مشخص و مخاطب معینی است.

وی با اشاره به وظیفه دولت در استقلال اقتصادی سینمای ایران گفت: این باور باید در تمامی بخش‌های دولت در طول سالیان گذشته نهادینه می‌شد که سینمای ایران را از وابستگی به بودجه نفت آزاد کند و اقتصاد آزاد مبتنی بر رابطه عرضه و تقاضا را با بستر سازی‌های مناسب شکل دهد که متاسفانه هر روز سینمای ایران از بودجه‌های نفتی فربه تر می‌شود و هیچگونه حاصلی برای خود متصور نیست.

این تهیه‌کننده تلویزیون با اشاره به تولیدات تلویزیون گفت: حتی در عرصه تولیدات تلویزیونی هم هیچ‌گاه نگاه به مخاطب خارج از کشور نداشتیم. در حالی که صنعت سریال سازی در کشورهایی مثل کره جنوبی و ترکیه توانسته است تا آن سوی کره زمین هم پیش برود و مخاطبان چند صد میلیونی داشته باشد و بازارهای کشورهای مختلف با سلیقه‌های مختلف را تسخیر کند در حالی که در طول این سال‌ها تنها دو سریال یوسف پیامبر ساخته مرحوم سلحشور و مختارنامه ساخته داود میرباقری توانسته است در کشورهای عرب زبان و مسلمان تا حدودی راه پیدا کند و فروش داشته باشد. این نشان می‌دهد که فلسفه حضور در بازارهای بین‌المللی باید امری نهادینه در ساختار هنر کشورمان باشد و هنرمندان ما جهانی فکر کنند و آثاری را خلق کنند که با زبان بین‌المللی بتوانند با مخاطبان خود ارتباط برقرار کنند تا بتوانند در این بازار سهم مهمی داشته باشند.

وی در پایان افزود: ه نظر بنده برای سامان دادن اقتصاد ایران فقط یک اشکال وجود دارد که البته آن، بحث تولید نیست؛ در حال حاضر تولید مطلوب است و حتی شاید بیشتر از سرانه و نیاز تولید داشته باشیم اما مشکل اصلی در زیرساخت است، چون دولت اهمیت چندانی به زیرساخت سینما نداده است. مثال بارز این موضوع ساخت سالن‌هاست. در نظر بگیرید از یک جمعیت ۷۵ میلیون نفری چند درصد از سینماها بهره می‌گیرند؟ آیا سالن‌هایی که وجود دارد مطلوب است و یک فرد با خانواده‌‌اش می‌تواند در آن حضور داشته باشد و بخشی از زمان تفریح خود و خانواده‌اش را در آن سپری کند؟ البته لازم به ذکر است، باید شهرهای مرکزی و حتی تهران یک یا دو سالن سینمای نسبتا مطلوب داشته باشند اما به‌طورکلی سینما جایگاه مطلوبی ندارد، چون زیرساخت‌های آن به شکل اصولی اصلاح نشده و شرایط تولید و عرضه با هم هماهنگ نشده‌اند که به درآمدزایی منجر شود.

 

منبع: صمت

لینک کوتاه

مطالب مرتبط

نظر شما


آخرین ها