پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما، مهگان فرهنگ

این مطلب بخشی از  یک پروژه ی تحقیقی است درباره سینمای کودکان و نوجوانان ایران در دانشکده ارتباطات و سمعی بصری، گروه سینما ی دانشگاه دولتی مورسیا اسپانیا  زیر نطر دکتر مانوئل نیکلاس و مشاوره دکتر غلامرضا آذری  از سال ۲۰۱۹ که در آن فصلی به  امیر نادری و فیلم هایی که درباره کودکان ساخته،  اختصاص داده شده است. 

«امیرو کودکی که کودکانه زندگی می کند، می اندیشد و تغییر می کند» این  مهمترین مطلبی بود که بعد از هر بار دیدن فیلم «ساز دهنی» می توان به آن پی برد. ضمن اینکه این مطلب می تواند درباره تمامی انسان ها و حتی بزرگترها هم صدق کند.

اندیشه کردن و تغییر لازمه رشد در هر انسان است. امیرو پسر دوست داشتنی فیلم ساز دهنی کودکی است که  می اندیشد.

امیر نادری در فصلی متفاوت از زندگی فیلمسازی اش با سازدهنی شبیه به بزرگان سینما جهان رفتار کرد. امیر نادری همیشه بازتابی از جامعه خودش بوده و حتی جاهایی به قصه هایی از خودش اشاره دارد. 

بیان کودکی در سینمای کودک و نوجوان یکی از مهمترین موارد است. دنیای کودکی و فیلم ساز دهنی، ساخته امیر نادری، یکی از جمله مواری است که در مقوله سینمای کودک ایران و جهان فراموش نشدنی است. فیلمی که کودکی را به خوبی نشان می‌دهد، اجتماعی است و حتی نمادین. تجارب دنیای کودکی، بر چگونگی و ظهور اندیشه های خالقانه و خارق العاده بزرگسالی موثر است و امیر نادری یکی از افراد موفق در سینمای ایران و جهان است که در  بازنمایی کودکی بسیار موفق است. 

بازنمایی یکی از اصطلاحات کلیدی در مطالعات  اجتماعی و رسانه هاست، با معانی مختلف و تعابیر مختلف. اما یکی از موارد قابل بررسی در آثار هنری و سینمایی و شرایط اجتماعی است. شناخت شخصیت ها یا به عبارتی وجود شخصیت های اصلی فیلم و پرداختن به آن در یک داستان یا فیلم موجب قدرتمند شدن هر اثر می شود. بازنمایی در هر اثر زبانی برای بیان است. بازنمایی می تواند انعکاسی از فرهنگ و اجتماع باشد.

هال، باز نمایی را به همراه تولید، مصرف، هویت و مقررات، بخشی از چرخه فرهنگ می داند. او ابتدا این ایده را مطرح می کند که «بازنمایی، معنا و زبان را به فرهنگ ربط می دهد» (هال، ۱۹۹۷: ۱۵). 

 سینما یکی از آن رسانه هایی است که در بازنمایی بسیار موفق است. سینمای کودکان هم از این قاعده مستثنی نیست. 

این مهم را باید در نظر داشته باشیم که در بررسی آثار سینمای کودک  ما همیشه با دو دسـته فـیلم روبرو هستیم:

۱- فیلم‌هـای بـرای کودکـان

۲- فیلم‌هـای درباره کودکان 

فیلم هایی که برای کودکان هستند و حتما باید دارای دقتی خاص باشد در این فیلم ها کارگردان در مرحله اول باید کودک شود و به اندازه همان ها به جهان آنها برگردد و از زاویه آنها به دنیا نگاه کند و در مراحل بعدی باید بتواند در زمان حرکت کند و به نیازهای کودکان همان زمان پاسخ دهد. شناخت سلیقه کودکان در هر زمان از مهمترین اتفاق ها در دنیای کودکانه است.

در فیلمنامه های فیلم های کودکان اگر فیلم  شخصیت محور باشد در خدمت معرفـی و بازنمـایی شخصـیت کـودک است و اگر داستان محور باشد، داستان حول شخصیت کودک شکل می‌گیرد و به سرانجام مى‌رسد. 

اما فیلم های درباره کودکان شامل فیلم ها یی هستند که به مسایل پیرامون کودکان می پردازد. در چنین فیلم هایی ممکن است قهرمان فیلم و داستان کودکان یا نوجوانان باشند اما زاویه ای متفاوت دارد و بحث اصلی، بررسی وضعیت و شرایط کودک  و نوجوان و اجتماع آن هاست. بررسی عناصر و اجزا کودکی پرداختن به دنیای کودکان. بیشترین فیلم هایی که درباره کودکان ساخته شده یا می شود به آسیب شناسی مسایل کودکان می پردازند و حتی گاهی نمادین به بازتاب اجتماع می پردازد.

کودکی دنیای آرزوها، فانتزی ها و تخیل است. کودکان همان دانشمندان کوچک هستند که می توانند درباره مفاهیم تازه بیاندیشند و آنها را بیافرینند، مشکلات را حل کرده و در این کار مسلط باشند. همچنین تصویر و دیدی از جهانی داشته باشندکه متعلق به خودشان است.

امیروی فیلم پسری تپل و مهربان است، در جنوب ایران و منطقه ای محروم زندگی می کند. همیشه می خندد، مهربان است. در فیلم کمی از معرفی امیرو که می گذرد می بینیم که آن ها (او و دوستش) پسری ضعیف بنام عبدلو را دست می اندازند و مسخره می کنند تا اینکه بر اثر اتفاقی پدر عبدلو به او یک ساز دهنی می دهد و عبدلو که تا قبل این هیچ محبوبیتی نداشته حالا با داشتن ساز دهنی برای بچه ها جذابیت دیگری دارد. او از داشتن ساز دهنی سو استفاده می کند و با گرفتن پول و خوراکی برای لحظاتی که خودش هم تعیین می کند، ساز دهنی را روی لب بچه ها می گذارد و می شمارد تا آن ها بزنند. امیرو حالا عاشق ساز دهنی نقره ای عبدلو میشود و آهسته آهسته مسخ و استثمار عبدلو. نه فقط امیرو که جامعه کودکانه همه تبدیل به نوکران و بردگان عبدلو می‌شوند. امیرو نماد هیجان کودکی است که بی صبرانه برای آنچه دوست دارد، تلاش می‌کند.

امیروی فیلم، ساز دهنی مهربان و ساده است. چابک است اما مثل هر کودکی  آرزوهای کوچک دارد و چون کودک است و کودکانه فکر می‌کند خیلی چیزها را متوجه نیست. به همین دلیل است که رفته رفته تغییر می‌کند. اما همین امیرو ی فقیر بعد از مدتی  تحت تاثیر صحبت های مادرش (ننه) به فکر فرو می‌رود.

مادر شاهد حقیر شدن کودکش است همه جا پیچیده که امیرو خر عبدلو شده، کمر درد او را که به دلیل سواری دادن به عبدلوست را می‌بیند. در نهایت یک روز هر آنچه دارد را به امیرو میَدهد و از او می‌خواهد برود و برای خودش ساز دهنی بخرد و  به او می‌گوید: 

 «نذار هر بی غیرتی بهت ظلم کنه

این دنیا زودگذره و عاقبتی نداره که آدم توش خرِ مردم بشه» 

کودکان می‌توانند خیلی زود بزرگ شوند. ما اجتماعاتی را داریم که در آن کودکانی هستند که بزرگسال محسوب می‌شوند و کودکی نکرده‌اند. به عنوان مثال کودکانی که کار می‌کنند.

اگرچه باید یادآور شد که به هیچ عنوان نباید کودکان را بدون اندیشه تلقی کرد. همانطور که بسیاری از دانشمندان این حوزه کودکان را دانشمندانی کوچک مى‌دانند. 

و امیرو به فکر فرو می‌رود و مادرش که از او این خواهش را می‌کند. امیرو ی فیلم از اینجا به بعد تبدیل به کودکی می‌شود که به خودش و حقیر شدنش فکر می‌کند، از طرفی هنوز دلباخته ساز دهنی است. امیرو به جایی می‌رسد که عبدلو او را خر خودش می‌داند و به جز او هیچ کس خر ِ او نیست. در صحنه آخر، قبل از  کولی بازی عبدلو خدای گونه با لباس سفید و زیور آلاتی مثل ارباب ها که از بعد از به دست آوردن ساز دهنی به  تنش هست، بر یک بلندی ایستاده آن ها را به جان هم می اندازد و امیرو را به عنوان خر خودش می‌خواهد.

صحنه ی بازی بچه ها  که با همهمه ی خوردن به هم بچه ها و تلاش برای پیروز شدن و ختم شدن به صحنه ای که عبدلو به زمین می افتد، فریاد می کشد و منتظر است که مثل همیشه امیرو او را بلند کند. اما این اتفاق نمی افتد و مشخص نیست که  عبدلو به عمد یا غیر عمد به زمین افتاده، اما آنچه مهم است کاری است که امیرو انجام می‌دهد، ساز دهنی را از روی زمین بر می‌دارد و به طرفی دیگر می‌دود و بچه ها و کمی دیرتر عبدلو هم به دنبال او می دوند. از کوچه ها و راه هایی که در طول فیلم گذشته و به عبدلو سواری داده  گذر می کند و در نهایت به طرف دریا می‌رود. دریایی که امیر نادری در طول فیلم، به آن اشاره ی بسیار داشت و حتی قبل از بازی کولی دادن امیرو خود را در آب دریا می شوید. گویا دریا قدرت تصمیم گیری بهتری به امیرو داده و در نهایت این امیروست که به دریا می‌زند و با تمام قدرت ساز دهنی را به دورترین جایی در دریا می اندازد و از ته دل می‌خندد. فیلم با خندیدن امیرو و تصویری محو از بچه ها که دورتر از او هستند و موسیقی سنج و دمام تمام می‌شود. یک پایان شجاعانه و کودکانه و از نوع امیر نادری.

یکی از نقطه نظر های مهم بررسی سه شخصیت مهم این فیلم است که بررسی این سه شخصیت خودش به جهان شناخت فیلم کمک می کند. 

شخصیت‌های داستان

درباره ی شخصیت های این فیلم نیز می توان مانند دیگر شخصیت ها و قهرمان های فیلم های دیگرش گفت که شخصیت هایی قوی و با اراده هستند که  ضعفی به خود راه نمی دهند. قهرمان فیلم های امیر نادری در فیلم متحول می شوند و این برگرفته از شخصیت خودش است. نادری در فیلم هایش و ساز دهنی توانسته ویژگی های مثبت یک انسان با اخلاق را بیان کند. 

او بهترین و مثبت ترین خصایل انسانی را به این قهرمان ها داده است. آنان شجاع، صادق و با پشتکار هستند و درباره باورهای خود سازش نمی پذیرند، و ثروت دنیوی و لذایذ تن آنان را فریب نمی دهد، و هیچ نیرویی نمی تواند اراده آن ها را در هم بشکند. این شخصیت ها ممکن است فقیر باشند و امیدی به ثروتمند شدن نداشته باشند، ولی ضعیف نیستند.( مقصودلو. ۱۰۹٫ ۱۳۷۰ – به نقل از حیدری) 

 امیرو: شخصیت اصلی ( پروتاگونیست ) Hero – Protagonist

پسرک تپل، مهربان و خندانی که یتیم است و با مادرش در منطقه‌ای محروم در جنوب ایران زندگی می‌کند.

امیرو کودکی با دنیایی پاک، صداقت کودکی و در عین حال باهوش است. این که او تمام تلاشش را می‌کند که به طرق مختلف به سازدهنی عبدلو دست یابد اگرچه در کل فیلم در حسرت زدن سازدهنی عبدلو  (شخصیت دوم فیلم) به استثمار او درآمده تا جایی که تبدیل به خر عبدلو می‌شود و از جایی به بعد امیرو دیگر آن همه توهین و تحقیر را نمی‌پذیرد و طغیان میکند.

امیرو پروتاگونیست این فیلم محسوب می شود. قهرمان مرد قصه ی پسرکی مهربان و ساده بنام امیرو است. او یک پروتاگونیست پویا است. 

 در سازدهنی هویت شخصی و شرح زندگانی امیرو برای ساده فهم ترین تماشاگران قابل درک و حس و ارتباط است و نوجوانان همتای امیرو با شور و اشتیاق برای تماشای رنج و ناکامی و امید و آرزوی او رغبت نشان می دهند. امیرو در ساز دهنی موجودی ساده با تمایلات کودکانه و در هیات یک انسان بدوی نشان داده می شود. در طول فیلم تقریبا همه جا او را برهنه می بینیم. (صلح جو.۱۱۲٫ ۱۳۷۰ . به نقل از غلام حیدری )

عبدل (عبدلو): شخصیت دوم فیلم/ آنتاگونیست ، شخصیت خبیث فیلم، بدمن ( Antagonist)

عبدلو پسری ضعیف و بیمار است که در فیلم ابتدا توسط بچه ها مسخره می‌شود اما با سازدهنی که هدیه می‌گیرد و برای اولین بار است که بچه ها چنین چیزی می‌بینند به راحتی می‌تواند بچه ها را اجیر و بنده ی خود کند تا جایی که در نهایت توهین و تحقیر را انجام می‌دهد. عبدلو نماد ظلم و استثمارگر در این فیلم است.  

حس برتری جویی عبدالله، به واسطه در اختیار داشتن سازدهنی، موجب می شود تا مانند مشایخ عرب بر بلندی بنشیند و لحن آمرانه ای اختیار کند؛ و امیرو را وسوسه کند تا در برزخ اندیشه و تعادل عصبی، او را بر گرده خود بنشاند و کولی دهد، و او را در نزد «کس و کار» ش خوار و خفیف کند. (قمری . ۳۶۲٫ ۱۳۷۰ به نقل از غلام حیدری )

عبدلو شخصیتی فریب دهنده دارد که از این شخصیت ها در بسیاری از فیلم ها و داستان های کودکانه و حتی دنیای کودکی هر فرد دیده می شود. عبدلو حتی به لحاظ پوشش با بقیه ی بچه ها متفاوت است. او مانند شیخهای متمول با گردنبندی که بر گردن دارد از دیگر کودکان برهنه ی فیلم که با شورت های پارچه ای و پا برهنه در کوچه و خیابان ها می دوند  متفاوت است. 

حتی اگر شخصیت های فیلم را نمادین بگیریم ، عبدلو نماد ظلم و استثمار انسان هاست. 

مادر امیرو (ننه): شخصیت سوم

مادر امیرو زنی جنوبی و تنها با تمام ویژگیهایی که یک زن با یک کودک در یک منطقه محروم دارد در فیلم دیده می شود. مادری که در جاهای مختلف فیلم نمادی از زنان تنها و محجوب و قدرتمند ایرانی است. او در یکی از صحنه ها با التماس و عاجزانه از امیرو می‌خواهد که هیچ وقت ظلم را نپذیرد. مادر امیرو جزو زنانی است که تاثیر گذار است. زنانی که شاید در واقع قهرمان های اصلی افراد در زندگی هستند. زن ها در سینمای نادری نقش منفی ندارند و بسیار مهربانند. اگر جزو قهرمان های اصلی نباشند اما شخصیتی نظاره گر دارند و تاثیر خودشان را می گذارند. 

 شهناز مرادی در مقاله ای با عنوان زنان در سینمای نادری  معتقد است: اساسا اگر در فیلم های نادری بتوان عنصری از مهر و محبت دید منشأ آن جز در زنها و کودکان نیست، که البته در میان همه آنها مادر على خوش دست در تنگنا، مادر امیرو در سازدهنی و همسر زارممد در تنگسیر حضور محبت آمیز و نظارت بیشتری بر فرزند یا شوهر خود دارند، کمابیش متأثر از همان سنت «شرقی» که نادری، نه در همه جای به آن توجه داشته است. ( مرادی ، ۱۱۴٫ ۱۳۷۰ به نقل از غلام حیدری )

نگاه اجتماعی 

امیرو می‌تواند نمادی برای  اجتماعی باشد که باید برای گریز از استثمار، تصمیم بگیرد. آن جامعه ای که امیر نادری به فقر و محرومیتش اشاره می‌کند. امیرو و ساز دهنی با بیان مفاهیمی چون عدم پذیرش ظلم، استقلال و پیروزی تبدیل به اثری برجسته می‌شود که برای سال ها بعد هم می‌ماند. ساز دهنی از جمله فیلم هایی مثل دزد و دوچرخه  اثر دسیکا است که برای همه ی جوامع قابل فهم است. این ویژگی امیر نادری است، فیلمسازی برای سال ها بعد. اگر چه بازیگران اصلی فیلم، کودکان و نوجوانان هستند، اما در فیلم مفهوم و مقوله کودکی و مبارزه با ظلم بازنمایی می شود  و  هر دو طیف نوجوانان و بزرگتر ها می‌توانند  آن را ببینند. آنچه مهم است این است که امیرو کودکی است که اندیشه دارد، امیرو تصمیم می‌گیرد و امیرو برنده است. 

نادری در آثارش ما را با فضایی رئالیستی روبرو می کند که این نوع فضا در بسیاری از آثار سینماگرن مطرح دنیا دیده می شود و شاید نشان از این باشد که سینمای نادری می‌تواند تحت تاثیر آن ها نیز باشد.

رئالیسم نادری مبتنی بر اعتقاد به واقعیت عینی زندگی است. رئالیسمی که  از راه مطالعه عینی طبیعت مشهود به دست آمده است، بی آن که اثری از تخیل به معنی انکار واقعیت یا حتی دخل و تصرف مختصر در واقعیت در آن باشد. آنچه که او توصیف کرده است تا احتمالا، به تصویر در بیاورد آن چیزی است که دیده است، تأثیراتی است که آگاه و بیدار جذب کرده است، نه آن چیزی که دیگران دوست دارند ببینند. از همین لحاظ من خیال می کنم صمیمیت و انسانیت موضوع های انسانی نویسنده فدای رئالیسم ظاهری نشده است. به عبارت دیگر ما تلاش، با صنعت نویسندگی، نادری را در این رئالیسم نمی بینیم. در واقع این کلام پیکاسو درباره او صادق است که: «من جست وجو نمی‌کنم، من پیدا می‌کنم.» ( بهارلو. ص  ۱۷۱ . ۱۳۷۰٫  به نقل از غلام حیدری )

امیر نادری از آن جمله افرادی است که او را می توان دغدغه مند دانست. کسی که از کنار مشکلات زندگی و اجتماعش بی خیال گذر نمی کند. او  تجربه هایی که خودش آن ها را لمس کرده را با توانمندی بیان می کند. 

بهمن مقصود لو در باره او می گوید: وی یک فیلم ساز سیاسی نیست. وجود احساسات و گرایش های سیاسی در فیلم های او ناشی از وجدانی قوی و بیدار است که به او اجازه سازشگری درباره آنچه حقایق زندگی در کشور خود می‌داند، نمی‌دهد. او با اتکاء به سبک یگانه و آینده نگر خود، طرز تلقی شخصی اش را نسبت به بی عدالتی، بدبختی و ظلم، نه فقط در جامعه ای که در آن بزرگ شده، بلکه در تمام جوامعی که انسان ها تحت آن شرایط در آنها زندگی می‌کنند، بازگو می‌کند.( مقصودلو. ۱۱۰٫ ۱۳۷۰ – به نقل از حیدری)

امیرو در فیلم اگرچه کودکی ساده و بازیگوش است که دنیای سادگی و بچه گانه ی خودش را دارد در جاهایی از فیلم از مادرش حرف شنوی ندارد و خطاهایی می کند اما جاهایی نشان می دهد که  اهل یادگرفتن و در نهایت می بینیم که اهل فهمیدن و تغییر است.

کودکان بر اساس الگوها یی که در زندگی دارند و یا آموزش هایی که می بینند، یاد می گیرند و تغییر می کنند. امیرو در فیلم ساز دهنی از آن کودکان بی اندیشه و منفعل نیست.

بسیاری از اندیشمندان روان شناسی به ویژه آلبرت بندورا، اعتقاد دارند بیشترین یادگیری ها و تأثیرپذیری های افراد انسانی، از طریق یادگیری مشاهده ای و دیدن الگوهای ارائه شده است. بر اساس نظریه او هر چقدر الگوها از محبوبیت و جایگاه ارزشی ویژه ای برخوردار باشند، تأثیرگذاری بیشتری بر الگوگیرنده ها دارند. او همچنین اعتقاد دارد والدین (پدر و مادر) به عنوان اولین الگو، بر شخصیت کودکان، اجتماعی شدن آنها، روش های تعامل با دیگران، نحوه برخورد با مشکلات زندگی و مسائل اخلاقی کودکان تأثیر جدی و اساسی دارند .( مرتضی آقا تهرانی و همکاران، روان‏شناسى رشد، ج ۲،  ۴۶۰٫ ۱۳۸۵ )

…و اما امیرو وساز دهنی 

امیرو قهرمان اصلی فیلم است که کودکی می‌کند، می‌خندد، شاد است و قابلیت های یک پسر جنوبی را دارد. شهود کودکی در فیلم سازدهنی به خوبی دیده می‌شود. چیزی که در قهرمان فیلم و امیرو وجود دارد. امیرو آنچه از زندگی اش تا آن موقع یاد گرفته است را می‌داند. او بازتابی از چیزهایی است که تاکنون درباره زندگی یاد گرفته است. ضمن اینکه کودکان قوی و شاد و از نوع پسرانه دارد. شنا می‌کند. خوب می‌دود. زور بازو دارد. کار می‌کند تا پول در آورد. به نگاه دختر بچه ای دل می‌بندد و تحت تأثیر بغض مادرش که او را تنها مرد زندگی‌اش خطاب می‌کند، قرار می‌گیرد. امیرو استدلال  دارد. می‌تواند جنبه های عاطفی مربوط به تصمیم را کنار بگذارد و به طور ویژه، مسائل برآمده از گذشته را که ممکن است روی روند تصمیم گیری تأثیر داشته باشند، نادیده بگیرد. او بخاطر سازدهنی حتی کار را رها می‌کند، خود را بنده و ذلیل می‌کند و تبدیل به فردی منفعل در تصمیم گیری می‌شود. اما به رشدی اخلاقی  می‌رسد و از انفعال و جبری که بر او حاکم است در می‌آید و بالاخره به تعالی می‌رسد آن هم از نوع کودکانه. او باید جایی این آگاهی را دریافت می‌کرد یا تلنگری می‌خورد که همان صحبت های مادرش است. امیرو کودکی است که فکر می کند و اهل تلاش است و برای خواسته اش همه ی توانش را به کار می گیرد. امیرو نماد هر شخص در هر جامعه ای می تواند باشد. امیرو ی کودک و شاد، نماد امیرو هایی است که در جهان کودکی هر کسی می تواند باشد و آنجایی که تصمیمی بر علیه ظلم می گیرد نیز می تواند در جهان هر اجتماع و انسان های بزرگسال نیز باشد. 

ساز دهنی مطالعه ای جامعه شناسانه از دوران خودش است که با  زبان سینما و از دنیای امیرو بیان می شود. مهمترین بخش تفکر جامعه شناسی درباره کودکان و کودکی از نظریه جامعه پذیری، یعنی فرایندی که کودکان به وسیله آن خود را با جامعه سازگار و جامعه را در خود درونی می‌کنند. 

منابع :

• آقا تهرانی ، مرتضی . بی ریا ناصر . حقانی، ابوالحسن . رهنما ، سید احمد .  ساجدی ، ابوالفضل . زارعان ، محمد جواد . شاملی ، عباس. روانشناسی رشد جلد دوم .(۱۳۸۵) . تهران . نشر سمت . چاپ سوم. 
•  آلیوس، جیمز،  جنکس، کریس و پروت، آلن.(۱۳۹۳) جامعه شناسی دوران کودکی. ترجمه علیرضا کرمانی و علیرضا ابـراهیم آبـادی،تهران: ثالث.
• آسا برگر،آرتور(  ۱۳۸۳) روش های تحلیل رسانه ها.ترجمه پرویز اجاللی.تهران:مرکز مطالعات و تحقیقات رسانه ها،چاپ .دوم.
• باندورا ،آلبرت(۱۳۷۳)نظریه یادگیری اجتماعی.ترجمه فرهادماهر .تهران :انتشارات  راهگشا ،چاپ اول.
• حیدری، غلام. (۱۳۷۰)  معرفی و نقد فیلم های امیر نادری .تهران : نشر سهیل .چاپ اول. 
• Hall, s. (2000) “Cultural Identity and Cinematic Representation”, in R. Stem and T. Miller, Film and Theory:  an Anthology, London: Blackwell. (1997) “The Spectacle of Other”, in S. Hall et al, Cultural Representation and Signifying Practice, London: Sage Publication. (1997 )The Work of Representation”, in S. Hall et al, Cultural Representation and Signifying Practice, London: Sage Publication.
• https://filmex.jp/2018en/program/sp1/sp02
• https://www.cinemawithoutborders.com/look-realistic-humanistic-poetic-amir-naderis-cinema/