پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما،‌ سارا توکلی

فیلم «زیبا صدایم کن» به کارگردانی رسول صدرعاملی، پس از سال‌ها دوری او از سینمای ملودرام، بازگشتی تحسین‌برانگیز به این ژانر است. این اثر، با اقتباس از رمان نوجوانانه‌ای به همین نام نوشته فرهاد حسن‌زاده، داستانی پدر-دختری را در یک روز در تهران روایت می‌کند.

روایت: عشق، جنون و رهایی در خیابان‌های تهران

داستان حول محور خسرو (با بازی امین حیایی) و دخترش زیبا (با بازی ژولیت رضاعی) می‌چرخد. خسرو، مردی که سال‌ها در آسایشگاه روانی بستری بوده، در روز تولد شانزده‌ سالگی دخترش فرار می‌کند تا با او وقت بگذراند. زیبا، دختری مستقل و در دوران بلوغ است که به دنبال هویت خود می‌گردد. رابطه این دو در ابتدا سرد و ناشناخته است، اما به تدریج به یکی از لطیف‌ترین و تأثیرگذارترین روابط پدر-دختری سینمای ایران تبدیل می‌شود.

امین حیایی؛ بازیگری در مرز جنون و احساسات سرکوب‌شده

یکی از نقاط قوت فیلم، بازی درخشان امین حیایی در نقش خسرو است. او با جزئیات حرکتی، میمیک صورت و تن صدایی که میان هیجان، جنون و آرامش در نوسان است، تصویری ملموس از یک بیمار روانی ارائه می‌دهد که در عین حال، سرشار از عشق به دخترش است. ژولیت رضاعی نیز در نقش زیبا فراتر از انتظار ظاهر شده و حس عمیق شخصیت خود را به نمایش می‌گذارد.

واقع‌گرایی و فانتزی، مرز باریک باورپذیری و اغراق در فیلم

صدرعاملی، با بهره‌گیری از مؤلفه‌های سینمای اجتماعی، نگاهی رمانتیک‌تر به فضا دارد. فیلم در ابتدا واقع‌گرایانه پیش می‌رود، اما در نیمه دوم، با ورود به اتفاقاتی مانند سرقت ون گشت ارشاد و موتورسواری در خیابان‌های تهران، کمی از فضای باورپذیر فاصله می‌گیرد. این تغییر لحن ممکن است برای برخی مخاطبان ناخوشایند باشد، اما از سوی دیگر، حال و هوای شاعرانه‌ای به فیلم می‌بخشد که آن را از یک ملودرام صرفاً اجتماعی متمایز می‌کند.

در سکانسی که خسرو ون گشت ارشاد را می‌رباید، او مانند کوهی پشت دختران می‌ایستد. در چشمان زیبا، حس افتخار به پدرش دیده می‌شود. این صحنه، با تشویق حضار در سالن همراه بود و حس زیبایی به یادگار گذاشت.

با این حال، سرقت موتور (پیک موتوری) منطقی و جالب نبود و همچنین سکانس پایانی رو به‌رویی زیبا با مادرش می‌توانست پرداخت بهتری داشته باشد.

موسیقی کریستف رضاعی، روایت احساسی با نت‌ها

یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های فیلم، موسیقی کریستف رضاعی است که همچون راوی دوم داستان، احساسات درونی شخصیت‌ها را به مخاطب منتقل می‌کند. او با ترکیب پیانو، سه‌تار و اصوات الکترونیک، هم فضای ذهنی خسرو و هم لطافت رابطه پدر-دختری را به تصویر می‌کشد.

پیام فیلم: جامعه‌ای که بیمارش می‌نامد، اما خود بیمار است

فیلم، نقدی بر جامعه‌ای دارد که افراد را بیمار و طردشده می‌داند، اما خودش بیمارتر از آن‌هاست. خسرو، اگرچه به‌عنوان بیمار روانی شناخته می‌شود، در واقع یکی از نرمال‌ترین افراد داستان است، کسی که فقط می‌خواهد پدر باشد، دوست داشته شود و دوست بدارد.

جمع‌بندی: بازگشت موفق صدرعاملی با چند ضعف جزئی

«زیبا صدایم کن» یکی از بهترین فیلم‌های جشنواره فجر امسال است. اگرچه در بخش‌هایی از واقعیت فاصله می‌گیرد، اما در مجموع، داستانی روان، احساسی و تأثیرگذار را روایت می‌کند. امین حیایی با اجرای کم‌نظیرش، یکی از نقش‌های ماندگار را ایفا کرد. ژولیت رضاعی نیز با اولین حضور سینمایی‌اش، نوید ظهور یک استعداد جدید را می‌دهد.

در نهایت، «زیبا صدایم کن» فیلمی است که عشق، جنون و امید را در دل تاریکی‌های جامعه جستجو می‌کند و یکی از زیباترین روابط پدر و دختری سینمای ایران را به نمایش می‌گذارد.