تاریخ انتشار:۱۳۹۹/۱۱/۱۷ - ۱۱:۲۷ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 150024

سینماسینما، ایلیا محمدی‌نیا 

«روشن» صریح و بی پرواست

فیلم «روشن» به کارگردانی روح الله حجازی فیلمی اجتماعی با رگه هایی کم رنگ از کمدی است که حضور رضا عطاران و سیامک انصاری ناخواسته وجه پررنگ تری به آن داده است. با این همه روشن به شدت فیلمی تلخ و گزنده ای است که حجازی تلاش کرده با فرم و زبانی که انتخاب کرده بخشی از تلخی و گزندگی محتوای فیلم را کنترل کند. حجازی اگرچه در فیلم های گذشته اش به ویژه «اتاق تاریک» تلاش کرده بود آسیب های اجتماعی و به ویژه مشکلات در مناسبات خانوادگی و عوامل خارجی بیرون از خانواده یعنی جامعه را به شکلی غیر مستقیم مورد بررسی قرار دهد در فیلم روشن با صراحت و بیانی بی پروا همان آسیب ها و معضلات اجتماعی و خانوادگی رابه تصویر کشید. فیلمساز اما آنقدر درگیر فرم می شود که فراموش می کند که فیلم نیاز به داستان و رابطه منطقی علت و معلولی دارد. خلا این باعث شده مخاطب به درک درستی از آسیب های پیش آمده به ویژه در نوع رابطه روشن و همسرش مریم نرسد در نتیجه همراهی کاملی با این دو و به ویژه کاراکتر روشن نداشته باشد.
در واقع فرم و زبان فیلم به جهت عدم معرفی کامل شخصیت ها و علل بروز مشکلات پیش آمده فی مابین شخصیت های فیلم دچار لطمه می شود.

«روزی روزگاری آبادان» فیلمی چند لایه است

«روزی روزگاری آبادان» فیلمی چند لایه و ضد جنگ است که تا حدود زیادی مخاطبش را درگیر مضمون اصلی اش یعنی تقبیح هر جنگی می کند. این جنگ می تواند تجاوز به مرزهای یک کشور باشد و یا اینکه فرسنگها از جبهه جنگ دور باشد.
آذرنگ که پیش تر در سال ۸۴ بر مبنای همین داستان نمایشی را روی صحنه برده بود این بار در نخستین تجربه سینمایی اش آن را به تصویر کشید.
فیلمساز در به تصویر کشیدن داستان اصلی فیلم و لایه های دوم روایت داستانی اثرش موفق عمل می کند به نحوی که هم از تاثیرات مخرب هر گونه جنگی بر خانواده می گوید و هم در لایه دوم اعتیاد را بمبی مهیب می داند که ممکن است در هر سقفی فرود آمده کانون خانواده را دچار ویرانی سازد.
پایان بندی تلخ فیلم تاکیدی است بر عمق ویرانگری این بمب. حمید رضا آذرنگ نشان داد در کنار بازیگری کارگردانی باهوش محسوب می شود.

لینک کوتاه

نظر شما


آخرین ها