سینماسینما، حمید عبدالحسینی*
نمایش«لوترک»، به کارگردانی حامد شیخی
یک اثر بیوگرافیک از هنرمندی صاحب نام و نقاش پرآوازهی اواخر قرن نوزدهم تولوز لوترک که میکوشد با برجسته سازی وجوه عاطفی و انسانی این کاراکتر در مناسبات و روابط خانوادگی و عاشقانه بعد متفاوتی از وجوه شخصیتی اورا به نمایش گذارد و جذابیتهای دراماتیک مورد انتظار مخاطب را به اثر تزریق کند.
یکی از ویژگیهای این اثر به مانند آثار پیشین حامد شیخی حضور توامان او در مقام بازیگر و کارگردان است؛ اینگونه برمیآید که شیخی به دنبال پختهتر ساختن ایدههای کارگردانی به عنوان بازیگر نیز همچنان در تلاش است تا از ریتم و سایر عناصر اجرایی نیز مراقبت و محافظت کند و حتی در جایگاه یک کارگردان_ بازیگر به طراوت و صلابت اثر یاری بخشد و طبعا دستیابی به این سبک و حضوری چنین همزمان با یک ریسک و مخاطره هم همراه است آن هم در نقشی که دچار معلولیت و نواقص جسمانی و حتی بیانی است.
لوترک در نوجوانی به یک بیماری دچار میشود و نتیجهاش ایجاد تغییرات فیزیکی و نقص جسمانی در اندام اوست که شیخی کوشیده تا این محدودیتها را ازحیث حرکتی و نوع خاصی از لحن گفتاری در بازیاش پدید آورد.
در نظر گرفتن سالن اجرای متناسب با متن و کارکردهای مورد انتظار نمایش یکی از مهمترین نکات در کارگردانی تئاتر محسوب میشود و در اینجا حامد شیخی و گروه طراحی با تعبیه یک سکو به ایجاد دو فضای متفاوت علیرغم محدودیت مساحت صحنه دست یافتهاند تا ضمن رعایت مولفه مینیمال در طراحی، یک تنوع بصری نیز بر صحنه حاکم شود.
از آنجایی که شخصیت محوری نمایش حول یک نقاش میگردد استفاده از عناصر و لوازم مرتبط با نقاشی از جمله تابلوها و وسایل این رشته در صحنه کارکردی متراکم دارد و به سبب تاریخ روایت با لباسهایی مختص آن دوران روبهرو هستیم که در تداعی و فضاسازی موثر عمل میکند.
لوترک اما کاستیهایی هم دارد: بازیهای تمام بازیگران یکدست و هم سطح نیست و همین موضوع قسمتهای مختلف را با فراز و فرودهایی مواجه ساخته و تاثیرش را در عدم جذابیت و پایین آمدن ریتم دربرخی صحنهها به دنبال دارد.
نورپردازی با ایجاز و ایدهی مورد نظر کارگردان آنچنان که باید مماس و نزدیک نمیشود که البته بخشی از آن را میتوان در محدودیت ابعاد صحنه در نظر گرفت.
با این همه لوترک به سبب تلاش در جهت ارائهی پرترهای از بخشهای ناپیدای یک هنرمند بزرگ اما کمتر شناخته شده شایسته تقدیر است؛ تقدیری که سهم قابل ملاحظهای از آن را میتوان نثار قلم ارزشمند خسرو بامداد کرد.
*نویسنده و کارگردان
لینک کوتاه
مطالب مرتبط
نظر شما
پربازدیدترین ها
- آیا رونالدو وارد دنیای «سریع و خشمگین» میشود؟/ دیزل: ما برای او نقشی نوشتیم
- داستان پرسر و صدای «بیسر و صدا»
- نقش و جایگاه چهرهپردازی در سینمای ایران
- مقایسه فیلمنامه «کوچک جنگلی» تقوایی با سریال افخمی/ از پژوهشِ روایتمحور تا روایتِ موردپسند صداوسیما
- تاریخچه سریالهای ماه رمضان از ابتدا تاکنون/ در دهه هشتاد ۴۰ سریال روی آنتن رفت
آخرین ها
- استوری سحر دولتشاهی از پشت صحنه «هزار و یک شب»
- از «بادکنک سفید» تا «طعم گیلاس» در نیویورک
- پرویز شهبازی و سینمای مولف
- معرفی برگزیدگان بیست و چهارمین جشن حافظ؛ «پیر پسر» چهار جایزه گرفت/ سه جایزه برای «تاسیان»
- نقش هوش مصنوعی در باز طراحی کسب و کارها در ۲۰۲۶
- نمایش مناسبات داخل زندانها در سریالهای نمایش خانگی چگونه است؟
- «کفایت مذاکرات»؛ شوخیهای نخنما
- چهلوسومین جشنواره جهانی فیلم فجر؛ آزمونی جدی و نگاهی رو به آینده
- نمایش «بانو»ی داریوش مهرجویی در بنیاد حریری
- مستند «جستجو در تنگنا»؛ چیزی که شور زندگی خلق میکند
- «افسانه فیل»؛ سوار فیلی بزرگ و سفید، که انگار همهی راه را بلد بود
- سینمای ما چه سرسبز بود!/به بهانه نمایش نسخه بازسازی شده سارا مهرجویی در موزه سینما
- «کج پیله» وقتی زنها از پوست خودشان، خارج میشوند
- «راه دیگهای نیست»؛ خشونت مرهم زخم
- تحلیلی بر افت ژانر وحشت با تمرکز بر چهارگانه «احضار»/ این فیلم، ترسناک نیست
- «فریاد زیر آب» و موجی که فروکش نکرد
- پیشبینیهای جدید نشریه واریتی برای اسکار ۲۰۲۶
- «سرِ انقلاب»؛ خنده در اتاق بازجویی، نمایش فروپاشی قدرت
- جزئیاتی درباره فیلم جدید ایناریتو/ «دیگر» با بازی تام کروز یک سال دیگر اکران میشود
- نمایش تمام موزیکال «رابین هود»
- «الکترون» نامزد بهترین فیلم جشنواره انگلیسی شد
- تحلیل روانکاوانه فیلم «دوستداشتنی»؛ این رابطه دوست داشتنی نیست
- نمایش «برادران کارامازوف»؛ وفادار به روح اثر نه کالبد
- درباره کامران فانی و ترجمهای ناب/ مرغ دریاییِ فانی
- فیلم کوتاه «شامیر» نامزد بهترین فیلمبرداری جشنواره امریکایی شد
- درمان از نگاهی دیگر؛ وقتی سرطان، بازیگر صحنه زندگی میشود
- گاو خشمگین ۴۵ ساله شد
- «زیر درخت لور»؛ تصویری از انزوا و شکاف عاطفی
- «جستوجو در تنگنا»؛ انگار این همه چیزی باشد که از شهر و دیوارهایش به میراث بردهایم
- حمید طالقانی درگذشت
