پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما، یزدان سلحشور:

در تمام دنیا بازیگران مطرح، کلید پرفروش شدن فیلم‌ها هستند؛ البته متر و معیارهایی هم هست اما بنا به محبوبیت بازیگران، این مترو معیارها هم متغیرند. نگویید که این حد و حدود دستمزد بازیگری مال ۵۰، ۶۰ سال اخیر است که به اندازه‌ی شوخی‌های «باب هوپ»، آدم از خنده ریسه می‌رود! همان موقع هم که سینمای کلاسیک در اوج بود دستمزدهای بالا فقط مال بوگارت و جیمز کاگنی نبود مال مارلون براندو هم نبود بازیگران محبوب با عضلات برجسته هم دستمزدهای بالا داشتند یا کمدین‌هایی که همه‌شان نه در حد چاپلین بودند نه در حد کیتون و نه حتی در حد برادران مارکس و باب هوپ.

در ایران، دستمزدهای بالا، اغلب مال بازیگرانی بودکه بازیگران خوبی نبودند اما در یک نقش کلیشه‌ای جا افتاده بودند اسطوره‌های بازیگری سینمای ایران، اغلب دستمزدهای پایینی داشتند تا سال ۵۷٫  انقلاب که شد، گفتند «ستاره بودن» اخ است اما این «اخ بودن» زیاد طول نکشید یعنی به محض اینکه وام‌های باعوض و بلاعوض ارشاد و باقی نهادهای دولتی قطع شد، سینما مجبور شد نان از عمل خویش خورد! هزینه‌های ساخت بالا رفت و بازیگرانی که ستاره شده بودند، از این نمد، کلاهی طلب کردند و جنگ میان تهیه‌کنندگان کم‌پول و بازیگران در طلبِ پول بالا گرفت و رسانه‌ای شد. ارشاد هم دخالت کرد. یادتان هست که فرامرز قریبیان را چندماهی ممنوع‌الکار کردند چون دستمزدی کمی بالاتر از عرف خواسته بود؟ الان قصه، از این حرف‌ها گذشته البته سه اسم بیشتر از همه به گوش می‌رسد: گلزار، مدیری، عطاران. گلزار ظاهراً پرچمدار است و بیشتر در مرکز توجه رسانه‌ها، که چقدر می‌گیرد یا چقدر نمی‌گیرد یا چقدر نمی‌خواهند به او بدهند یا چقدر داده‌اند و افشاگری نشده!

سینمای ما، سینمای فقیری‌ست؛ چون فقیر است این مبالغ اندک [به دلار البته!] برایش مهم شده؛ نگاه نکنید به چند فیلمی که فروش این سال و آن سال‌شان، زیرِ ۲ میلیون دلار است در حالی که هزینه ساخت‌شان، حدود ۶۰۰ هزار دلار است! وضع تهیه‌کنندگان این فیلم‌ها از بقیه بهتر است اما با خرج پخش و تبلیغات و کسر کردن سهم سینماداران، سرِجمع مگر چقدر می‌شود؟ تازه این مبالغ اندک، مال چند فیلم در سال است، بقیه که روایت «گریه کنید مسلمونا»ست!

حالا چه کار باید کرد؟ باید جلوی دستمزهای بالا را گرفت؟ اگر می‌شد که می‌گرفتند! نتیجه این بحث‌ها فقط این می‌شود چند نفری هم که گارانتی دخل و خرج سینمای ایران هستند، از حالت گارانتی دربیایند و بشوند شبیه ستارگان دهه ۱۳۷۰ ما، که یک‌دفعه دیگر فیلم‌هاشان نفروخت! کمی عاقل باشیم! عقل همیشه چیز بدی نیست!