پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما، علی اصغر کشانی؛

کسانی در دنیای محقر، فردی، کریه، حیوانی و کوتاه خود، حاصل زحمات و دسترنج دیگران را گرگ وار تصاحب می کنند.(توماس هابز، لویاتان)

«پیرپسر» اثر استادانه اکتای براهنی در اوج تسلط و وقار فیلمسازی، در عین برخورداری از کششی دراماتیک، لایه‌های پیچیده درون متنش را به شیوه‌ای عریان و با روشی کالبدشکافانه در پی نشان دادن دنیای تاریک، شیطانی و سرشار از فریبکاری، هوس‌های سیری ناپذیر، زیاده خواهی های بی پایان و نیرنگ بازی های افسار گسیخته، نمودی عینی و واضح می‌بخشد.

این فیلم سترگ بنیان فکن و یأس آور براهنی، با درام پردازی کم نظیر با بهره گیری تمام و کمال از مابه ازاهای رئالیسم اجتماعی با نورهای مسلط و برانگیزاننده، با عمق ها و سطح های پر تنوع و با فرمالیسم متعارف بی تفرعن، بی عیب پوشی با انگاره های پیشگویانه با خلق فضای رعب آور، همپای زمانه اش گویی نمایانگر بدسرشتی، آشکار کننده اضمحلال و نشان دهنده خواست استیلاطلبانه، معرف سقوط و خودکامگی ذاتی، جلاد صفتی، دوزخ گونگی، روان پریشی، ناپاکی، حرص، دغلکاری، بی ریشه گی و شرنده رویی وصف ناپذیر، نه تنها پذیرای تفسیرهای روانشناختی، جامعه شناختی و انسان شناسانه که نمود روح قدرت طلبی و شرارت افسارگسیخته‌ای است که نشان می‌دهد چگونه موقعیت‌ها، بی توجه به وجدان بیدار و با تمسک به تعلقات بی قید و بند مادی با حیله گری، خشونت گرایی، ستمگری و فرصت طلبی شرم آورانه، به دست می آیند و با همان ترتیب و توالی پس از تثبیت، تبدیل به روحیه اغواگری شده و با سنگدلی، خیره سری و بی رحمی تمام امتداد پیدا می کنند.

این واپسین فیلم اکتای براهنی که خود را به یکی از مظاهر نوین سینمای روشنفکرانه در غیاب بزرگانش تبدیل کرده، در پی در هم کوبیدن سد ناپایدار، سست، لرزنده، مشوش و رو به زوالی است که با اهن و تلپ، دستپاچه و سرگردان، پلید و زشت کردار، وقیح و خطاکار به حیاتش ادامه می دهد.

اینجاست که این نامدارترین دستاورد ممتاز و بی بدیل سینمای مستقل ایران، “کنش” تنها باقی مانده فرهنگ رنگ باخته و به حاشیه رانده و رخت بر بسته دوران سپری شده را برای بدست آوردن دوباره شرافت، اصالت، نجابت و ستودگی به واپسین سکانس فیلم می کشاند تا بیاموزآند چگونه می توان از مرداب متعفن بی تفاوتی رهایی یافت.

*تیتر برگرفته از دیالوگ فیلم است