پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

قتل دردناک «آتنا اصلانی»، دختر هفت ساله، این روزها خیلی ها را مکدر کرده است. خبر را که خواندم، شوکه شدم. همان موقع یاد فیلم «هیس… دخترها فریاد نمی زنند» افتادم. چقدر خوب است که مسئولان سینما برای بار دوم این فیلم را اکران کنند تا این نکته مورد توجه جدی در سطح جامعه قرار بگیرد و دست کم قانون گذاران و تصمیم گیران راه حلی برای این معضل پیدا کنند.

به گزارش سینماسینما٬ البته بسیاری از هنرمندان به این مسئله واکنش جدی نشان دادند، از جمله رخشان بنی اعتماد که ضمن اشاره به فیلم «هیس!…»؛ معضل کودک آزاری در جامعه را متذکر شد. البته وقتی به تمامی فیلم های سینمایی پوران درخشنده، کارگردان فیلم، نگاه می کنم، می بینم دائما در طرح معضلات اجتماعی پیشی گرفته و تا امروز این دغدغه را دارد. پوران درخشنده، نخستین زن فیلم ساز سینمای ایران بعد از پیروزی انقلاب است که تا امروز فیلم می سازد. هرچند که آنچنان قدر ندیده، ولی برایم عجیب است که همچنان استوار به کارش ادامه می دهد. فیلم «هیس! …» او درباره آزار جنسی کودکان دختر و تعرض به اطفال خردسال بود. هنگام اکران فیلم در آمریکا نشریات معتبری همچون «ورایتی» آن را ستودند. چون موضوع فیلم را جهانی ارزیابی کردند. او حالا هم می خواهد فیلمی درباره پسران بسازد با عنوان «هیس… پسرها گریه نمی کنند» و چقدر خوب است که سازمان سینمایی شرایط ساخت این فیلم را هرچه زودتر فراهم کند.
فیلم «زیر سقف دودی» این کارگردان زن سینما، هم اکنون در سینماها در حال اکران است. این فیلم هم مشکلات یک خانواده درحال فروپاشی را به تصویر می کشد؛ باز هم طرح آسیب ها و نگرانی! گاهی اوقات فکر می کنم پوران درخشنده بودن سخت است؛ خیلی سخت! گفت وگوی «شرق» با پوران درخشنده را بخوانید.

 حادثه ناگوار این روزها؛ یعنی قتل آتنا اصلانی واقعا تاسف آور بود و البته هست. همین طور فجایع دیگری همچون ستایش قریشی، هم وطن افغانستانی شش ساله ما که افکار عمومی را ناراحت کرده است. به نظر می رسد که ساخت فیلم «هیس!… دخترها فریاد نمی زنند» از سوی شما در سال ۱۳۹۲ چقدر به موقع و درست بوده است. واقعا جامعه ما نیاز دارد با ساخت چنین فیلم هایی آگاه شود. خوشبختانه در زمان خودش فیلم پرفروشی شد، هرچند که در جشنواره فیلم فجر قدر ندید! خوشبختانه با دریافت جایزه بهترین فیلم برگزیده تماشاگران مشخص شد که مردم چقدر به این فیلم روی خوش نشان داده اند. حالا هم فیلم «زیر سقف دودی» در اکران سینماهاست و در آن دوباره به معضل مهمی در چارچوب خانواده اشاره کرده اید؛ یعنی طلاق عاطفی… . یادم می آید از روزی که به عنوان نخستین فیلم ساز زن پس از پیروزی انقلاب، به سینما ورود پیدا کرده اید تا الان همیشه روی معلولیت های جسمی و ذهنی کودکان، موضوعات ملتهب و آسیب های خانوادگی و اجتماعی متمرکز شده اید. چرا؟
بدون اینکه بخواهم، همیشه در مسیری قرار می گیرم که انگار آدم ها من را پیدا می کنند و مرا در شرایطی قرار می دهند که آن فضا برایم به دغدغه تبدیل می شود و تمام ذهنم را درگیر می کند. سال ها قبل می خواستم این فیلم را بسازم، اما همیشه فکر می کردم چگونه؟! چطور می شود این سکوت را که سال ها زیر فرش پنهانش کرده ایم، بیرون کشید و برای اولین بار درباره اش حرف زد که وقتی زنی ازدواج می کند نیازمند است که رابطه زناشویی اش درست شکل بگیرد. زندگی زناشویی معنا و مفهومی دوطرفه دارد. چطور باید به این مسئله پرداخت، درحالی که در جامعه ای زندگی می کنیم که روی همه چیز آن سرپوش گذاشته می شود! وقتی زوجی می خواهند از هم جدا شوند، فقط به این شکل می گویند با هم توافق نداریم و خلاص! دیگر نمی گویند مشکل زناشویی داریم! تمامی علل و دلایل سربسته باقی می ماند و سال ها روی هم تلنبار می شود، به گونه ای که آدم ها به جایی می رسند که ناچارند فریاد بزنند! من کلی از این آدم ها را دیده ام. سراغم می آیند و از خودشان می گویند. بارها پیش آمده که ساعت ها در دفترم با من صحبت می کنند. من فقط شنونده ای هستم که فقط در حیرت می مانم.

 خب به نوعی سنگ صبوربودن شما را آزار نمی دهد؟
واقعیت این است که باوجود همه فشارها، انتخاب کرده ام که با مردم نفس بکشم و زندگی کنم. دوست دارم در کنار مردم باشم. در قصه «زیر سقف دودی» اتفاقی افتاد و تحقیقات میدانی مرا در مسیر بحث «طلاق عاطفی» قرار داد. اگر می خواستم صرفا به مسئله طلاق بپردازم، جدا از اینکه بارها در سینما به آن پرداخته شده، روندی معمولی به نظر می رسید که بالاخره یک روزی تمام می شود! اما وقتی با طلاق عاطفی مواجه شدم، متوجه شدم در ظاهر زندگی همه چیز سرجای خودش قرار دارد. اما در عمق آن غوغایی به پاست. نکته تاسف برانگیز این است که خیلی از زن و شوهرها حتی نمی دانند که در طلاق عاطفی به سر می برند! درحالی که اتاق هایشان از هم جداست و این را هم طبیعی فرض می کنند. در حقیقت بیشتر در یک خانه با هم زندگی می کنند تا اینکه یک خانواده واقعی باشند! آنها به مرور زمان به این نتیجه رسیده اند یا پذیرفته اند که جدا از هم باشند و هرکدام مسیر خودشان را بروند، اما قضیه زنان کمی پیچیده است. چون معمولا زنان بعد از ترک خانه شوهر جایی برای زندگی ندارند. یک زن اگر بداند در خانه پدری منتظر او هستند و جایی دارد که از او حفاظت شود ممکن است زودتر خانه شوهر را ترک کند، اما اغلب می دانند که آنجا جایی ندارند. خصوصا اینکه مدت زیادی از زندگی زناشویی شان گذشته باشد.

 چون هویت جدیدی به دست آورده اند و دیگر نمی توانند تغییرش بدهند؟
دقیقا. چون طبق تربیتمان وقتی با لباس سفید به خانه شوهر رفتی، فقط باید با کفن سفید برگردی.

 چنین ریزه کاری ای را هم در فیلم شاهد هستیم که شیرین (مریلا زارعی) بعد از ترک خانه، شب را در خیابان و ماشین خود سپری کرد و حاضر نشد به خانه والدینش برود.
بله همین طور است، چون نه می تواند خانه شوهر را تحمل و از طرفی هم دیگر نمی تواند مثل گذشته رفتار کند.

 خانم درخشنده! به نظرم پرداختن به موضوعات و مشکلات زنان برای شما سخت تر است، به دلیل اینکه در درجه نخست باید ثابت کنید بی غرض چنین موضوعاتی را در فیلم تان مطرح می کنید و از سویی هم باید به گونه ای به موضوعتان بپردازید که از زاویه دید جامعه مردسالار، به اصطلاح برچسب فمینیست نخورید که درآن صورت با اما و اگرهایی مواجه می شوید. حالا سوالم این است چگونه در این سال ها بدون اینکه با تهاجم نگاه افراطی مردسالارانه مواجه شوید، توانستید به مسائل زنان هم بپردازید؟
من عرف جامعه و خط قرمزهایش را خوب می شناسم، بدون اینکه کسی به من بگوید خط قرمز کجاست. می دانم تا چه حد می توانم به موضوعی نزدیک یا از آن دور شوم، چون وقتی فیلم نامه می نویسم یا می خواهم فیلمی بسازم، با آدم هایی مواجه می شوم که در لحظه فیلم را می بینند و ممکن است با نگاه متعصبانه، این موضوع از دست برود یا برعکس با نگاه باز افراطی ممکن است حرف اصلی شنیده نشود و کل فیلم زیر سوال برود.

 در این صورت آیا مجبور به خودسانسوری شده اید؟
جاهایی مجبور به خودسانسوری هستم! چون اگر غیر از این عمل کنم ممکن است، حرفم شنیده نشود. چون اگر فیلم اجازه اکران نگیرد، به چه دردی می خورد!

 جامعه ما یکدست و تک صدا نیست. در این صورت تکلیف مخاطبان فیلم چه می شود؟
درست است که جامعه ما یکدست نیست و طبقات مختلف و نگاه های متفاوت در آن زندگی می کنند. هنوز بعضی ها فکر می کنند مردشان باید یک جفت جوراب را برای شان بخرد، هنوز نمی دانند می توانند خودشان هم در زندگی قدمی بردارند و بخشی از هزینه های زندگی را تامین کنند. بعضی ها خیلی سنتی هستند و برعکس بعضی ها از آن طرف بام افتاده اند. تضاد عجیبی بین تفکرات مختلف در جامعه وجود دارد. من سعی می کنم برایند آنها را در نظر بگیرم، چون قشری که متعصب تر هستند بیشتر از همه می توانند تصمیم گیرنده باشند؛ بنابراین سعی می کنم از نگاه آنها به موضوع نزدیک شوم.

 اما گاهی صبوری تان آدم را عصبانی می کند. به نظرتان این همه صبوری زیاد نیست؟!
منظورتان را کاملا می فهمم. شما با فیلم «هیس… دخترها فریاد نمی زنند» موافق بودید و می دانید که دست روی موضوع مهمی گذاشته ام. حالا از شما می پرسم چگونه باید این فیلم را می ساختم تا به کسی برنخورد؟

 درست است، اما در این گونه مواقع متر و معیارتان چیست؟
سعی می کنم نگاهی اخلاق گرایانه داشته باشم.

 شما کرمانشاهی هستید. نمونه متعالی حضور موثر زنان کُرد را در جنگ کوبانی علیه تروریست ها شاهد هستیم. آنها در نهایت لطافت، ناچار شدند دست به اسلحه ببرند تا از حیثیت شان دفاع کنند. حالا فکر نمی کنید دست کم در جاهایی باید صریح تر رفتار کنید؟
من در جایی زندگی می کنم که نمی توانم یک دفعه فریاد بزنم، درعین حال هم باید فریاد بزنم، پس سعی می کنم فریادم را به گونه ای بزنم که همه بشنوند، نه اینکه رانده شوند. در «زیر سقف دودی» خواستم از زندگی زناشویی، مسائل جنسی و عشق ورزی صحبت کنم. زن فیلم بااکراه می گوید «وای خانم دکتر عیبه این چه حرفیه! مگر می شه از این حرف ها زد».

 همین دیگر، چون در فیلم خانم روان شناس (آزیتا حاجیان) درمانگر مسائل زناشویی بود، اما اصلا در فیلم واضح نیست، چرا؟
نمی توانستم واضح آن را مطرح کنم؛ بنابراین نام مطب را روان شناسی گذاشتم. آخر مسائل زناشویی را چگونه باید در فیلم مطرح می کردم که اصل مطلب لطمه نبیند! به همین دلیل برخی ها معتقدند اگر این فیلم ساخته شد، به دلیل حضور من بود. در غیر این صورت اصلا ساخته نمی شد. چون آبرومندانه به این مسئله نگاه می کند.

 به نظرم دلیل دیگر این است که شما خارج از فضای سینما حاشیه ندارید. نظرتان چیست؟
دقیقا؛ چون همیشه خواسته ام مسائل اجتماعی و دردهای پنهان شده و مثل غده های سرطانی در جامعه رخنه کرده را بیان کنم؛ بنابراین هیچ وقت به طرف مسائل سیاسی نرفته ام.

 به نظرم بعد از این همه سال کارکردن باید به شما دست مریزاد گفت. چون در عین اینکه هیچ پشتوانه ای نداشته اید، سراغ موضوعاتی رفته اید که هرکسی طرفش نمی رود. چطور این اتفاق افتاد؟
چون من از خودم گذشته ام تا بتوانم حرفی را بزنم که می دانم درد یک جامعه است. حتی از سرمایه شخصی هم استفاده کرده ام، چون عشق من مردم هستند، مردمی که می دانم چه رنجی می کشند و حتی آگاهی ندارند که کجا ایستاده اند. مردمی که فرزندشان مواد توهم زا استفاده می کند، اما مادر و پدر مطلع نیستند؛ چون با فرزندشان فاصله دارند.

 شیرین با اینکه تحصیل کرده بود؛ اما در خانواده اش یعنی بهرام (فرهاد اصلانی) و پسرش آرمان (ابوالفضل میری) به گونه ای غرق شد که خود را فراموش کرد. اما نکته مهم فیلم این است که قبل از شیرین، پسر زندگی موازی پدر را می فهمد.
مشکل امروز برخی از خانواده های ما از همین جنس است. پسر می گوید تو به جای اینکه تلفن را روشن کنی و احوالات شوهرت را دریابی، مدام دنبال من هستی. این زن از جایی به بعد از همسرش مهری نمی بیند و به فرزندش می چسبد. درحالی که پسر تا زمانی که بچه بود نیاز به مراقبت داشت، اما وقتی بزرگ شده دیگر نباید دغدغه مادر باشد.

 البته مقصر اصلی، خود شیرین بود. برای اینکه برای خودش ارزشی قائل نمی شد؟
کاملا. بیشتر زنان ما الان در این وضعیت هستند. بدون اغراق سنگ زیرین آسیاب هستند و از زندگی شان لذتی نمی برند. خانمی برایم تعریف می کرد که در گذشته پسری را دوست داشتم، اما خانواده اجازه نداد با او ازدواج کنم. به ناچار هرکدام مان با افراد دیگری ازدواج کردیم. الان در زندگی ام به جایی رسیده ام که شماره آن پسر را پیدا کرده ام و با هم رابطه تلفنی داریم!! خب ببینید این فاجعه است. متاسفانه ناچارم بگویم در جامعه ما برخی از زنان شوهردار، دنبال مردان دیگری هستند!! چون تازه متوجه شده اند که نیاز دارند… .

 البته گذشته آنها را باید مورد واکاوی قرار داد. در فرهنگی که همیشه می گوید هیس، حرف نزن! به نظر شما یک زن مسائل و مشکلاتش را کجا باید مطرح کند؟
بله. به همین دلیل می گویم که باید آسیب شناسی شود. این مسائل باید دقیقا مورد تحلیل و بررسی قرار بگیرند. چون همه چیز در زندگی انسان تاثیر می گذارد. جامعه را همین افراد تشکیل می دهند. در نتیجه زنی بعد از سال ها تازه متوجه می شود که باید از نیازش در بیرون از خانواده حرف بزند.

 در زندگی شیرین و بهرام شاهد دیالوگ نیستیم. اگر هم حرفی هست بیشتر مجادله است؟
چون در درجه نخست اصلا نه یکدیگر را می بینند و نه حرف یکدیگر را می شنوند.

 به نظرم فیلم ساز در جایی آن قدر پر از دغدغه است که حرف ها را با هم زده؛ مثلا طلاق عاطفی می تواند موضوع یک فیلم صددقیقه ای باشد، اما شما در کنارش مسئله زندگی کردن دختر و پسر زیر یک سقف (ازدواج سفید) را هم مطرح کرده اید. به نظر شما این حجم از اطلاعات و مشکلات در فیلم تماشاگر را از نظر حسی پس نمی زند؟
خیر. چون وقتی از طلاق عاطفی در خانواده ای صحبت می کنید که ۳۵ سال از عمر ازدواجشان گذشته، ناچارا پسر خانواده که الان ۲۴ ساله است، چه الگویی می تواند بگیرد؟ اصلا معنا و مفهوم خانواده برای پسر چیست؟! پدر و مادر پسر یکدیگر را دوست ندارند. بنابراین این پسر حاصل نگاه غلط در زناشویی است که هیچ الگوی خوبی برای او برجای نگذاشته اند و می خواهد از این خانه فرار کند.

 چرا نقش زن دوم، رعنا (بهنوش طباطبایی) در این فیلم از جنس زنان اغواگر نیست؟
واقعیتی که الان وجود دارد این است که دخترهای زیادی هستند که در عین اینکه واجد شایستگی هایی هستند هنوز ازدواج نکرده اند. سنشان در حال بالارفتن است، اما حس مادرانه دارند و می خواهند صاحب زندگی خانوادگی و فرزند شوند، اما در شرایطی که در جامعه به وجود آمده، تکلیف این دخترها چیست؟ دختری که نیاز مالی ندارد و فقط به عشق فکر می کند تا با کسی که دوستش دارد زندگی کند و بچه داشته باشد.

 حتی رعنا وقتی شنید بهرام می خواهد شیرین را طلاق بدهد ناراحت شد.
چون دختر بدی نیست. او سمبل دخترهای دهه ۶۰ است که هنوز ازدواج نکرده اند.

 هر دو این زنان در موقعیت خودشان افراد قابلی هستند، اما عاشق مردی شده اند که نه ظاهر دلچسبی دارد و نه اخلاق خوبی. تازه حرف های خانم دکتر را هم جدی نمی گیرند. چرا؟
اینها الگوهایی است که از جامعه گرفته شده. من فقط آنها را به نمایش گذاشتم.

 جالب است هر دو زن وقتی به آگاهی می رسند، دیگر پذیرای این مرد نیستند. چرا؟
قضاوت نکردم، اما برخی ها برای پایان فیلم ترجیح می دادند که شیرین سوار ماشین بهرام شود. با خودم گفتم خب اگر قرار باشد پایان مثل روال همیشگی باشد دیگر چرا فیلم ساختم؟!

 واکنش مردان به فیلم «زیر سقف دودی» چیست؟
جالب است که در یکی از بازدیدهایم از سالن سینما آقایی در سینما به من گفت: «من روان شناس هستم. شما در فیلم مردان را بد و زنان را فرشته جلوه داده ا ید!» من پاسخ دادم شما دقیقا اشتباه می کنید. من فقط وضعیت موجود در جامعه را نشان دادم و فقط تلنگر کوچکی زدم.

 اتفاقا شما در فیلم، زن را عقب تر از زن به تصویر کشیده اید و منتقد چنین وضعیتی شده اید؟
همین طور است. شیرین فراموش کرده که زن است و باید به خودش برسد. نه اینکه با آبمیوه پشت در اتاق پسر بایستد! نادرست است که ما به بچه هایمان استقلال نمی دهیم تا مهارت های زندگی را یاد بگیرند. به همین دلیل وقتی ازدواج می کنند مشکلاتشان شروع می شود. بهتر است کنار بایستیم و برای خودمان زندگی کنیم. ورزش و دوره های خودمان را داشته باشیم و لباس موردعلاقه مان را بپوشیم.

 جالب است که هیچ گاه در فیلم هایتان پرچم استقلال زنان را به دست نگرفته اید، اما همین را هم برخی برنمی تابند. چرا؟
چون یک زن پرچم استقلال را باید از آگاهی به دست بیاورد. باید به جایی رسید که این پرچم را به دست مان بدهند؛ چون اگر اول از همه پرچم به دست بگیری، دستت را قطع می کنند. واقعیت موجود این است که جامعه ما مردسالار است؛ در حالی که باید شایسته سالار باشد. بحث اصلی من این است: زندگی ای که چنین معیوب پیش می رود، چگونه آینده ایران را خواهد ساخت؟ این بچه ها که می خواهند آینده را بسازند، چطور باید یاد بگیرند و روی پای خودشان بایستند؛ در حالی که هیچ الگویی از مهر، عشق، محبت و احترام ندارند و مدام خشونت و دعوا در خانواده دیده اند. جامعه ما واقعا جامعه ای مونولوگ است. شما در ذهنتان بدون اینکه بدانید و طرف را بشناسید، به او حسادت می کنید و از او متنفر می شوید. درحالی که هیچ وقت نشده با او حرف بزنید و بفهمید واقعا این طور است یا نه.

 شاید چون فرصت شنیدن نداریم؟
چون فرصت نمی دهیم کسی حرف بزند. چون یاد نگرفته ایم به حرف دیگران گوش کنیم. باید تامل کنیم و بعد جواب بدهیم و ببینیم درست می گوید یا نه. اینها را چه کسی باید به ما یاد بدهد؟ چه وقت باید یاد بگیریم؟ نسلی که قرار است ازدواج کند، باید بفهمد با چه کسی می خواهد پیمان زناشویی ببندد. اگر طرف مقابلش را دوست ندارد، چه اجباری برای این ازدواج است؟! تازه این اول راه است. باید برای بچه ای که قرار است به دنیا بیاورند، ارزش قائل شوند و بدانند زندگی فقط فرزندآوری نیست. فراهم کردن خوراک و پوشاک فرزند که کافی نیست. باید زمان بگذاری، با هم دوست شوید تا بچه به تو اعتماد کند و حرف هایی را که در دل دارد، با شما در میان بگذارد. وقتی از مدرسه به خانه برمی گردد، باید از او سوال کنی که امروز چطور گذشت. اما متاسفانه نگاهی که اغلب در خانواده های ما حاکم است، بیشتر کنترل ها روی دختران است تا پسران! درحالی که حواس مان باید به هر دو باشد.

چون در فرهنگ عرفی ما این گونه جاافتاده که دختران را باید کنترل کرد و نه پسران را. در این صورت چه باید کرد؟
همان طور که گفتم، مهم ترین مسئله دادن آگاهی است. والدین باید بدانند که خطرات برای پسران هم کم نیست. اما اغلب برای آنها مهم نیست که پسر چه ساعتی به منزل برمی گردد یا کجاها می رود. گاهی اوقات پسران جوان مسائلی را برایم تعریف می کنند که تازه با عمق معضلات آشنا می شوم.

 در فیلم «زیر سقف دودی»، نقش منفی داستان با بازی حسام نواب صفوی، تاثیر زیادی روی موقعیت داستان ندارد. چرا چنین شخصیتی را وارد داستان کردید؟
او بیشتر «تیپ» است. می خواستم بگویم وقتی شما فرزندتان را از خودتان دور می کنید، جذب جاهایی مثل پارتی های شبانه، دورهمی و آدم های بی هویتی از این دست می شود. در برخی از این دورهمی ها مواد مصرف می کنند و خیلی از زندگی ها شروع یا تمام می شود!

 وقتی بچه محبت از کسی نمی گیرد، بالاخره جذب کسی می شود که او را ببیند، حتی اگر در جهت منفی باشد! خوشبختانه من دختری را وارد قصه فیلم کردم که جامعه را تربیت می کند و به پسر می گوید اگر می خواهی با من ارتباط داشته باشی، باید به مطب روان شناس بروی و درمان شوی. باید به اشتباهاتت اعتراف و رفتارت را تصحیح کنی. منتها متاسفانه در جامعه ما معذرت خواهی معنا ندارد و اغلب افراد به سختی معذرت خواهی می کنند. درحالی که معذرت خواهی یعنی شهامت داشتن. کسی که عذرخواهی می کند، فهمیده اشتباه کرده و بر خطایش سرپوش نمی گذارد. اگر این امر در فرهنگ ما اجرا شود، کلید خیلی از دردها و مشکلات ماست.

 بااین حال، روش پسر در مسیر فیلم خیلی هم مبتنی بر عقلانیت نیست؟
در واقع اینجا عشق پیروز می شود. آرمان به واسطه عشقی که به دختر دارد، به مطب روان شناس می رود.

 به نظرم پایان فیلم، یکی از پایان های خوب فیلم های شماست. چرا این پایان را انتخاب کردید؟
همان طور که گفتم، نخواستم قضاوت کنم؛ بنابراین با رفتن شیرین قصه تمام نمی شود. دوربین که بالا می رود، وارد خانه های مردم می شویم و سوال اساسی من این است: خانه های دیگر در چه وضعیتی هستند؟ در سالن سینما هنگام فیلم دیدن سکوت حاکم است و همه فقط گوش می دهند. اما بعد از خروج از سالن، بحث هایی میان شان درمی گیرد. پشت سر مخاطبان می رفتم، می دیدم و می شنیدم با هم بحث می کنند. این مهم است که آسیب های اجتماعی راهی باز کند نه فقط موضوع مطرح شود. باید فکر کرد این فیلم می تواند چه تاثیراتی روی رفتارهای جامعه بگذارد. خانمی می گفت یکی از دوستانش دو ماه بود که با شوهرش قهر کرده و به منزل والدینش رفته بود، هرچه خواستم این دو نفر را با هم آشتی دهم نتوانستم. اما بعد از دیدن این فیلم به هر دو نفر جداگانه زنگ زدم و گفتم برای تان بلیت فیلم «زیر سقف دودی» را خریده ام. جالب است بعد از اتمام فیلم با هم تماس گرفتند. بعد از مدتی مشکل شان را پذیرفتند و دوباره به سمت زندگی مشترک رفتند.

 آیا بهتر نبود داستان فیلم را کمی جسورانه و بازتر مطرح می کردید؟
اگر قرار بود این فیلم را بازتر بسازم، باید زن را هم در یک رابطه موازی با مردی دیگر قرار می دادم. اما سعی کردم حرمت های جامعه را زیر سوال نبرم؛ چون جایگاه زن، خاص است. او را تا لب بحران قصه کشاندم. اما از آن بحران رد شد. در غیر این صورت، فیلم مجوز پخش نمی گرفت. بااین حال واقعا خودم رنج روحی می کشم. چون هم باید حرفم را بزنم و هم فکر کنم چطوری این حرف را بزنم! از طرفی محدودیت هایی برای خودم ایجاد می کنم که ربطی به فیلم سازی ندارد. می خواهم چیزی را بگویم. ولی ناچارم با ملاحظات مطرح کنم!

 از اکران فیلم راضی هستید؟
از اینکه تبلیغات فیلم دهان به دهان است و مخاطب را جذب کرده راضی ام. اما اسپانسر، حمایت و بیلبورد در سطح شهر ندارم. تنها حامی ام خداست. به پشتوانه او دستم را روی دو زانو گذاشته و تا امروز کار کرده ام. فروش به نسبت خوب است. اما سئانس های زیادی در سینماها ندارم. چون فیلم های کمدی روی اکران است و سئانس های فیلم های ما گرفته می شود.

 واکنش ها در شهرستان ها به فیلم چگونه است؟
از نظر آگاهی بخشی در شهرستان ها عالی است. خدا را شکر که مردم با فیلم برخورد خوبی داشته اند و به عنوان درد بزرگ با این فیلم برخورد می کنند که بالاخره باید حل شود.

 فیلم «هیس پسرها گریه نمی کنند» در چه مرحله ای است؟
فیلم نامه را برای دریافت پروانه ساخت تحویل داده ام. امیدوارم پروانه ساخت بگیرد.

منبع: روزنامه شرق/ فرانک آرتا