پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما، میثم محمدی:
خیلی راحت و با صراحت می توان گفت که نیمی از ۴۴ اثر بخش چشم انداز سینمای ایران در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر با هیچ ماده و تبصره ای نباید به جشنواره راه پیدا می کردند، چون از همه لحاظ، کمیت آنها می لنگید. نه خبری از قصه بود، نه روایت درست و نه کارگردانی و چندین چیز که می تواند مخاطب را مجاب کند که بدون رودربایستی با صندلی های سالن تا انتها به تماشای آن بنشیند. اما انتخاب شدند و  در راستای همان انتخاب های شاهکار، با داوری های سوپرشاهکار خود کاری کردند کارستان. حالا این روزها از گوشه و کنار فیلمهایی را می بینیم که مقبول نظر هیات انتخاب نبودند و کنار رفتند تا فرصتهای بعدی.

یکی از این آثار فیلم سینمایی “زرد” به کارگردانی مصطفی تقی زاده است که البته حرف و حدیث هایی هم بر سر انتخاب نشدن آن وجود داشت. ولی فارغ از این مسائل فرامتنی “زرد” بسیار مستحق تر از برخی آثار جشنواره بود که ابتدایی ترین فاکتورهای سینما را هم نداشتند. تقی زاده بر خلاف بسیاری از جوانان فیلم اولی شیفته تکنیک های سینمایی و بهره گیری اضافه از آنها نیست و فیلمنامه اش نیز از پیچ و تاب های کافی و موثر در پیشبرد داستان برخوردار است، هر چند که طبیعی است مانند هر فیلمی در برخی مواقع دچار لکنت می شود و شاید شخصیت پردازی ها و روابط در فصولی، از پرسپکتیو اندازه ای برخوردار نیستند، اما با ترتیب روایی درست قصه را پیش می برد.

“زرد” به دلیل تعدد لوکیشن و بازیگر، فیلمی دشوار برای یک کارگردان فیلم اولی محسوب می شود، چرا که طراحی میزانسن ها براساس حفظ یک رابطه منطقی میان نماهای اثر که بی شک با تدوین سجاد پهلوان زاده که یکی از خوش فکرترین تدوینگران جوان سالهای اخیر سینمای ایران است، به تکاملی حداکثری رسیده و انسجام بصری خوبی را حاصل کرده است. “زرد” بطور حتم می توانست در لیست هیات انتخاب جشنواره باشد و در یک فضای جدی مورد قضاوت قرار گیرد و برخلاف نامش، با قابلیتهای خودش صورتش را سرخ نگه دارد و مورد توجه قرار گیرد.

یکی از ویژگی های مثبت این اثر سینمایی پرهیز از غافلگیریهای آنی در طول روایت است و فیلمنامه نویس ترجیح داده در خصوص بحران اصلی داستانش که در ادامه منجر به رشد شاخه های فرعی فیلمنامه می شود، با مخاطب رو راست باشد و او را در مقام ناظر به قضاوت بنشاند و شبیه آثار متعدد سالهای اخیر سینما، بی دلیل پنهان کاری های غیرضروری ندارد، مگر اینکه باز هم براساس ضرورت برپایی جهان داستانی خود این کار را کرده باشد.

با تمام این تفاسیر “زرد” جای بحث و مداقه بیشتر را دارد و می توان درخصوص ابعاد متنی و فرامتنی، کارگردانی، شخصیت پردازی و جهان داستانی آن بیش از اینها نوشت و نکات منفی و مثبت آن را مورد بررسی قرار داد، اما چیزی که از همین حالا قابل پیش بینی است، استقبال مخاطب از این فیلم در اکران عمومی است، چون تمامی فاکتورهای یک فیلم مخاطب پسند را داراست و می تواند یکی از شگفتی های گیشه سال ۹۶ باشد.