پوران درخشنده نویسنده و کارگردان سینما در همشهری نوشت:
اوایل دهه۸۰ تصمیم گرفتم فیلمی درباره گسترش اعتیاد میان نسل جوان بسازم. در تحقیقات و پژوهش‌هایی که برای نگارش فیلمنامه انجام دادم با واقعیت‌های هولناکی مواجه شدم که تا آن روز از آنها خبر نداشتم. نه من که احتمالا خیلی‌ها نمی‌دانستند زیر پوست شهر چه می‌گذرد. آن سال‌ها هنوز در دوران سیطره رسانه‌های رسمی و سنتی به‌سر می‌بردیم. روزگاری که می‌شد تصمیم به جلوگیری از انتشار خبری را گرفت و از مطلع شدن جامعه جلوگیری کرد. با همین نگرش می‌شد مقابل آثار هنری که انعکاس‌دهنده معضلات اجتماعی بودند هم ایستاد. من و همکارانم داستان‌های فراوان درباره ممیزی‌های انجام شده، پروانه های ساخت صادر نشده، پروانه نمایش‌های بی‌اعتبار و اکران‌هایی که به‌شکل دستوری شکل کم‌رونق به خود گرفتند داریم که روایت کنیم. این داستان همچنان ادامه دارد ولی ماجرای جلوگیری از انتشار خبر به‌دلیل ورود رسانه‌های نوین ارتباط جمعی دیگر امکان‌پذیر نیست.
دیگر خبر صرفا از مجراهای رسمی و کنترل‌شده منتشر نمی‌شود. حالا شبکه‌های اجتماعی پیشتاز انتشار اخبار شده‌اند و متأسفانه بسیاری از این خبرها هم طعم تلخی دارند. از آنجا که منتشرکنندگان خبر، حرفه‌ای نیستند خیلی وقت‌ها شایعه جای خبر را می‌گیرد یا خبر اولیه آنقدر با اغراق همراه می‌شود که دیگر عنصر واقعیت در آن به چشم نمی‌آید. با تمام این آسیب‌ها، خیلی‌وقت‌ها هم شبکه‌های اجتماعی در اطلاع‌رسانی نقش مؤثر و مثبت ایفا می‌کنند. از سطح اولیه خبر که بگذریم به تحلیل می‌رسیم و ریشه‌یابی و واکاوی. این بخشی است که هنر باید مسئولیتش را برعهده گیرد و در رأس‌شان سینما باید پرچمدار باشد. سینما می‌تواند به‌عنوان رسانه‌ای قدرتمند جلوی تکرار برخی اتفاق‌های تلخ را بگیرد. سینمایی که البته در دام محافظه‌کاری گرفتار نشود. گاهی‌وقت‌ها مسئولان وقتی با رخدادهای تلخ و تکان‌دهنده مواجه می‌شوند با واداشتن هنرمند به سکوت، به گمان خودشان مصلحت‌اندیشی می‌کنند. درحالی‌که سکوت راه‌حل نیست و دقیق که بنگریم مصلحتی را هم برای جامعه درپی ندارد. اجازه بدهید هنرمندی که دغدغه این سرزمین را دارد با نگاهی دردمندانه و مسئولانه به واکاوی رخدادهای تلخ جامعه بپردازد. پشت این واکاوی چیزی جز حسن‌نیت و دلسوزی وجود ندارد کمی جسارت ما را به نقطه‌ای بهتر از آنچه امروز در آن قرار داریم می‌رساند.
