پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

 شاید اگر سازمان لیگ و حراست سازمان ورزش با درخواست باشگاه پرسپولیس برای حضور همسر و دختر «برانکو ایوانکوویچ»، سرمربی پرسپولیس، موافقت نمی‌کردند، موضوع حضور زنان در استادیوم دوباره بر سر زبان‌ها نمی‌افتاد.

به گزارش سینما سینما ،اما پس از رسانه‌ای‌شدن این خبر بود که شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های مجازی پر شد از یک سؤال تکراری: «چرا بانوان ایرانی نمی‌توانند در استادیوم‌ها حضور پیدا کنند؟» جواب‌ها هم به همان اندازه تکراری است: «حرف‌های رکیک و فضای غیرخانوادگی ورزشگاه‌ها»؛ پاسخی که «میترا حجار»، بازیگری که مدتی است فعالیت اجتماعی‌اش بیشتر از گذشته هم شده، آن را قانع‌کننده نمی‌داند.او در گفت وگو با صفحه آخر شرق دراین باره حرفهای جالبی زده است .

چقدر با این استدلال که باید از حضور زنان در استادیوم‌ها به دلیل فضای غیرخانوادگی آنها، جلوگیری شود، موافق هستید؟
راستش را بخواهید خود من شخصا از هر مسئولی که دیده‌ام، پرسیده‌ام که چرا زنان اجازه حضور در استادیوم‌ها را ندارند و آنها همین پاسخ را داده‌اند. اما من معتقدم که اتفاقا برعکس حضور زنان در استادیوم‌ها تأثیر مثبتی خواهد داشت و باعث می‌شود که مردان نیز بیشتر رعایت کنند و هر حرفی را نزنند. اتفاقا این تفکیک جنسیتی نتیجه عکس داده است. امروزه همه کشورهای جهان، سرمایه‌های هنگفتی را برای جلب جوانان به ورزش صرف می‌کنند. اما با گذشت سال‌ها ما هنوز نتوانسته‌ایم یک فضای سالم و امن ایجاد کنیم که زنان ما بتوانند در استادیوم‌ها حضور پیدا کنند. هر فوتبالیستی دوست دارد کسانی که برایش مهم هستند و خانواده‌اش در کنارش حضور داشته باشند. این حضور برای ورزشکاران دلگرم‌کننده است. حضور آدم‌هایی که به فرد عشق می‌دهند در بالابردن روحیه ورزشکاران خیلی مؤثر است. این تأسف‌آور است که ورزشکاران ما از این موضوع بی‌بهره هستند. من امیدوارم رحمتی که شامل حال خانواده برانکو شد، شامل دیگر ورزشکاران هم بشود. واقعا برای هر کسی دردناک است که می‌شنود همسر یک فوتبالیست اولین‌باری که اجازه ورود به استادیوم را پیدا کرد، مراسم ختم شوهرش بود.
حضور زنان در استادیوم تأثیر اجتماعی دیگری هم می‌تواند داشته باشد؟
واقعیت این است که امروز خانم‌های ایرانی در بسیاری از حوزه‌های اجتماعی حاضر و تأثیرگذارند. من از زمانی که در حوزه محیط‌زیست فعال شده‌ام، این حضور را کاملا حس می‌کنم. در همه جلساتی که شرکت می‌کنم، یک نگاه اجمالی به جمع می‌اندازم و می‌بینم که بسیاری از شرکت‌کنندگان خانم‌ها هستند. آخرین جلسه‌ای که در آن شرکت کردم، در لرستان و در کنار خانم ابتکار بود که دیدم حتی دانشجویانی که در آن جلسه شرکت کرده بودند، یک خانم را به‌عنوان نماینده‌شان انتخاب کرده بودند که صحبت کند. ما نباید این حضور را نادیده بگیریم. اتفاقا برای خود جامعه مفید است که مسئولان آن اذعان کنند امروز خانم‌ها چه نقش مهم و پررنگی در همه عرصه‌های اجتماعی دارند.
با این توضیحات فکر می‌کنید جامعه آمادگی حضور خانم‌ها در استادیوم‌ها را داشته باشد؛ خود آقایان فوتبال‌دوست؟ 
مسئله اصلی این است که آیا ما می‌خواهیم فرهنگمان تغییر کند یا نه؟ توهین‌هایی که در استادیوم‌ها ردوبدل می‌شود، معرف فرهنگ چندهزارساله ایرانی نیست و حتما ما نمی‌خواهیم این توهین‌ها معرف فرهنگمان باشد. به‌کاربردن این نوع الفاظ رکیک که امروزه در شبکه‌های اجتماعی هم به‌وفور آنها را مشاهده می‌کنیم و مورد آخرش هم توهین به لئوناردو دی‌کاپریو، بازیگر هالیوودی، بود، یک رویه غلط است که باید تغییر کند و به اعتقاد من با جداسازی زنان از مردان تغییری نمی‌کند. اتفاقا برعکس اگر اجازه دهند خانم‌ها هم مثل آقایان وارد استادیوم‌ها شوند، وقتی این خانم‌ها و آقایان که جوانان این کشور و تربیت‌کننده نسل بعدی هستند، از حرف‌های ردوبدل‌شده، آزرده شوند، حتما سعی می‌کنند در پرورش فرزندانشان به این مسئله واکنش نشان دهند و درنتیجه با این تأثیر مثبت، فرهنگ به‌مرور تغییر خواهد کرد.