کیم کی-دوک کارگردان سرشناس کره جنوبی بر اثر ابتلا به کرونا جان باخت.
به گزارش سینماسینما، به نقل از ددلاین، کیم کی-دوک فیلمساز اهل کره جنوبی در حالی که در لتونی بوده به خاطر مشکلات پیش آمده به دلیل کووید -۱۹ در ۵۹ سالگی از دنیا رفت.
این فیلمساز به این کشور بالتیک رفته بود تا خانهای آنجا بخرد و مجوز سکونت دریافت کند. او امروز صبح در بیمارستانی که در آن به خاطر کووید -۱۹ تحت درمان بود درگذشت.
کیم کی-دوک که در سال ۱۹۶۰ در بونگوا واقع در کره جنوبی به دنیا آمده بود، خودش را به عنوان سازنده فیلمهای هنری درجه یک و اغلب تیره و بحث برانگیز جا انداخت که در فستیوالهای بینالمللی بسیار دیده شدند.
نخستین ساخته این کارگردان فیلم «کروکودیل» محصول سال ۱۹۹۶ بود که در کره با واکنشهای خوبی مواجه شد و در فستیوالهای اروپایی به نمایش درآمد.
فیلم «جزیره» سال ۲۰۰۰ او به خاطر خشونت شدید و محتوای تیرهاش شناخته شد. این روند در تمام آثار او دیده میشود و در این فیلم هم این کارگردان از صحنههایی از خشونت علیه حیوانات که به گفته خودش واقعی بودند، استفاده کرده است. این فیلم در کره با واکنشهای منفی مواجه شد اما در سطح بینالمللی سر و صدا کرد و مخصوصاً در فستیوال ونیز باعث شد حال چند نفر به هم بخورد و غش کنند.
این فیلم در فستیوالهای تورنتو و ساندنس هم پخش شد و در سطح بینالمللی توزیع شد. البته این فیلم به خاطر طبیعت محتوایش نتوانست در بریتانیا اجازه پخش بگیرد.
اما شاید فیلمی که بیشتر از همه به خوبی از آن یاد میشود «بهار، تابستان، پاییز، زمستان… و بهار» محصول سال ۲۰۰۳ باشد که داستان یک صومعه بودیستها را تعریف میکند که در جنگلی آرام روی یک دریاچه شناور است. این فیلم نقدهای بسیار درخشانی دریافت کرد و در آمریکا هم روی پرده رفت.
فیلم «دختر بخشنده» سال ۲۰۰۴ او در برلیناله نمایش داده شد و توانست جایزه خرس طلایی را از آن خود کند. در همان سال فیلم «۳- آهن» این کارگردان جایزه شیر نقرهای ونیز را از آن خود کرد.
کیم همچنین در کن به موفقیت دست پیدا کرد و پس از نمایش فیلم «نفس» در سال ۲۰۰۷ در بخش رقابتی، او توانست با فیلم «آریرانگ» در سال ۲۰۱۱ برنده جایزه نگاهی ویژه این فستیوال شود. او در سال ۲۰۱۲ به ونیز برگشت و جایزه شیر طلایی را برای «پیتا» به خود اختصاص داد.
منبع: مهر
لینک کوتاه
مطالب مرتبط
نظر شما
پربازدیدترین ها
آخرین ها
- درباره اهمیت خواندن فیلمنامه اشغال بیضایی پس از جنگ ۱۲ روزه /بیگانه آزادی نمی آورد
- بهرام بیضایی درگذشت
- «موبهمو»؛ خط به خط، نفس به نفس، چهره به چهره
- در بیست و چهارمین دوره جشنواره؛ ۱۴ اثر از سینماگران ایرانی در داکا نمایش داده میشود
- از ۱۰ دیماه؛ «مرد خاموش» به سینماها میآید
- «بامداد خمار»؛ در منزلت فرودستی
- در ستایش سینمای بیچیز؛ همه چیز داشتن در عین بی چیزی
- آیین پایانی یازدهمین دوره انتخاب آثار برتر ادبیات نمایشی / گزارش تصویری
- شیرین یزدانبخش درگذشت
- افسانهای در حبس؛ سرنوشت «چریکه تارا»
- اقتباس بهمثابه ابزار فهم جامعه/ از روایت تراژیک تا روایت عاشقانه
- «دیدار بلوط»؛ بازگشتی به شکوه یک خاطره
- اشغال بهرام بیضایی وزمانه پس از جنگ ۱۲ روزه/به بهانه ۵ دی سالروز تولد بهرام بیضایی
- «سامی»؛ روایتی انسانی از جنگ بیپایان
- سینمای مستقل ایران را به رسمیت بشناسید
- گیشه سینما در دست کمدیها/ دو فیلم جدید اکران شدند
- اعلام بودجه فرهنگ و هنر در سال ۱۴۰۵
- مصوبهای برای حذف وزارت فرهنگ؛ مصوبه «سیاستهای صوت و تصویر فراگیر»؛ تعارض با جمهوریت
- «بابا پیکاسو»؛ در چنبره عواطف، حرمان و جداافتادگی
- «شمعی در باد»؛ جسورانهترین فیلم نیمه اول دهه هشتاد
- مهتاب ثروتی و مرجان اتفاقیان به «خاکستر خیال» پیوستند
- «جزیره آزاد»؛ خداوندگار خودخوانده جزیره آزاد
- جیمز کامرون: از سلطه هوش مصنوعی میگریزم/ «آوارتار۳» و شروع افتخارآمیز اکران
- بازیگر آمریکایی خودکشی کرد
- «قمرتاج»؛ از ثبتِ واقعیت تا سازماندهی روایت
- «یک تصادف ساده»، فیلم مورد علاقه باراک اوباما
- مدیران تلویزیون به جای اینکه نقدها را بپذیرند به انتقاد از منتقدان می پردازند
- آخرین قاب یک کارگردان در «سینماحقیقت۱۹»/ احسان صدیقی درگذشت
- «شهر خاموش»؛ طلسم فاوست بر فراز شهر
- واکنش روزنامه هفت صبح به مصاحبه اخیر مهران مدیری : از برج عاج خود پایین نیامد





