سینماسینما، منوچهر دینپرست
«پرویز» از آن دست فیلمهایی است که نمونهاش در سینمای ایران یا کمتر ساخته میشود یا اصلا اقبالی به آن نمیشود. اما «پرویز» نشان داد که میتوان جهان دهه ۹۰ ایران را در تهران و در شهرکی بهخوبی به تصویر کشید.
«پرویز» داستان مرد ۵۰ ساله عظیمالجثهای است که با هیکل درشت خود تنها و در کنار پدرش زندگی میکند. پدرش قصد ازدواج دارد و او را به خانه دیگری میفرستد تا زندگی جدید خود را شروع کند. «پرویز» در جهان اجتماعی قرار دارد که نمیتوانیم بیرون و درون فیلم را از یکدیگر جدا کنیم، چراکه فیلم درون و برون بههمپیوستهای دارد. نام فیلم با نام بازیگر یکی است. این نخستین لایهای است که مخاطب را درگیر جهانی میکند که قرار است یک فیلم ببیند، اما در پایان متوجه میشود فیلم چنان لایه لایه ساخته شده که جهانهای مختلفی را در کنار هم قرار داده است و ما با نظامی از ساختارها روبهرو هستیم که نمیتوانیم نظام معنایی فیلم را بهسادگی تفسیر و تاویل کنیم.
پرویز در تنهایی، بیکسی، ملالت، تکرار و منفعل و بیمسئولیت زندگی خود را ادامه میدهد. او دائما تکرار میکند من با کسی کاری ندارم. او میخواهد تنها باشد و از این تنهایی لذت ببرد. او سرخوش نیست، اما بدبخت هم نیست. او زندگی خطی تکراری خود را در فضای تهی شهرک با مسئولیتی محدود در حد جمعآوری شارژ ساختمان ادامه میدهد. اما ناگهان همه چیز تغییر میکند. او از شهرکی محدود که ساکنان آن خود را از دیگران جدا کردهاند و در خانهای که در آن سالها زندگی کرده و محیطی آرام بوده، به بیرون از شهرک پرتاب میشود. او به خانهای تهی و فرسوده و خالی از سکنه پرتاب میشود.
پرتاب شدن پرویز نشاندهنده این است که او در وضعیت زوال قرار میگیرد. وضعیتی که سالهاست در آن قرار گرفته بود اما بهناگاه فرو میریزد و شکسته و متزلزل میشود. پرویز از یک آدم فروخفته و آرام به موجودی درنده و سگکش و آدمکش تبدیل میشود. او کسی بود که با هیچ کسی کار نداشت، اما در یک تصمیمگیری که بر او تحمیل میشود، شخصیتش دچار دگرگونی میشود و جهان او را تغییر میدهد. او متوجه میشود دیگر هیچکدام از کنشهای گذشته او ارزش محسوب نمیشود و در تعارض با آنها قرار میگیرد. او متوجه میشود ارزشهای دیگران علیه وضعیت اوست و از ناحیه همین ارزشهاست که طرد و تحقیر شده است. تعارض با ارزشهای دیگران، احساس بیگانگی و جداافتادگی از جامعه و احساس فاصله، باعث از دست رفتن حس همدلی پرویز میشود. او متوجه میشود نگاه ابزاری دیگران به او نگاهی توام با تمسخر و بهرهکشی است. او متوجه میشود از وضعیت حاشیه به وضعیت بیگانه تبدیل شده است. حتی کار دونپایه جمعآوری شارژ ساختمان هم برای او بیگانه میشود و این مسئولیت بیارزش را هم از او میگیرند. در چنین وضعیتی او میگوید به رفتارش فکر کرده و میخواهد واکنش نشان دهد. او دست به هر کار آگاهانه و ناآگاهانهای میزند تا بیمعنایی خود را معنا کند.
«پرویز» نماد روزگار ازهمگسیخته و بیاخلاق ماست. مرزهای جهان امروز ما فضای جدیدی را به ما نشان میدهد. فضاهایی که در فیلم «پرویز» آشکارا در چشمانمان فرو میرود. فضای «پرویز» فضای چندپاره و موزاییکوار است. فضای خشک و منجمد و بیاحساس. فضای حاکمیت بهره بر تعالی است. فضای خشونت و بردهکشی. فضای تکرار و ملالت و از همه بدتر فضای واکنش علیه تمامی ارزشهایی که تا کنون ارزش بودهاند، اما نمایشی بودن و تهی بودن ارزشها را متوجه نشده بودیم. ریتم فیلم با مضمون آن هماهنگ است. صدای نفس نفس زدن پرویز دائما در گوشمان شنیده میشود. گویی کسی دارد میمیرد. فیلم فاقد موسیقی است که میتواند به مضمون فیلم روح و معنا دهد. اما دائما صدای محیط خشن او را میشنویم که فرمولهای تضاد را در کنار یکدیگر قرار دادهاند.
پرویز اضطرابی ندارد. با آرامش و به دور از فریاد و نعرهکشی کارهایش را انجام میدهد. او به شکل زیرپوستی میخواهد اعتراض کند. او ابتدا سگها و گربههای شهرک را میکشد، تا اینکه سرانجام صاحب خشکشویی را که دائما او را نصیحتهای مهمل میکند، به قتل میرساند. در این دو کنش پرویز هیچ واکنش تند و خشنی نمیبینیم. بلکه او در فضایی قرار گرفته که نیازی به فریاد ندارد. همه او را میبینند، اما باور ندارند که او تغییر کرده و به هیولایی تبدیل شده که چنان سایهاش همانند جسمش سنگین است که کسی او را نمیبیند. اما پرویز حرف آخر را میزند. او رو به پدرش و همسر او میگوید: «بیا با هم حرف بزنیم.» شاید نکته اصلی فیلم در همین سکانس نهفته باشد. هیچ کسی حاضر نبود با او حرف بزند. او را کسی نمیدید. همه از او بهرهکشی میکردند. او را مسخره میکردند. حتی پدرش حاضر نشده بود به او بگوید قصد ازدواج دارد، بلکه او را از خانهاش بیرون کرد. کسی با او حرف نزد. اگر کسی با او حرف میزد، او به موجود عظیمالجثهای تبدیل نمیشد که سلطه و قدرت خود را به رخ دیگران بکشد. او به شکل نازلی درمییابد سلطه و قدرت است که به فرد امکان میدهد خواست خود را بهتر دنبال کند. پرویز تلاش میکند و متوجه میشود تنها چیزی که ارزش دارد، سلطه و قدرت است. درنتیجه مناسباتی را تولید میکند که خود قربانی همان مناسبات میشود. غایت زندگی پرویز صحبت با پدر است که در انتهای فیلم نشان داده میشود. اما سالهاست که این غایت از او گرفته شده و عشق، آسایش، تامل و شناخت او در وضعیت بیمعنایی قرار گرفته است. بر همین اساس است که غایت زندگی پرویز ظهور خود در بدترین نوع خود است.
منبع: ماهنامه هنروتجربه
لینک کوتاه
مطالب مرتبط
- اکران فیلم علی زرنگار از اواخر آذر؛ «علت مرگ: نامعلوم» رفع توقیف شد
- «علت مرگ: نامعلوم» بهترین فیلم جشنواره تورین شد
- سینمای مستقل و آینده سینمای ایران بررسی شد؛ سینمای مستقل آزادی، سلطه ناپذیری، عشق و ارزش زن را بازتاب میدهد
- ضرورت توجه به سینما مستقل در ایران بررسی میشود
- امروز، روز ملی سینما نیست!
- اعلام فیلمهای جشنواره ونیز؛ «شاهدِ» ایرانی در بخش افقها
- معرفی هیات داوران اولین جشنواره بین المللی فیلم کوتاه عباس کیارستمی
- وزیر ارشاد: نظارت بر شبکه نمایش خانگی باید برعهده ارشاد باشد/ اجازه اکران فیلم قبل از مجوز را نمی دهم
- معرفی اعضای هیات مدیره انجمن تهیهکننده-کارگردانها
- به راحتی دروغ میگویید و ککتان هم نمیگزد/ پاسخ مجید برزگر به یادداشت روحالله سهرابی
- در گفتوگوی کیوان کثیریان با بهنام بهزادی و مجید بزرگر مطرح شد/ پروانه ساخت دیگر موضوعیت ندارد
- جشنواره فریبورگ و نمایش ۵ فیلم کوتاه ایرانی
- حمایت صندوق جهانی سینما از پروژه ایرانی
- «دانه سیاه» برگزیده جشنواره تاکومای آمریکا شد
- جزئیاتی از مصوبه نظارت صداوسیما بر نمایش خانگی/ مجلس چهزمانی مصوب میکند؟
نظر شما
پربازدیدترین ها
- وقتی زن تبدیل به «ناموس» میشود/ نگاهی به فیلم «خورشید آن ماه»
- چهره تلخ عشق یک سویه/ نگاهی به فیلم «در دنیای تو ساعت چند است؟»
- اختصاص سینماسینما/ سه فیلم ایرانی در جشنواره فیلمهای برتر سال ۲۰۲۴ مجله تله راما
- گفتوگو با محمد مقدم درباره سینمای مستند/ فیلم مستند، جهانی است ساختگی؟
- تاریخچه سریالهای ماه رمضان از ابتدا تاکنون/ در دهه هشتاد ۴۰ سریال روی آنتن رفت
آخرین ها
- حضورهای بین المللی فیلم کوتاه تامینا
- گلدن گلوب اعلام کرد؛ وایولا دیویس جایزه سیسیل بی دمیل ۲۰۲۵ را میگیرد
- درباره «قهوه پدری»؛ قهوه بیمزه پدری
- «کارون – اهواز» در راه مصر
- اختتامیه جشنواره «دیدار» ۱۷ دی برگزار خواهد شد
- اختصاص سینماسینما/ سه فیلم ایرانی در جشنواره فیلمهای برتر سال ۲۰۲۴ مجله تله راما
- ترجمه اختصاصی سینماسینما/ «مجمع کاردینالها»؛ موفقیت غیرمنتظره در گیشه و جذب مخاطبان مسنتر
- مدیر شبکه نسیم توضیح داد؛ مهران مدیری، جنابخان، فرزاد حسنی و چند برنامه دیگر
- تاکید بر سمزدایی از سینما و جشنواره فجر/ علیرضا شجاع نوری: ادغام جشنوارهی ملی و جهانی فجر سیاسیکاری بود
- ترجمه اختصاصی سینماسینما/ جادوی «شرور»؛ داستانی از دوستی، تفاوتها و مبارزه با تبعیض
- برای پخش در سال ۲۰۲۵؛ پسر شاهرخ خان برای نتفلیکس سریال میسازد
- ترجمه اختصاصی سینماسینما/ «گلادیاتور ۲»؛ بازگشتی باشکوه به کُلُسیوم و سنت حماسههای سینمایی
- اعلام نامزدهای چهلمین دوره جوایز انجمن بینالمللی مستند/ محصول مشترک ایران و انگلیس در شاخه بهترین مستند کوتاه
- اصغر افضلی و انیمیشن «رابینهود» در تازهترین قسمت «صداهای ابریشمی»
- جایزه جشنواره آمریکایی به پگاه آهنگرانی رسید
- چهل و سومین جشنواره فیلم فجر؛ از فرصت ثبت نام فیلمها تا داوری عوامل بخش نگاه نو
- نمایش بچه / گزارش تصویری
- اهمیت «باغ کیانوش» در سینمای کمدی زدهی این روزها
- برای بازی در فیلم «ماریا»؛ نخل صحرای پالم اسپرینگز به آنجلینا جولی اهدا میشود
- اکران فیلم علی زرنگار از اواخر آذر؛ «علت مرگ: نامعلوم» رفع توقیف شد
- مانور آمادگی همراه اول برای رویارویی با بحران؛ تمرینی برای پایداری ارتباطات
- بررسی هزینه و درآمد تولیدات ۳ سال اخیر؛ حساب کتاب فارابی جور است؟
- در اولین روزهای اکران بینالمللی؛ «گلادیاتور۲»، ۸۷ میلیون دلار فروخت
- اعضای شورای سیاستگذاری جشنواره فیلم فجر معرفی شدند
- نامزدی ۲ جایزه آمریکایی برای «دوربین فرانسوی»
- «شهر خاموش» بهترین فیلم جشنواره نوستالژیا شد
- فروغ قجابگلی بهترین بازیگر جشنواره ریچموند شد
- «تگزاس ۳»؛ کمدی از نفس افتاده یا موفقیت تکراری؟
- روایتی از سه نمایشنامه از محمد مساوات روی صحنه میرود
- «کارون – اهواز» در مراکش