پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سفر سه‌روزه و فشرده «دیامیرزا»، بازیگر بالیوودی، به ایران فرصت گفت‌وگوی مفصل را با او فراهم نکرد؛ بااین‌حال در نشست مطبوعاتی‌ای که برای فیلم «سلام بمبئی» برپا شد، او در کنار محمدرضا گلزار، قربان محمدپور (کارگردان فیلم) و جواد نوروزبیگی حضور یافت و به سؤالات خبرنگاران پاسخ داد.

به گزارش سینماسینما، فیلم «سلام بمبئی»، نمونه‌ای مثال‌زدنی از یک فیلمِ تجاری مبتنی‌بر آموزه‌های سینمایی‌مان نیست؛ اما قطعا در مقایسه با «من سالوادور نیستم» فیلم بهتری است. «سلام بمبئی» آینه تمام‌نمای یک فیلم هندی است و قطعا مخاطبان آن، علاقه‌مندان سینمای هند هستند. «سلام بمبئی» را قربان محمدپور کارگردانی کرده. این فیلم به چند دلیل، تاکنون فروش خوبی داشته؛ یکی حضور محمدرضا گلزار، سوپراستار اول سینمای ایران و بازی دیامیرزا که هرچند ستاره نخست سینمای هند نیست، اما به‌عنوان یکی از بازیگران پرطرفدار سینمای هند جذابیت خاصی دارد. ضمن اینکه فعالیت او در قامت تهیه‌کننده سینما در هند، در صورت تداوم همکاری ایران با سینمای هند حتما می‌تواند برکاتی برای سینمای ایران داشته باشد. دیگر اینکه قصه فیلم جذابیت ازلی – ابدی دارد، چراکه اصولا داستان‌های عشقی هیچ‌وقت بی‌طرفدار نبوده و نیستند، اختصاص سالن‌های مناسب و… به هر شکل بازیگر هندی که ریشه‌های آلمانی هم دارد، برای مخاطبان ایرانی کنجکاوبرانگیز است. ضمن اینکه بازیگر زن خارجی در این سطح از بعد از انقلاب تاکنون به ایران سفر نکرده است. دیامیرزا، بازیگر هندی نقش کریشما در فیلم «سلام بمبئی» که از سال ۱۹۹۹ وارد عرصه بازیگری شده، در بیش از ۴۰ فیلم هندی نقش‌آفرینی کرده است. او تاکنون جوایز متعددی دریافت کرده و در سال‌های اخیر شرکت فیلم‌سازی تأسیس کرده و بیشتر در زمینه تهیه فیلم فعالیت می‌کند. در ادامه جلسه سؤالات اختصاصی روزنامه «شرق» مطرح شد که البته قبل از دیامیرزا، با پاسخ‌هایی از سوی محمدرضا گلزار همراه بود.
‌‌‌‌
‌ از فیلم «سلام بمبئی» انتظار داشتیم که خارج از نگاه مرسوم سینمای هند داستانش را بازگو کند؛ اما به نظرم حتی اگر سانسور اجازه می‌داد صحنه‌های هندی‌تر هم می‌دیدیم. با توجه به اینکه آقای گلزار اعتقاد داشتند این نوع همکاری طرحی نو در سینمای بدنه است، اگر این روند ادامه پیدا کند باز هم در آن چرخه نمی‌افتیم که فیلمی ساخته شده و نتوانسته طبقه تحصیل‌کرده و روشنفکر جامعه را جذب کند؟
گلزار: در هالیوود سالانه ۸۰۰،۷۰۰فیلم ساخته می‌شود و هفت، هشت فیلم هستند که سروصدا می‌کنند. هر سینمایی در دنیا به ژانرهای مختلف نیاز دارد.
‌ اما همان سینمای تجاری هم دست‌کم از روابط علت و معلولی تبعیت می‌کند!
گلزار: ما از اول هم گفتیم فیلم تجاری آبرومند ساختیم؛ یعنی فیلمی در قالب فضای روشنفکری ارائه ندادیم؛ قرار هم نیست این فیلم نظر آدم‌های روشنفکر را جلب کند.
‌ در سینمای هند با تمام احترامی که برای آن قائل هستیم، اغلب شکلی از سینما هم وجود دارد که برای مثال از یک‌سو تکه‌چوبی پرتاپ می‌شود و از دیگر سو معلق در هوا در اتاق عملی فرود می‌آید و در بدن بیمار حین عمل جراحی جای می‌گیرد و درنهایت تبدیل به قلب واقعی می‌شود و بیمار محتضر، عمری دوباره می‌گیرد!
گلزار: همه ما می‌دانیم که چنین فیلم‌هایی هم وجود دارند، من دوستان هندی‌ای دارم که ساعت‌ها با هم درباره آنها بحث می‌کنیم. البته باید بگویم من هم در ابتدا با شما هم‌عقیده بودم؛ اما بعد متوجه شدم چون چنین کلیپ‌هایی در فضای مجازی ما پخش شده، بیشتر به چشم می‌آیند، درحالی‌که سینمای هندوستان هم دو بخش دارد؛ بخشی تجاری و بخشی هم هنری. به‌هرحال هندوستان کشور پرجمعیتی است و متناسب با علاقه‌مندی چنین جمعیتی، فیلم‌های موردپسندشان هم باید ساخته شود. ممکن است ۷۰۰‌ هزار نفر خواهان فیلم‌هایی از این دست باشند که به تبع آن، باید چنین فیلم‌هایی هم عرضه شوند.
‌ توقع ما این بود برای مثال زمینه‌چینی‌ها و احساسات عاشقانه کمتر هندی شود.
گلزار: شما محافظه‌کارانه صحبت می‌کنید.
‌ چطور؟
گلزار: در مواجهه با دو فرهنگ مختلف، قطعا با معذوراتی مواجه بودیم؛ به‌هرحال باید در این فاصله در فیلم با هم روابط عاشقانه برقرار می‌کردیم؛ اما باید ضوابط کشورمان را هم در نظر می‌گرفتیم. خب یک مقدارش هم هندی است. ما سختی کار را تقبل کردیم. این فیلم اولین پروژه مشترک سینمای هند و ایران و به زبان انگلیسی است. به جای اینکه از کار حمایت شود، عده‌ای قلم به دست گرفته‌اند و تیترهای غیرواقعی می‌زنند. باید از این پروژه حمایت کنید.
‌ خوشبختانه ما تیتر غیرواقعی نمی‌زنیم! اما عقیده من این است که به فیلم در چارچوب خود و ادعایش نگاه کنیم. من به «سلام بمبئی» تحلیلی نگاه می‌کنم و نه ارزش‌گذارانه!
گلزار: خب شما به اولین نقدی که نوشته‌اید، دقت کنید که چگونه بوده.
‌ منظورتان نوشته‌هایم در ایام شباب است؟ طبیعی است که با الان فرق می‌کند.
گلزار: این اولین کار مشترک بین سینمای ایران و هندوستان است، قطعا ایراداتی دارد.
 ‌خانم میرزا! نگاه شما به سینمای ایران قبل از ورود به این پروژه و بعد از آن چطور بود؟
میرزا: به نظرم زمینه‌هایی برای رشد و تغییرات وجود دارد. من تجربه‌های جدید را دوست دارم و همیشه دیدگاهم به ایران، عشق بوده و دوست داشتم کارکردن با ایرانی‌ها را تجربه کنم. دوستانی را که با این فیلم‌نامه به من رجوع کردند، خیلی دوست دارم و احترام زیادی برای دکتر علی آقایان گلزار، قربان محمدپور و جواد نوروزبیگی قائل هستم. واکنشم به مردم ایران هم این است که دوست‌شان دارم. واقعا کارکردن با گروه ایرانی را دوست داشتم. خوشبختانه دوستان زیادی هم پیدا کردم و با سوپراستار کشورتان، رضا گلزار، آشنا شدم که دیگر می‌توانم او را دوست خودم بدانم و برایش احترام زیادی قائلم. الان که فیلم «سلام بمبئی» اکران شده، خیلی خوشحالم که هم در ایران و هم هند از آن استقبال کرده‌اند.
‌ قطعا کارکردن در این فیلم تجربه جدیدی بوده. تابه‌حال این تجربه را داشتید که در فیلمی دو نفر یکدیگر را دوست داشته باشند، اما نتوانند به هم ابراز عشق کنند؟ نگاهتان به این نوع ابراز عشق چیست؟
میرزا: من در خانواده‌ای رشد کرده‌ام که به فرهنگ‌های مختلف احترام می‌گذارد. برای من تجربه کار در این فیلم از بسیاری جهات جدید و جذاب بود. اما بزرگ‌ترین اتفاق برای من، این بود که بتوانم به شکل جدیدی ابراز عشق کنم؛ هر چند که به نظرم خیلی هم غیرعادی نبود! همه‌چیز طبیعی پیش می‌رفت. چون این شخصیت در درون خانواده‌ای تربیت شده بود که برای انواع و اقسام فرهنگ‌ها، ارزش قائل است. پس در آن قالب جا گرفته بود.