تاریخ انتشار:۱۳۹۸/۰۸/۱۱ - ۱۵:۵۱ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 124511

سینماسینما، احترام برومند

بالاخره یک روز در فضای غم زده عصر جمعه فیلم قصرشیرین را دیدم، وقتی فیلم شروع شد و در دقایق اولیه پای دو کودک به میان آمد، که مادرشان در بیمارستان است و پدر، از نگهداری آنها سرباز می‌زند. همان بغض آشنای خودم که حساسیت بیش از حد به کودکان است گلویم را گرفت و با خودم گفتم آیا کار درستی کردم امروز جمعه عصر که خود به خود غمگین و سنگین است، به دیدن این فیلم آمده‌ام؟

اما پس از چند دقیقه در کمال ناباوری با دو‌ کودک‌ قوی روبرو شدم. قدرت و شخصیت این دو کودک به نظرم فیلم را تحت تاثیر قرار داد و دیگر منِ تماشاگر، دلم برای این خردسالان نمی‌سوخت و آنچه که بود حقارت بزرگان بود. در تمام ماه‌های اخیر که نام «قصرشیرین» را می‌شنیدم، شیرینِ خسرو و شیرینِ فرهاد در ذهنم بود. بخصوص که با «قصر» همراه بود. حالا در تمام طول فیلم نام شیرین را می‌شنوی و بدون این‌که او را ببینی همین احساس اسطوره وار را در شیرینِ فیلم با تمام جلال و شکوه و از اعماق وجودت احساس می‌کنی.

این فیلم قدرت «زن» را تمام قد به رخ می‌کشد. دو کودک با نظم کامل و اتکا به نفس خیره کننده و سرشار از محبت در دامن زنی به معنای کامل، زن و مادر و به اقتضای جبر روزگار و جامعه بدون پدر پرورش می‌یابند. پس قهرمان فیلم، شیرین است.

حتی داستان فیلم را این دو کودک آن‌طور که می‌خواهند پیش می‌برند.
و در نهایت می‌بینی بدون این که نمایش اغراق‌آمیزی ارائه شده باشد و پس از اتفاقاتی که به‌هیچ وجه سعی نشده تماشاگر را به دلهره و دلشوره بیاندازد، پدر را به سوی مهر و عطوفت هدایت می‌کنند.

کارگردانی هوشمندانه آقای رضا میرکریمی را فیلم‌برداری و طراحی صحنه درست همراهی می‌کنند.

انتخاب بازیگران با درایت انجام شده، بخصوص همسر دوم «جلال».
و اما به این‌ها اضافه کنم بازی بسیار زیبا وبه دور از اغراق حامد بهداد که دیگر بار به یادمان می‌آورد «حامد بهداد» فوق العاده است.
احترام برومند
پاییز ۱۳۹۸

لینک کوتاه

مطالب مرتبط

نظر شما


آخرین ها