تاریخ انتشار:۱۳۹۸/۱۱/۱۳ - ۰۱:۴۳ تعداد نظرات: ۰ نظر کد خبر : 129819

سینماسینما، محسن جعفری‌راد

فیلم دوم بهتاش صناعی ها در مقایسه با فیلم اولش (احتمال باران اسیدی) یک گام بزرگ رو به جلو محسوب می شود. چه از لحاظ شیوه بسط و گسترش ایده مرکزی و چه در ساختار و کارگردانی. اگر هم نگاهی مستقل به آن داشته باشیم باز هم با یک فیلم اثرگذار و دغدغه مند رو به رو هستیم. ماجرای اعدام شدن مرد یک خانواده که به طور اشتباهی اعدام شده ، ایده تک خطی داستان است که به زندگی شخصیت ها و شیوه برخوردشان با این اعدام اشتباهی، پیوند می خورد تا با آدم هایی رو به رو شویم که به شدت تنها و بی کس هستند و شاید این مهمترین وجه اشتراک دو فیلم صناعی ها باشد. او سراغ تنهایی آدمها،قبل و بعد از یک موقعیت ملتهب می رود.
.
در قصیده گاو سفید ،دغدغه های اجتماعی و روشنگرانه صناعی ها به خوبی با تنه اصلی داستان تناسب دارد. از تاثیر یک اشتباه در دادگاه و بی پناه شدن آدم های یک خانواده گرفته تا فاصله ای که تصمیم گیران و مجریان در زمینه قانون و اجرای حکم ، با زندگی روزمره دارند که اوج آن را در مواجهه مرد پشیمان داستان (طبعا نباید داستان را کامل لو داد) با زندگی روزمره طبقه متوسط و ضعیف جامعه، مشاهده می کنیم. از نجس بودن سگ گرفته! تا چیزهای دیگر مثل قصاص و نتیجه ای که در سطح یک خانواده و اجتماع می گذارد که به ظاهر،اجرای یک حکم است اما در باطن خانمان برانداز است و تمام ریشه و تنه و شاخه و برگ و میوه چندین خانواده را می سوزاند.
.
از نظر ساختاری بهتاش صناعی ها،چه در طراحی میزانسن و دکوپاڑ و چه در هدایت بازیگران،بسیار مهندسی شده،عمل کرده است. طوری که قاب بندی ها در خدمت درام داستان و بازی ها در خدمت پرورش خوب شخصیت ها هستند و شخصیت ها، فردیتی قوام یافته پیدا می کنند. داستان فیلم، پتانسیل بیانی سانتیمانتال و احساسات گرا را داشت اما صناعی ها به خوبی توانسته تعادل لازم را حفظ می کند. از بازی خلاقانه مریم مقدم و علیرضا ثانی فر که احساسات متنوع را به خوبی ترسیم می کنند تا حرکات دوربین امین جعفری که در فضاسازی کاملا موثر هستند.
.
در کل،فیلم دوم صناعی ها، روایت بی پناهی و تنهایی آدمهاست که چه در فیلمنامه و چه در کارگردانی، سعی شده مرز میان پسند مخاطب عام و خاص رعایت شود که در این راستا موفق بوده اند.

لینک کوتاه

مطالب مرتبط

نظر شما


آخرین ها