پایگاه خبری تحلیلی سینماسینما

سینماسینما، گلاره محمدی

امیرحسین عسگری در دومین فیلم بلند سینمایی اش به سراغ ارتباط میان آدم ها رفته اما به شکلی نمادین. در فیلمنامه که با نگاهی به داستان کوتاه «جلال آباد» نوشته محمد صالح علا نوشته شده، تلاش شده ظرافت هایی برای گل درشت نشان ندادن نمادها و نشانه ها به کار گرفته شود.
عسگری بعد از «بدون مرز» که عملاً بازیگر شناخته شده ای در آن حضور نداشت به سراغ بازیگران حرفه ای رفته و به مثلثی تجربه نشده اما موفق رسیده که می تواند از نقاط قوت «برف آخر» باشد. مجید صالحی که در فیلم های «استراحت مطلق» و «صحنه زنی» توانایی های خود را در ارائه بازی های خیره کننده نشان داده بود در «برف آخر» نیز قدرتش در ایفای نقش های سخت و پیچیده را به تصویر کشیده است. امین حیایی بازی در سکوت را به خوبی به نمایش گذاشته و لادن مستوفی با همان آرامش همیشگی رگه های عاشقانه قصه را پررنگ تر کرده است.
«برف آخر» به لحاظ تولید فیلم بسیار سختی محسوب می شود، فیلمی که تماماً در فضاهای خارجی، کوهستان و برف و نقاط صعب العبور می گذرد. کارگردان در این فیلم دست به ریسک بزرگی زده، در فیلم هایی از این دست و با روند تولید طاقت فرسا اگر محصول نهایی فاقد استانداردهای لازم باشد و نتواند با مخاطبش ارتباط برقرار کند عملاً زحمت کل گروه بر باد می رود و به سختی می توان از اثر دفاع کرد. اما در مورد «برف آخر» خوشبختانه این اتفاق نیفتاده است. کارگردان این شانس را داشته تا در کنار تیم بازیگری حرفه ای اش آرمان فیاض را در مقام فیلمبردار در کنار خود داشته باشد که درخشان ظاهر شده و نماهایی را در قاب دوربین خود ثبت کرده که بیننده را به تحسین وا می دارد. از سوی دیگر مسعود سخاوت دوست با موسیقی‌ای که برای فیلم نوشته، تلفیقی از نوای سازها و صدای طبیعت را به گوش تماشاگر می رساند.
در کنار نقاط قوتی که نمی توان از آنها چشم پوشید باید گفت «برف آخر» از آنجایی ضربه می خورد که زمان فیلم بیش از آنچه داستان ظرفیتش را دارد، طولانی است و ریتم کند گرچه جزئی از منطق فیلم محسوب می شود ولی بد نیست در بازنگری پس از جشنواره، کمی در تدوین اصلاح شود.